Μέσα στο γενικό ενθουσιασμό (και ημών συμπεριλαμβανομένων) για την απόκτηση νέων υπερσύγχρονων –ψηφιακών– φρεγατών FDI-HN Belh@rra, μαχητικών Rafale, αναβαθμισμένων F-16V και τόσων άλλων οπλικών συστημάτων, που έχουν μειώσει σημαντικότατα την αριθμητική και συνακόλουθα την ποιοτική διαφορά της Ελλάδας με την Τουρκία, μήπως θα έπρεπε ΤΩΡΑ να δούμε τι αντιπροσωπεύει για μας μία άλλη απειλή από πλευράς της Άγκυρας, πολύ χαμηλού κόστους, αλλά αντίστροφης επιχειρησιακής αξίας και αποτελεσματικότητας;
Ο λόγος για τα Μη Επανδρωμένα Θαλάσσια/Υποθαλάσσια Οχήματα (Σκάφη), δηλαδή για να το πούμε τελείως χοντρικά εξοπλισμένα ή άοπλα τηλεχειριζόμενα σκάφη επιφανείας (μικρού μεγέθους) ή τηλεχειριζόμενα υποβρύχια, που συνήθως ονομάζονται από τα αρχικά τους στην αγγλική γλώσσα είτε ως “Unmanned Marine Vehicles” (UMV) για τα τηλεχειριζόμενα μικρά σκάφη επιφανείας, είτε ως “Unmanned Underwater Vehicles” (UUV).
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι την τελευταία 20ετία η Τουρκία έχει επενδύσει σημαντικά κονδύλια και προσωπικό στην παραγωγή των Μη Επανδρωμένων Αεροοχημάτων (UAV), σκοπεύοντας ως στόχο τη δημιουργία μιας «αεροπορίας» 400 περίπου UAV, εξοπλισμένων και μη, που θα μπορέσουν να φέρουν σε πέρας πλήθος αποστολών όχι μόνο των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας αλλά και της Στρατοχωροφυλακής και της Ακτοφυλακής. Αν κρίνουμε δε από τη συνεχώς αυξημένη επιχειρησιακή χρησιμοποίησή τους στο Αιγαίο, στη θέση επανδρωμένων μαχητικών αεροσκαφών, τότε είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε και τα προβλήματα που έχει επιφέρει η συμπεριφορά τους αυτή.
Πέραν του γεγονότος ότι έχει καταφέρει να πωλήσει τουρκικά UAV σε περισσότερες από 12 χώρες σε όλο των κόσμο, συμπεριλαμβανομένων της Ουκρανίας, αλλά και κρατών-μελών του ΝΑΤΟ! Αυτά στον αέρα.
Στη θάλασσα, η Τουρκία δεν είναι τόσο προχωρημένη στον τομέα αυτόν, όσο στον αέρα, απλούστατα γιατί ξεκίνησε τον όλο σχεδιασμό πολλά χρόνια αργότερα, και ιδίως τα τελευταία 5-7 χρόνια. Αποτέλεσμα αυτής της καταστάσεως ήταν από το 2021, δύο τουλάχιστον τουρκικές εταιρείες να έχουν ολοκληρώσει όλες τις έρευνες αναπτύξεως και να έχουν ξεκινήσει την παραγωγή ισάριθμων UMV, «για την προστασία της ‘Γαλάζιας Πατρίδας’», όπως υποστηρίζουν στα διαφημιστικά τους έντυπα!
Πρόκειται για τις εταιρείες ASELSAN και SEFINE Shipyards, που τα σκάφη τους, εξοπλισμένα και μη, μπορούν να εκτελέσουν μία μεγάλη ποικιλία αποστολών όπως: αυτόνομη αναγνώριση, πόλεμος επιφανείας, ανθυποβρυχιακός πόλεμος, φύλαξη λιμένων, φύλαξη κρισίμων παράλιων εγκαταστάσεων και πλωτών πλατφορμών.
Τα σκάφη αυτά μπορούν, σύμφωνα πάντα με τους κατασκευαστές τους, να αναπτύξουν ταχύτητα άνω των 40 κόμβων, έχουν αυτονομία 600 ναυτ.μιλίων και δυνατότητα δράσεως χωρίς ανεφοδιασμό 4 ημερών!
Αν όλα αυτά τα τοποθετήσουμε στο τραπέζι των θαλάσσιων επιχειρήσεων στο Αιγαίο, στην Κύπρο και γενικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο, βλέπουμε ότι μία νέα απειλή για το Πολεμικό μας Ναυτικό και το Λιμενικό Σώμα-Ελληνική Ακτοφυλακή παρουσιάζεται και ίσως-ίσως και για την Κυπριακή Δημοκρατία, αναφορικά με το θέμα της φύλαξης-παρενόχλησης και γενικότερα προστασίας των πλωτών πλατφορμών που σε σύντομο ελπίζεται χρόνο θα εμφανιστούν στα «θαλάσσια οικόπεδα» της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου, που έχουν δοθεί προς εκμετάλλευση.
Τι θα γίνει τότε; Πως θα αντιμετωπιστεί η νέα αυτή απειλή; Έχει αρχίσει να μελετάτε σε όλες της τις πτυχές από το Υπουργείο Εθνικής ΑΜύνηυς, το ΓΕΕΘΑ και το ΓΕΝ ή μήπως θα βρεθούμε και πάλι αιφνιδιασμένοι όπως είμαστε προ 5-6 ετών όταν οι Τούρκοι άρχισαν να χρησιμοποιούν συστηματικά τα UAV τους στον εναέριο χώρο του Αιγαίου; Θα αρχίσουμε μόλις τα δούμε και στη θάλασσα να διερωτώμεθα «τι κάνουμε τώρα; Τα βαράμε ή όχι;», όπως διερωτώμεθα τότε με τα UAV, πριν βεβαίως τα…συνηθίσουμε και απλώς τα παρακολουθούμε.
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και εμείς δεν είμαστε αυτοί που θα προτείνουν ή θα προσφέρουν λύση. Άλλοι είναι οι ειδικοί, οι οποίοι γνωρίζουν το θέμα (ή τουλάχιστον θα πρέπει να γνωρίζουν) άριστα. Εμείς απλώς τον προβληματισμό μεταφέρουμε!
Απλά να σημειώσουμε ότι η κατάσταση στον αέρα είναι τελείως διαφορετική από την κατάσταση στη θάλασσα και τελείως διαφορετική η αντιμετώπισή της και δεύτερο, ότι πριν από το καθαρά επιχειρησιακό θέμα, δηλαδή το να δοθούν οι κατάλληλες οδηγίες στους κυβερνήτες όλων των σκαφών για το πως θα πρέπει να αντιδράσουν αν εντοπίσουν κοντά τους ένα τέτοιο UMV, υπάρχει και το αντίστοιχο θεωρητικό-νομικό σκέλος που πρέπει να εξεταστεί, ώστε «να είμαστε εμείς οι καβαλάρηδες» σε κάθε περίπτωση.
Το θέμα είναι ότι αν ποτέ έλθει αυτό το ΤΟΤΕ (που σίγουρα θα έλθει), εμείς θα πρέπει να είμαστε ΠΑΝΕΤΟΙΜΟΙ.
«Ιχνηλάτης»