Στις 13-15 Φεβρουαρίου 1945 οι Σύμμαχοι βομβάρδισαν ανηλεώς, επί τριήμερο, ημέρα και νύχτα, την πανέμορφη και ιστορική πόλη της Δρέσδης, η οποία πέραν του ότι ήταν ένας σημαντικός οδικός και σιδηροδρομικός κόμβος, δεν είχε άλλα «σημεία στρατηγικού ενδιαφέροντος», όπως θα λέγαμε σήμερα, καθώς δεν είχε εργοστάσια, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, αποθήκες καυσίμων και πυρομαχικών κλπ.
Έτσι ουδείς μέχρι σήμερα έχει καταλάβει γιατί βομβαρδίστηκε η Δρέσδη, με περισσότερα από 2.000 αεροσκάφη να εξορμούν εναντίον της, από τα οποία πάνω από τα μισά ήταν βρετανικά και αμερικανικά βομβαρδιστικά, ενώ τα υπόλοιπα καταδιωκτικά μεγάλης αποστάσεως, που τα συνόδευαν καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσεως προς τον στόχο και στην επιστροφή, ενώ μικρός αριθμός αεροσκαφών ήταν αναγνωριστικά – «ιχνηλάτες» (“pathfinders”), που εύρισκαν κάθε φορά το ακριβές σημείο του στόχου και τον «σημάδευαν» με φωτιστικές/εμπρηστικές βόμβες, ώστε η κύρια δύναμη που ακολουθούσε να έβλεπε τις εστίες φωτιάς και να βομβάρδιζε πλέον με «στόχο» τις φωτιές.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα επίσης, ουδείς γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των θυμάτων του τριήμερου βομβαρδισμού, που ξεκίνησε μία μέρα όπως η σημερινή, το βράδυ της 13ης Φεβρουαρίου 1945, καθώς η πόλη ως συγκοινωνιακός κόμβος που ήταν, είχε κατακλυσθεί από πρόσφυγες που έρχονταν από την Ανατολή για να γλυτώσουν από την προέλαση των Σοβιετικών. Φυσικά, απροσδιόριστος είναι ο αριθμός των θυμάτων – προσφύγων, αφού κανείς δεν γνωρίζει πόσους πρόσφυγες φιλοξενούσε η πόλη το μοιραίο εκείνο τριήμερο. Επίσης χιλιάδες κάτοικοι και πρόσφυγες βλέποντας την πύρινη κόλαση να κατακαίει τα πάντα, πάνω στην απελπισία τους έπεφταν στο ποτάμι που διαρρέει την πόλη για να γλυτώσουν και εκεί …έβραζαν από την υψηλή θερμοκρασία του νερού , υφιστάμενοι έτσι ένα μαρτυρικό θάνατο.
Συμφώνως με τα στοιχεία των Βρετανών και των Αμερικανών, το τριήμερο 13- 15 Φεβρουαρίου 1945, συνολικώς 1.100 βομβαρδιστικά αεροσκάφη των δύο προαναφερθέντων συμμάχων, έριξαν περισσότερους από 4.000 τόνους εμπρηστικών και εκρηκτικών βομβών, ισοπεδώνοντας τη Δρέσδη κυριολεκτικώς, στο πλαίσιο της επιχειρήσεως «Αστραπόβροντο», όπως ήταν η κωδική της ονομασία. Το 88% των κτιρίων της πόλεως καταστράφηκαν ολοσχερώς, ενώ υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 35.000 άμαχοι κάτοικοι της πόλεως έχασαν τη ζωή τους, με τον αριθμό των αντίστοιχων θυμάτων προσφύγων να μην έχει εισέτι προσδιοριστεί με ακρίβεια. Ο γνωστός ιστορικός και συγγραφεύς Ντέϊβιντ Ίρβινγκ ανεβάζει τους νεκρούς στις 135.000 άτομα.
