Η διαπίστωση ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ πρόσφερε στην Τουρκία ότι η ίδια ζητούσε, πριν τον πόλεμο, και της το αρνείτο η δική του κυβέρνηση, προκάλεσε σοκ σε όσους στην αμερικανική πρωτεύουσα παρακολουθούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα το μπραντ ντε φερ μεταξύ της Άγκυρας και του Πενταγώνου.
Η δεύτερη διαπίστωση ότι εκεί που είναι όλα μέλι-γάλα μεταξύ του κ. Τραμπ και του προέδρου της Τουρκίας , μπορεό ο ένας να εκτοξεύει απειλές εναντίον του άλλου, είναι επίσης εξαιρετικά προβληματική. Ο Αμερικανός πρόεδρος αλλάζει τη γνώμη του, όπως τα …πουκάμισά του -και τα αλλάζει 2-3 φορές την ημέρα.
Απέσυρε τους Αμερικανούς στρατιώτες από τη βόρεια , επειδή του το ζήτησε ο Ερντογάν, και αντί να επιστρέψουν στην Αμερική, όπως υποσχέθηκε, τους έστειλε στο Ιράκ. Και ήδη σκέφτεται να στείλει και άλλους 200 στην ανατολική Συρία. Παρανοϊκά πράγματα…
Η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ, επανειλημμένα αρνήθηκε κάθε συζήτηση για τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» στη βόρεια Συρία σε βάθος 20 μιλίων, για να έρθει ο κ. Τραμπ, μετά την τουρκική εισβολή, για την οποία ο ίδιος έδωσε το «πράσινο φως», να αποδεχθεί όλους τους όρους του Ερντογάν και να ολοκληρώσει την προδοσία των Κούρδων.
Μιλώντας στο Ντάλας σε ένα πολύ μεγάλο ακροατήριο πιστών οπαδών του, που ταξίδευσαν απ’ όλα τα μέρη του Τέξας για να τον δουν και να τον χειροκροτήσουν, ο κ. Τραμπ ίσως να αποκάλυψε το μεγαλύτερο μυστικό τούτης της περίεργης ιστορίας, που κατέληξε στην αιματοχυσία των Κούρδων και στη νίκη -τουλάχιστον για τώρα- των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Είπε τα εξής: «Μερικές φορές πρέπει να τους αφήσετε να παλεύουν, όπως δύο παιδιά. Πρέπει να τους αφήσετε να πολεμήσουν και στη συνέχεια να τους απομακρύνετε! Μετά που οι τουρκικές και οι κουρδικές δυνάμεις συγκρούστηκαν για λίγες μέρες, πήγαμε εκεί και τους είπαμε: «θέλουμε μια παύση». Είναι γνωστό ότι ο κ. Τραμπ κάνει τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις όταν δεν ομιλεί από γραπτό κείμενο.
Λέγεται μάλιστα ότι τα προβλήματα του με τη ρωσική ανάμειξη στις προεδρικές εκλογές του 2016 ξεκίνησαν σε μία από αυτές τις στιγμές. Και δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτει μυστικά του κράτους ή και τα δικά του, και στη συνέχεια τρέχει να τα «μαζέψει».
Και η υπόθεση της ρωσικής ανάμειξης και το άλλο σοβαρό ζήτημα της απέλασης του Ιμάμη Γκιουλέν, τα πληροφορήθηκαν οι δημοσιογράφοι από τους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι απλά έπαιζαν ένα σικέ παιγνίδι με τον πρόεδρο: Νόμιζαν ότι «σκότωναν» ένα μεγάλο σκάνδαλο αναδεικνύοντας κάποιο άλλο μικρότερο, για να φύγει η προσοχή από το ένα και να πάει στο άλλο, το πιο ανώδυνο.
Το ξέρω ότι μπερδευτήκατε… Δεν είστε οι μόνοι. Κάποια στιγμή είχε μάλιστα κυκλοφορήσει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν ο βασικός πληροφοριοδότης των πιο εχθρικών του εφημερίδων: Της Washington Post και της New York Times. Αν όντως είναι ο πληροφοριοδότης -προσωπικά δεν το γνωρίζω- τότε βρισκόμαστε ενώπιον του πιο σατανικού σχεδίου στο χώρο των μέσων ενημέρωσης.
