Η εισαγωγή του πλαστικού χρήματος ως μέσου των καθημερινών συναλλαγών, κυρίως για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, φαίνεται (και διαφημίζεται) ότι αποτελεί στόχο του αρμόδιου Υπουργείου. Σε γενικές γραμμές το μέτρο είναι χρήσιμο και μακάρι να γενικευθεί η εφαρμογή του. Εκτός από τη φοροδιαφυγή προσφέρει και άλλες πρακτικές υπηρεσίες, αλλά και προστασία, στους συναλλασσόμενους, καταναλωτές και επιχειρήσεις, όπως για παράδειγμα μειώνει τον κίνδυνο ληστειών, διευκολύνει τις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών κλπ.. Πρόκειται για ένα συναλλακτικό εργαλείο, διαδεδομένο από πολλών δεκαετιών στον αγγλοσαξωνικό κόσμο.
Ωστόσο, προκειμένου το μέτρο να τύχει της συνολικής αποδοχής και εφαρμογής και να επιτύχει το σκοπό του στην Ελλάδα, πρέπει να γίνουν άμεσα κάποιες αλλαγές στη συνολική αντίληψη του όλου συστήματος. Πως για παράδειγμα μπορεί το Κράτος να επιβάλει την ευρεία και υποχρεωτική χρήση πλαστικού χρήματος στις συναλλαγές, όταν το επιτόκιο των πιστωτικών καρτών κυμαίνεται από 8-16%; Πως μπορεί να επιβληθεί αυτή η εφαρμογή, όταν οι τράπεζες παρακρατούν προμήθεια από 3-7% από τις επιχειρήσεις; Αυτό το τελευταίο κάνει πολλούς επιτηδευματίες να μην δέχονται την τάδε ή τη δείνα πιστωτική κάρτα, επειδή η παρακράτηση της προμήθειας είναι πολύ υψηλή και η συναλλαγή περιέχει τελικά μια αναγκαστική και μη επιθυμητή έκπτωση! Με άλλα λόγια, πως μπορεί να είναι ανεκτή μια συναλλαγή των 20 ευρώ με πιστωτική κάρτα, όταν μπορεί να παρακρατηθούν από την τράπεζα σε βάρος του επιτηδευματία, ίσως και 1,5 ευρώ; Δηλαδή μια συναλλαγή μπορεί να κοστίσει συνολικά (σε καταναλωτή και επιτηδευματία) ακόμα και 25%! Είναι εξωφρενικό αλλά είναι πραγματικό. Το 25% δεν μπορεί να ανταποκρίνεται σε καμιά εύλογη αιτία.
Καλή λοιπόν η εξαγγελία περί υποχρεωτικής χρήσης του πλαστικού χρήματος, αλλά και η Τράπεζα της Ελλάδος με το αρμόδιο Υπουργείο πρέπει να παρέμβουν με το ρυθμιστικό και εποπτικό τους ρόλο και αρμοδιότητα και να υποχρεώσουν τις τράπεζες να μειώσουν στο ελάχιστο το επιτόκιο δανεισμού των πιστωτικών καρτών, τη στιγμή μάλιστα που οι ίδιες δανείζονται με επιτόκιο πολύ κοντά στο μηδέν. Επιτόκια της τάξης του 12 και 17% είναι απαράδεκτα. Πρέπει, επίσης, να παρέμβουν για τη μείωση των παρακρατουμένων προμηθειών που είναι παντελώς ξένες με την αναλογικότητα της συναλλαγής. Αν δεν πεισθεί ο καταναλωτής ότι, η συναλλαγή του μπορεί να πραγματοποιηθεί με ελάχιστο εύλογο κόστος, το μέτρο θα αποτύχει κι η φοροδιαφυγή θα εξακολουθεί να θριαμβεύει και υπεύθυνο γι’ αυτό θα είναι το ίδιο το Κράτος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Φαλκιδεύουν την αρχή της δεδηλωμένης
Αλλαγές στις σχολικές γιορτές και στη διάρκεια του σχολικού έτους