Επισήμως η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση της ναζιστικής Γερμανίας και να ενισχυθούν οι επιθετικές ενέργειες των Σοβιετικών στο Ανατολικό Μέτωπο. Να θυμίσουμε τότε ότι το περασμένο δίμηνο Δεκεμβρίου 1944 – Ιανουαρίου 1945 είχε πραγματοποιηθεί η τελευταία απέλπιδα προσπάθεια των Γερμανών αν αναστρέψουν υπέρ τους τον ρου των γεγονότων στο Δυτικό Μέτωπο, με την επίθεση στις Αρδέννες, και στο προαναφερθέν χρονικό διάστημα οι συνολικές απώλειες των Αμερικανών στο συγκεκριμένο θέατρο των επιχειρήσεων ανήλθαν σε 140.000 άτομα, νεκρούς, τραυματίες, αιχμαλώτους και εξαφανισθέντες, εκ των οποίων οι 27.000 την αμέσως προηγούμενη εβδομάδα του βομβαρδισμού . Υπό το πρίσμα αυτό πίστευαν ότι οι Γερμανοί έπρεπε να πάρουν ένα τέτοιο μάθημα ώστε να μην αποτολμήσουν νέα επιθετική ενέργεια στο εγγύς μέλλον. Άλλοι υποστηρίζουν, 20 χρόνια αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ότι ήταν μεν ένα «μήνυμα» με αποδέκτες όχι τόσο τους Γερμανούς, αλλά τους προελαύνοντες Σοβιετικούς, οι οποίοι σε λίγες μέρες να εισέρχονταν στη Δρέσδη και βλέποντας το μέγεθος της καταστροφής θα είχαν ένα πρώτης τάξεως «παράδειγμα» της ισχύος της Δύσεως για μεταπολεμικό…μέλλον!
Στις 13 Φεβρουαρίου 1945, στις 22:00, τα πρώτα 800 βρετανικά βομβαρδιστικά εμφανίστηκαν πάνω από τη Δρέσδη. Προηγούνταν μερικά βομβαρδιστικά Lancasters που έριξαν με αλεξίπτωτα φωτοβολίδες μαγνησίου, φωτίζοντας άπλετα τη σκοτεινή πόλη. Μετά από λίγα λεπτά προσέγγισαν τα δικινητήρια – ξύλινα – Mosquito της Δυνάμεων των Pathfinders, που έριξαν 450 κιλά φωτιστικών σημαντήρων (T.I.), δημιουργώντας έτσι μια «κόκκινη κουκίδα», με επίκεντρο το στάδιο Ostragehege στο κέντρο της Δρέσδης δίπλα από τη μεσαιωνική ξύλινη πόλη. Ακολούθησε το κύριο κύμα των βομβαρδιστικών που έριξαν 3.900 τόνων εκρηκτικών/εμπρηστικών βομβών, προκαλώντας το φαινόμενο της πύρινης θύελλας στο κέντρο της πόλεω, καταστρέφοντάς το τελείως και απανθρακώνοντας τους κατοίκους του και τους πρόσφυγες που είχαν καταφύγει στην πανεπιστημιούπολη.
Στις 01:00 της 14 Φεβρουαρίου 1945 ακολούθησε άλλο ένα κύμα τεσσάρων μεγάλων σχηματισμών και με το 50% περίπου της πόλεως να καίγεται ήδη έβλεπαν το μέγεθος της καταστροφής. Ο επικεφαλής τους αποφάσισε τότε να επεκταθεί ο «δακτύλιος» βομβαρδισμού, ρίχνοντας έτσι τις βόμβες τους στις γύρω συνοικίες και στα περίχωρα. Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν το μεσημέρι και το βράδυ της 14ης του μηνός, καθώς και τη 15η Φεβρουαρίου
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Δρέσδη, που μετά από τρεις μέρες, συνεχούς, ανηλεούς, βομβαρδισμού καταστράφηκε σε ποσοστό 59% (από το οποίο το 88% ήταν κατοικίες) δεν ήταν και η πλέον βομβαρδισμένη πόλη του πολέμου της Γερμανίας καθώς προηγούνται σε αυτή τη φοβερή λίστα αίματος το Αμβούργο 75%, το Μάιντζ 80%, το Μπόχουμ 85%, αλλά ούτε καν πρώτη σε όγκο βομβών που ρίφθηκαν εναντίον της: Δρέσδη 642.000 τόνοι, Μόναχο 841.000 τόνοι, Αμβούργο 1.129.000 τόνοι, Βερολίνο 4.339.000 τόνοι είναι μερικά παραδείγματα.
Η προπαγάνδα του Γκαίμπελς ήδη από την επομένη των βομβαρδισμών της Δρέσδης μιλούσε για ένα «έγκλημα πολέμου» ενώ οι αγγλοαμερικανοί υποστήριξαν ότι οι βομβαρδισμοί ήταν μια απολύτως δικαιολογημένη ενέργεια, καθότι στην πόλη υπήρχαν όχι μόνο στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά και βιομηχανίες, στην ευρύτερη περιοχή της, που προμήθευαν τη γερμανική πολεμική μηχανή.
Τελικώς, ως γνωστόν, η Ιστορία γράφεται από τους νικητές και έτσι μεταπολεμικώς ουδείς ασχολήθηκε με τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης, όπως και ουδείς οδηγήθηκε ενώπιον της Δικαιοσύνης ή πολύ περισσότερο τιμωρήθηκε.
.