Μέσα σε όλα οι «νεοναΐτες» το τάγμα που ιδρύθηκε στις αρχές του 12 αιώνα για να προστατέψει την Ιερουσαλήμ από τους μουσουλμάνους κατέθεσε αγωγή κατά του Βατικανού με την οποία ζητάει να τους επιτραπεί η συγκρότηση στρατού (!) , να αγιοποιηθούν όλοι οι δολοφονημένοι Ναΐτες.
Οι ενάγοντες αναφέρουν στο έγγραφο, στο οποίο είχε πρόσβαση το Europa Press, ότι το τάγμα διαλύθηκε «παράνομα» το 1312 στη Σύνοδο της Βιέννης (Bula Vox Calamantis) «όχι δυνάμει δικαστικής απόφασης αλλά δυνάμει Αποστολικού Διατάγματος από τον Πάπα Κλήμη Ε’» και διαβεβαιώνουν ότι «πρόκειται για ένα τεράστιο λάθος για το οποί πίεσε ο βασιλιάς Φίλιππος ο Ωραίος».
Σύμφωνα με αυτούς, το Τάγμα διαλύθηκε μέσω μιας «παράνομης διαδικασίας χωρίς την παροχή στοιχείων» και «ο αριθμός των ιπποτών κατά την ημερομηνία της σύλληψης ήταν 15.300 από τους οποίους 650 δολοφονήθηκαν και 14.650 δραπέτευσαν και ο Μέγας Διδάσκαλός τους Jacques de Molay κάηκε στη φωτιά στις 18 Μαρτίου 1314».
Για το λόγο αυτό, απαιτούν την «αποκατάσταση» του Τάγματος του Ναού, που σήμερα ονομάζεται Κυρίαρχο Τάγμα του Ναού του Χριστού, αν και ευρέως γνωστό ως το «Τάγμα των Φτωχών Στρατιωτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα», ή «Κυρίαρχο Τάγμα του Ναού».
Παράλληλα, οι ενάγοντες ζητούν χρηματική αποζημίωση για την κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων τα οποία, όπως αναφέρουν, «παραδόθηκαν ως επί το πλείστον στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη του Νοσοκομείου της Μάλτας».
Ομοίως, μεταξύ άλλων αξιώσεων, απαιτούν να αναγνωριστεί η ιεροσύνη των Ναϊτών σύμφωνα με την ιεροτελεστία του Μελχισεδέκ, να τους επιτρέπεται να χτίζουν ρητορεία και παρεκκλήσια, να τους παραδοθούν τα αρχεία του Βατικανού για το Τάγμα και να τους επιστραφεί η Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού της Σεγκόβια και πολλά άλλα.
Επίσης απαιτούν όλοι οι βασανισμένοι και δολοφονημένοι μεσαιωνικοί Ναΐτες να θεωρούνται μάρτυρες και να εξουσιοδοτηθεί το Τάγμα να σχηματίσει «στρατό ή ένοπλο σώμα» και «να επεμβαίνει σε θρησκευτικές συγκρούσεις και ως μεσολαβητής μεταξύ των μερών».
Οι ενάγοντες ζητούν από τον Πάπα να διακηρύξει ένα Διάταγμα που να περιλαμβάνει όλες αυτές τις συμφωνίες και να κοινοποιηθεί σε όλες τις ενορίες και τα μοναστήρια. Θέλουν επίσης το Τάγμα, αφού αποκατασταθεί, να εξαρτάται αποκλειστικά από τον Πάπα και όχι από τον κλήρο, και απαιτούν ιδιωτική ακρόαση ακροατήριο με τον Ποντίφικα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το Κυρίαρχο Τάγμα του Ναού του Χριστού ζητά την αποκατάστασή του, ενώπιον του Βατικανού ή μέσω διαφορετικών αιτημάτων συνδιαλλαγής και απαιτήσεων για μια τακτική δίκη.
Το τελευταίο ήταν ένα αίτημα συμβιβασμού με ημερομηνία 11 Ιανουαρίου 2023 ενώπιον του Πρωτοδικείου 73. Προηγουμένως, είχαν επίσης υποβάλει αιτήματα συμβιβασμού το 2005, 2006 και 2007, αίτημα για τακτική δίκη το ίδιο έτος και έφεση το 2008.
