Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης. Οπως όλοι γνωρίζουν, με τη Συνθήκη αυτή δημιουργήθηκε, ουσιαστικά, το τουρκικό κράτος, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, ως διάδοχη οντότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Με τη Συνθήκη αυτή, η Τουρκία, μεταξύ άλλων, παραιτήθηκε από οποιαδήποτε διεκδίκηση περιοχών που άλλοτε άνηκαν στην επικράτεια των οθωμανών σουλτάνων.
Την αποδοχή του σημείου αυτού της Συνθήκης, μάλλον τυπικά την αποδέχθηκαν οι Τούρκοι…
Επί της ουσίας, ποτέ δεν χώνεψαν τα εδάφη που έχασαν…
Για τον λόγο αυτόν, οι εθνικιστές Τούρκοι θεωρούσαν, στη συνείδησή τους, ότι πάνω από τη Συνθήκη της Λωζάννης, αυτό που ίσχυε ήταν ο «εθνικός όρκος» που είχαν δώσει τρία χρόνια νωρίτερα, το 1920, με τον οποίο, ουσιαστικά, ορκίζονταν ότι η Τουρκία θα ανακτήσει τις περιοχές που σήμερα ανήκουν σε αραβικά έθνη, όπως το Κιρκούκ, το Χαλέπι και τη Μοσούλη, αλλά και περιοχές των Βαλκανίων και νησιών του Αιγαίου.
Και όλα αυτά δεν είναι μόνο μια ιστορική αναδρομή…
Σήμερα, ο Ερντογάν ξαναγυρνάει τη χώρα στο παρελθόν της, θυμίζοντας στους Τούρκους το οθωμανικό μεγαλείο της, για να δημιουργήσει το όραμα για το νέο μέλλον της.
«Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της νέας Τουρκίας», διατυμπανίζει ο Τούρκος Πρόεδρος.
Και για τον λόγο αυτόν υιοθέτησε, σχετικά πρόσφατα, μια ακραία εθνικιστική ρητορική, την ιδέα της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας», που υπήρχε λίγο πριν από το 2006, κυρίως στις τάξεις μιας μερίδας αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού της γείτονος.
Με το δόγμα αυτό υποδηλωνόταν η ανάγκη η Τουρκία να διεκδικήσει -έξω από κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου- μια τεράστια θαλάσσια έκταση σε Αιγαίο, ανατολική Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα, αμφισβητώντας, όχι μόνο τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά, κυρίως, κάθε δικαίωμα της χώρας μας σε θαλάσσιες ζώνες ανατολικά του 25ου μεσημβρινού.
Με την, έξω από κάθε λογική, τουρκική διεκδίκηση, ουσιαστικά τα ελληνικά νησιά που βρίσκονται στο μισό Αιγαίο πρέπει να υπάγονται στη θαλάσσια δικαιοδοσία της Αγκυρας.
Ετσι, η «Γαλάζια Πατρίδα», κατά τον Ερντογάν, είναι, ουσιαστικά, για το εσωτερικό της χώρας μια ιδανική ιδεολογική πλατφόρμα, που δίνει στους Τούρκους το όραμα μιας νέας «Μεγάλης Ιδέας», που επιστρέφει τη χώρα στο… ένδοξο οθωμανικό παρελθόν της, υπηρετώντας ταυτόχρονα τον «εθνικό όρκο» των εθνικιστών και για το εξωτερικό μια προβολή της απαίτησης για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης.
Ετσι, με αυτόν τον τρόπο, η Τουρκία, μέσω του οθωμανικού παρελθόντος της, προσπαθεί να φτιάξει το νέο «ένδοξο» μέλλον της!
Μόνο εμπόδιο η 100χρονη, πλέον, Συνθήκη της Λωζάννης. Βέβαια, η Ελλάδα δεν θα επιτρέψει ποτέ την αναθεώρησή της!
