Η τοξικότητα που έχει δημιουργηθεί στον δημόσιο βίο της χώρας λόγω της σκληρής προεκλογικής αντιπαράθεσης έχει βάλει στο περιθώριο σοβαρά ζητήματα. Ο δημόσιος «διάλογος» εξαντλείται -για παράδειγμα- στη βίλα του Ραγκούση και τα δάνεια του Παπαθανάση και όχι -για παράδειγμα- στα ελληνοτουρκικά! Ειδικά για το θέμα αυτό θα έπρεπε τα κόμματα να δίνουν προτεραιότητα. Ηδη υπάρχει έντονη κινητικότητα, η οποία, μάλιστα, περνά «κάτω από τα ραντάρ» όχι από αβελτηρία των συναδέλφων μου, αλλά γιατί μάλλον βολεύει τα κόμματα να εξαντλούν τα πάρθια βέλη τους στη σκανδαλολογία και όχι στην ουσία!
Και ίσως να τα βολεύει, γιατί μπορεί να τα δυσκολεύει να τοποθετηθούν καθαρά για το πώς εννοούν τη διαφαινόμενη ελληνοτουρκική προσέγγιση. Κάτω από ποιους όρους θα μπορέσει να γίνει αυτή; Και κυρίως, αν το άνοιγμα της Τουρκίας στην Ελλάδα το εννοεί ο Ερντογάν ή είναι μια κίνηση τακτικής, που εξυπηρετεί τον γιαλαντζί σουλτάνο στη συγκεκριμένη, εξαιρετικά δύσκολη, γι’ αυτόν συγκυρία.
Ενώ πριν από τους καταστροφικούς σεισμούς ο Τούρκος Πρόεδρος φαινόταν ότι μπορούσε να «γυρίσει την παρτίδα» και να πετύχει μια ακόμα εκλογική νίκη, αυτό σήμερα -και κάτω από κανονικές συνθήκες- φαίνεται πλέον εξαιρετικά δύσκολο. Ο βασικός του αντίπαλος, ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, που πριν από τους σεισμούς λίγοι ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι μπορεί να έχει οποιαδήποτε τύχη απέναντι στον Ερντογάν, σήμερα φιγουράρει ως το φαβορί της προεδρικής εκλογής της 14ης Μαΐου! Και λέμε ότι μπορεί ο κεμαλιστής υποψήφιος να είναι ο νικητής της προσεχούς αναμέτρησης «κάτω από κανονικές συνθήκες», γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το καθεστώς Ερντογάν δεν πρόκειται να φεισθεί μέσων και τρόπων για να πετύχει την παραμονή του στην εξουσία…
Πώς, όμως, φθάσαμε από το «Μητσοτάκης γιοκ» και το «θα έρθουμε μια νύχτα», στο αδιανόητο, να μας στέλνει ο Ερντογάν ευχές για το 1821. Είναι αλήθεια ότι το αφήγημα με το οποίο είχε δηλητηριάσει ο Ερντογάν, αλλά και οι άλλοι Τούρκοι πολιτικοί αρχηγοί, τον τουρκικό λαό για τους… κακούς Ελληνες που τους επιβουλεύονται κατέρρευσε μετά τους σεισμούς.
Οι Τούρκοι αντί να δουν τους… κακούς Ελληνες να εκμεταλλεύονται τη δυσκολία στην οποία βρέθηκαν, τους είδαν να σπεύδουν πρώτοι να τους βοηθήσουν! Το τελευταίο, λοιπόν, που θα ήθελε ο τουρκικός λαός σε αυτή τη φάση είναι πολεμικές κραυγές του στυλ «θα έρθουμε μια νύχτα»!
Αλλά και πρακτικά, άσχετα με τη διάθεση των Τούρκων, το καθεστώς Ερντογάν αντιμετωπίζει την «τέλεια καταιγίδα»: Βαθιά οικονομική κρίση και σοβαρά προβλήματα από την αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική.
Και σαν μην έφθαναν τα παραπάνω, με την εμμονή του με τους S-400 άφησε και τις ένοπλες δυνάμεις του -ειδικά την πολεμική αεροπορία- στη χειρότερη δυνατή κατάσταση!
Ο Ερντογάν, πλέον, για να αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα δεν μπορούσε να αντλήσει κεφάλαια ούτε από τον Πούτιν ούτε από τους Αγιατολάχ του Ιράν! Μόνο από τη Δύση! Και ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών βρίσκει την ευκαιρία και κάνει την κίνησή του. Επισκέπτεται Αθήνα και Αγκυρα. Μια σημαντική λεπτομέρεια! Στην Τουρκία βλέπει μόνο τον Ερντογάν, ενώ στην Ελλάδα Μητσοτάκη και Τσίπρα! Και «σαν το νερό να μπήκε στο αυλάκι του» και στις δύο χώρες άρχισαν οι ζυμώσεις για μια ελληνοτουρκική προσέγγιση.
Ενδεικτικό το γεγονός ότι, μεσούσης της κρίσιμης προεκλογικής περιόδου και στις δύο χώρες, μεθαύριο, Τρίτη 4/4, ο υπουργός Αμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος θα πάει στην Τουρκία όπου θα έχει συνομιλίες.
Και το κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει είναι αν ο Ερντογάν πράγματι εννοεί το άνοιγμα ή το κάνει ως κίνηση τακτικής. Τακτική που εξυπηρετεί τις ανάγκες του για κεφάλαια και F-16. Ο Τούρκος Πρόεδρος γνωρίζει, ότι και για τα δύο πιθανόν ο δρόμος να περνά από την Αθήνα.
Ως πρώτη ανάγνωση αυτό δεν είναι κακό… Αντίθετα, θέλουμε να έχουμε ηρεμία στη γειτονιά μας! Βέβαια, με την τουρκική πολιτική ελίτ αυτό δεν είναι εύκολο. Είτε με Ερντογάν είτε με Κιλιτσντάρογλου, η Τουρκία αυτό που επιδιώκει είναι όποια λύση προκύψει να είναι σύμφωνη με τις πάγιες στρατηγικές επιδιώξεις της: «φινλανδοποίηση» για την Ελλάδα και την Κύπρο!
Βέβαια, σε πρώτη φάση θα επιδιώξουν να υπάρξει συνεκμετάλλευση μοιράζοντας το Αιγαίο, αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και να γίνουν δύο κράτη στην Κύπρο. Και η ευθύνη των κομμάτων, που σήμερα ζητούν την ψήφο μας, είναι μία: Για το κρίσιμο θέμα της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία να ξεκαθαρίσουν με ακρίβεια τη θέση τους.
Κάτω από ποιους συγκεκριμένους όρους θα πρέπει να γίνει αυτό, ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» για κάθε κόμμα και κυρίως αν υπάρχει εθνική συνεννόηση! Για να μη ζήσουμε άλλες «Πρέσπες»!
Πηγή: real.gr