Ο κ. Τραμπ, λοιπόν, «πέταξε» μία κουβέντα στο Ντάλας, για τα παιδιά που παίζουν και καυγαδίζουν και μετά από ένα χρονικό διάστημα τρέχουν κάποια άλλα για να σταματήσουν τον καυγά. Μόνο που στην περίπτωση της Συρίας, είχαμε μία εισβολή μίας μεγάλης χώρας 70 τόσων εκατομμυρίων εναντίον των Κούρδων, ο στρατός των οποίων αριθμεί τις 60-70 χιλιάδες, που βρέθηκε απέναντι σε μία πολεμική μηχανή.
Ο κάθε κακόπιστος, θα μπορούσε να υποθέσει με βάση τη δήλωση του κ. Τραμπ, ότι σε εκείνη την ανάρμοστη τηλεφωνική συνομιλία με τον κ. Ερντογάν, δεν έδωσε μόνο το «πράσινο φως».
Μπορεί και να συναίνεσε να πάρει με τη δύναμη των όπλων ότι ζητούσε πριν την εισβολή. Γι’ αυτό αποτελεί άμεση ανάγκη να ικανοποιηθεί το αίτημα του γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ και να δοθεί στη δημοσιότητα το κείμενο της συνομιλίας του προέδρου της Αμερικής και του ομολόγου του της Τουρκίας.
Ο Δημοκρατικός νομοθέτης έχει στείλει σχετική επιστολή στον κ. Πομπέο και αναμένει απάντηση. Η δημοσιοποίηση της συνομιλίας θα βοηθούσε ίσως και τον ίδιο τον κ. Τραμπ, στην περίπτωση βεβαίως που δεν συνωμότησε με τον Ερντογάν.
Οι σοβαροί άνθρωποι στην Ουάσιγκτον λένε πως το ίδιο έργο το έχουν δει πολλές φορές στο παρελθόν: εννοούν τους καυγάδες του Ερντογάν με τον Τραμπ, οι οποίοι αιφνιδίως ξεχνιούνται και μετατρέπονται σε ένα παθιασμένο πολιτικό έρωτα. Οι βετεράνοι της διπλωματίας δεν θυμούνται άλλη παρόμοια σχέση κάποιου ηγέτη της Αμερικής με ξένο πρόεδρο ή πρωθυπουργό. Ούτε με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ.
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου διατηρούσε εξαιρετική φιλική σχέση με τον κ. Τραμπ, από τον καιρό της θητείας του στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία του Ισραήλ στον ΟΗΕ, η οποία (σχέση) το τελευταίο δεκάμηνο βρίσκεται σε «παγωμένη» κατάσταση. Μερικοί αναζητούν ως υπεύθυνο τον Ερντογάν.
Όμως, αν μπόρεσε και πέταξε έξω τον Νετανιάχου από τον στενό κύκλο των φίλων του κ. Τραμπ, τότε ο Ερντογάν στην ουσία -μέσω του Τραμπ- κυβερνά την Αμερική. Και γι’ αυτούς που έχουν ξαφνιαστεί, δεν περιαυτολογώ, ούτε καταθέτω τα παραπάνω προς χάρη της ανάλυσης. Τίποτα δεν είναι φυσιολογικό (normal) σε αυτή τη σχέση του Τραμπ με τον Ερντογάν. Κανένας εκ των συνεργατών του δεν έχει μπορέσει να κάνει μία καλή διάγνωση. Θεωρώ ότι η άποψη πως έλκεται από τους αυταρχικούς ηγέτες, είναι μία παρατραβηγμένη λύση του γρίφου.
Τείνω να πιστέψω ότι τα προσωπικά συμφέροντά του είναι τόσο σημαντικά, που νικούν ακόμα και τα στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής. Και αν συμβαίνει αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται εν τω μέσω μίας μεγάλης πολιτικής τραγωδίας…
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα hellasjournal.com