Το τάγμα αυτό ιδρύθηκε στον απόηχο της Α΄ Σταυροφορίας, το 1118 μ.Χ. με σκοπό να βοηθήσει το χριστιανικό νεοϊδρυθέν Βασίλειο της Ιερουσαλήμ να διατηρηθεί ενάντια των μουσουλμάνων γειτόνων του και να εξασφαλίσει την ασφαλή και ελεύθερη προσέλευση του μεγάλου αριθμού των Ευρωπαίων προσκυνητών που συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ, μετά την κατάκτησή της από τους ΣταυροφόρουςΟι Ναΐτες ήταν οργανωμένοι σαν μοναστικό τάγμα, ακολουθώντας έναν Κανόνα που έφτιαξε γι' αυτούς ο Άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ (Saint Bernard de Clairvaux). Το τάγμα διέθετε υψηλές διασυνδέσεις και γρήγορα εξελίχθηκε σε βασικό υποκινητή της διεθνούς πολιτικής την εποχή των Σταυροφοριών. Εγκαίρως, οι Ναΐτες προικίστηκαν με πολλές και εξαιρετικά ευνοϊκές γι' αυτούς Παπικές Βούλες (όπως η Omne Datum Optimum) που μεταξύ άλλων τους επέτρεπαν να επιβάλλουν φόρους και να εισπράττουν τον φόρο της δεκάτης στις περιοχές που βρίσκονταν υπό τον άμεσο έλεγχό τους. Όλα αυτά τους βοήθησαν ώστε να επιτύχουν μία γρήγορη ενίσχυση της κοσμικής εξουσίας τους.
Με το πέρασμα του χρόνου το τάγμα των Ναϊτών ασχολείται έντονα με τραπεζικές δραστηριότητες. Οι Ναΐτες δημιούργησαν στην ουσία το πρώτο τραπεζικό σύστημα και ανακάλυψαν τις επιταγές (για την ακρίβεια ένα είδος φορτωτικής) πολύ πριν από τους Φλωρεντινούς τραπεζίτες. Όταν κάποιος επιθυμούσε να μεταβεί στην περιοχή της Παλαιστίνης, χρειαζόταν χρήματα και αν δεν αισθανόταν ασφαλής να ταξιδέψει τόσο μακριά με κοσμήματα και χρυσάφι στην κατοχή του, μπορούσε να απευθυνθεί στους Ναΐτες της Γαλλίας, της Ισπανίας ή της Ιταλίας, να πάρει ένα ομόλογο και ακολούθως να εισπράξει τα χρήματά του όταν θα έφθανε στην Παλαιστίνη. Ανακάλυψαν, λοιπόν, την πρώτη μορφή επιταγής.
Μία ένδειξη των ισχυρών πολιτικών διασυνδέσεων των Ναϊτών είναι ότι η ενασχόλησή τους με τις τραπεζικές εργασίες δεν οδήγησε σε αύξηση της εσωτερικής αμφισβήτησης μέσα στο τάγμα, αλλά και γενικότερα στην εκκλησία. Αυτό δείχνει ότι διέθεταν ισχυρή κάλυψη, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε εκκλησιαστικό επίπεδο. Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307 πολλοί Ναΐτες στη Γαλλία συνελήφθησαν κατόπιν μυστικών εντολών του βασιλιά Φιλίππου Δ΄ του Ωραίου, ο οποίος εποφθαλμιούσε τα πλούτη τους. Ο τελευταίος με την υποστήριξη του Πάπα Κλήμη του Ε' ο οποίος κατάργησε το τάγμα, δήμευσε όλη τους την περιουσία (συμπεριλαμβανομένων και τεράστιων εκτάσεων γης). Πολλά υψηλόβαθμα στελέχη του τάγματος, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου Μεγάλου Μάγιστρου Ζακ ντε Μολέ (Jacques de Molay), υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και κάηκαν στην πυρά. Νεότερες ανακαλύψεις έχουν φέρει στο φως έγγραφα της δίκης τα οποία φανερώνουν ότι παρά το γεγονός ότι είχαν κατηγορηθεί για αιρετικές δοξασίες κατά τις μυητικές τελετές τους, στη δίκη που έγινε έπεισαν τον Πάπα πως ήταν αθώοι και ότι η καταδίκη τους ήταν αποτέλεσμα της συκοφάντησής τους από τον βασιλιά Φίλιππο.
Η Κατάργηση του Τάγματος των Ναϊτών αποφασίστηκε από την Παπική Σύνοδο της Βιέν το 1312, η οποία και εξέδωσε μια σειρά από παπικές αποφάσεις, μεταξύ των οποίων ήταν η
«Vox Excelso», με την οποία διαλύθηκε επίσημα το Τάγμα, και η «providam Ad», με την οποία πολλά περιουσιακά στοιχεία των Ναϊτών μεταβιβάστηκαν τελικά στους Ιωαννίτες ιππότες. Στην απόφαση αυτή εναντιώθηκαν πολλοί Ηγεμόνες της Ευρώπης και κυρίως ο Βασιλεύς της Πορτογαλίας και κάποιοι ηγεμόνες της Ισπανίας. Άλλοι δε Ευγενείς, που ήταν αρχικά ευνοϊκά προσκείμενοι απέναντι στους Ναΐτες, τους αποκήρυξαν φοβούμενοι τον αφορισμό από τον Πάπα. Ακολούθησαν σειρά εκτελέσεων σε όλη την Ευρώπή.