Γι’ αυτό και η προβολή του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας» γίνεται με τη… συνοδεία του γνωστού τουρκικού τσαμπουκά προς τη χώρα μας, του γνωστού μας «casus belli».
Τους αιθεροβάμονες που πιστεύουν ότι για την τουρκική εθνικο-ισλαμιστική ηγεσία μια πολεμική εμπλοκή είναι έσχατη ανάγκη, τους επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο ιδεολογικός εκφραστής και εμπνευστής του τουρκικού αναθεωρητισμού, ο οποίος έχει ξεκαθαρίσει, χωρίς να αφήνει καμία αμφιβολία, ότι «μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή, για την Τουρκία η επιλογή της πολεμικής δράσης δεν είναι έσχατο μέσο ανάγκης, αλλά εναλλακτική λύση».
Η στρατιωτική εμπλοκή, λοιπόν, της Αγκυρας σε Συρία, Λιβύη, Καύκασο, η σταθερή στήριξη στους ακραίους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», η εξαγωγή του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού στα Βαλκάνια, η αποστολή δυνάμεων σε χώρες του Περσικού Κόλπου και της Αφρικής και οι απειλές κατά Ελλάδας και Κύπρου είναι στρατηγικές κινήσεις ενός ευρύτερου σχεδίου και όχι στρατιωτικο-διπλωματικοί «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα»!
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να γίνει συνείδηση είναι, ότι, όπως έχει τονίσει πολλές φορές και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καθηγητής και ακαδημαϊκός, Προκόπης Παυλόπουλος, η «Συνθήκη της Λωζάννης ισχύει και θα ισχύει στο ακέραιο, δοθέντος ότι από την ίδια της τη θεσμική φύση και υπόσταση δεν είναι δυνατό νομικώς να αναθεωρηθεί».
Η υπεράσπιση της Συνθήκης της Λωζάννης, σε πείσμα του τουρκικού αναθεωρητισμού, δεν γίνεται από την Ελλάδα γιατί αποτελεί κάποιον ελληνικό διπλωματικό θρίαμβο, αλλά για να διατηρηθούν η ειρήνη και η σταθερότητα στην ταραγμένη περιοχή μας. Αυτή ήταν τότε η ανάγκη της υπογραφής της συγκεκριμένης Συνθήκης, αυτή είναι και η ανάγκη σήμερα της διατήρησής της, παρά τις τουρκικές μεθοδεύσεις για την αναθεώρησή της.
Είναι ενδεικτικό το τηλεγράφημα που είχε στείλει τότε ο επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Λωζάννη, Ελευθέριος Βενιζέλος, στην τριμελή ηγεσία της Επαναστατικής Επιτροπής, που είχε αναλάβει τις τύχες της χώρας μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Εγραψε, λοιπόν, ο Βενιζέλος στους συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα και Στυλιανό Γονατά και στον υποπλοίαρχο Δημήτριο Φωκά:
«Ευχαρίστως αγγέλω υμίν ότι σήμερον, μεταμεσημβρίαν, εις την μεγάλην αίθουσαν του Πανεπιστημίου Λωζάννης, υπεγράφη η Συνθήκη της Ειρήνης μετά πασών των σχετικών συμβάσεων, δηλώσεων και πρωτοκόλλων. Η Συνθήκη αύτη, συναφθείσα μετά την Μικρασιατικήν Καταστροφήν, δεν σημαίνει, ατυχώς, ελληνικόν θρίαμβον. Αλλά η Επανάστασις δύναται να είναι υπερήφανος ότι αναδιοργανώσασα Εθνικόν Στρατόν έδωκε τα μέσα εις την Αντιπροσωπείαν της να επιτύχη την συνομολόγησιν εντίμου ειρήνης, ήτις επιτρέπει εις την Ελλάδα να επιστρέψη εις τα έργα ειρήνης και να αφοσιωθή εις το έργον της εσωτερικής περισυλλογής».
ΠΗΓΗ: Realnews