Κοιτάζω την ημερομηνία και απορώ με τον εαυτό μου... Εχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. 4 Ιουνίου 2016 ήταν η ημέρα που παρουσίασα το βιβλίο του Δημήτρη Σιούφα στο Πολεμικό Μουσείο. Τόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός; Θα ορκιζόμουν ότι ήταν πέρυσι. Ηταν ευτυχισμένος εκείνη την ημέρα. Ελαμπε!
Το χωριατόπαιδο από την ορεινή Καρδίτσα, που -όπως μου είχε διηγηθεί- περπατούσε δύο ώρες μέσα στο χιόνι για να φτάσει στο σχολείο του ως μαθητής, έδινε λογαριασμό για τα πεπραγμένα του στον δημόσιο βίο εκείνη την ημέρα. Και έδινε λογαριασμό μπροστά στον στενό φίλο του, Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο. Στην ομιλία μου ξέχασα να αναφέρω ότι το σύνθημα «Σεμνά και ταπεινά», που άλλοι υπουργοί της Ν.Δ. ακολούθησαν την περίοδο 2004-2009, ήταν δικής του εμπνεύσεως.
Οπως και ότι διηύθυνε μαεστρικά τις εργασίες της Βουλής σε μια ταραγμένη περίοδο της πολιτικής ζωής. Οπως και ότι το Ασφαλιστικό του 1990-1993 είχε την υπογραφή του! Οπαδός του Τύπου, με καλούσε πολύ τακτικά στο τηλέφωνο για να με ενθαρρύνει, να μου επισημάνει, να μου υποδείξει κάτι ενδιαφέρον. Οχι για την προσωπική προβολή του απαραιτήτως!
Αντί άρθρου, επιλέγω σήμερα να τον αποχαιρετήσω με τις σκέψεις που ανέπτυξα στην εκδήλωση για το βιβλίο του. Ηταν μια περίοδος που έζησα από πολύ κοντά. Δεν ξέρω αν είμαι αντικειμενικός. Γράφω την αλήθεια, όμως!
«Την ημέρα που μου παραδώσατε το νέο βιβλίο σας, μελετούσα μια συνέντευξη του προέδρου Ομπάμα στον Τζορτζ Στεφανόπουλο. Σε αυτήν ανέλυε, μεταξύ άλλων, την άποψή του για τη διακυβέρνηση των μεγάλων δημοκρατικών κοινωνιών. Ελεγε, μεταξύ άλλων: “Μερικές φορές, το καθήκον της κυβέρνησης είναι να κάνει σταδιακές βελτιώσεις ή να αλλάξει την πορεία κατά δύο μοίρες προς τον Νότο ή τον Βορρά, ώστε δέκα χρόνια αργότερα να βρεθούμε σε ένα διαφορετικό μέρος. Εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος μπορεί να νομίζει ότι χρειάζεται αλλαγή κατά πενήντα μοίρες, αλλά εσύ ξέρεις πως, αν συμβεί αυτό, το πλοίο θα μπατάρει’’.
Μελέτησα το βιβλίο για τα πεπραγμένα σας, κύριε πρόεδρε, και τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή πάνω σε αυτή τη βάση. Πόσες μοίρες άλλαξε εν τέλει την πορεία του πλοίου η κυβέρνηση της περιόδου εκείνης; Οταν αποχώρησε από την εξουσία υπήρχε η εντύπωση ότι την άλλαξε λίγο, κατά δύο μοίρες. Σήμερα, όμως, με την ασφάλεια της απόστασης του χρόνου, μπορούμε, άραγε, να λέμε το ίδιο ή υπό το φως των νέων δεδομένων πρέπει οι μοίρες να αυξηθούν;
Θα μπορούσα απλώς να ισχυριστώ ότι όσοι την αμφισβήτησαν και επιχείρησαν τότε να της φορτώσουν τις αμαρτίες τους (και τη χρεοκοπία) σήμερα είναι καθημερινά απολογούμενοι στα κανάλια. Το πρώτο σημείο του βιβλίου σας στο οποίο πρέπει να σταθούμε, κύριε πρόεδρε, είναι η συνολική αντίληψη της κυβέρνησης αυτής για την πολιτική. Και μέσα από τα προσωπικά σας παραδείγματα μπορούμε κάλλιστα να καταλάβουμε τι σήμαινε. Το βασικό δόγμα αυτής της κυβέρνησης ήταν -σας μεταφράζω- ότι “αν θέλεις να έχεις διάρκεια στην πολιτική και να είσαι χρήσιμος στους πολίτες, μη φοβάσαι να φεύγεις, να είσαι διατεθειμένος ανά πάσα στιγμή να εγκαταλείψεις την καρέκλα’’. Περιγράφετε στο βιβλίο σας τη σκηνή όπου υποβάλατε την παραίτησή σας στον πρωθυπουργό για το μπλακάουτ της ΔΕΗ το καλοκαίρι του 2004, καθώς και την αντίδρασή του: την έσκισε μπροστά σας και σας στήριξε. Αντίληψη της κυβέρνησης αυτής ήταν η αντίθεση στον δογματισμό. Παρά την ξεκάθαρη φιλελεύθερη ταυτότητά της, εκείνη η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν πίστευε στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό και στις τυφλές ιδιωτικοποιήσεις.
Ακυρώσατε την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ -σχέδιο Σημίτη- και το ξεπούλημά της στους Ισπανούς αντί 285.000.000 ευρώ. Κοπιάσατε, της αυξήσατε την αξία σε 2 δισ. ευρώ και την κάνατε κερδοφόρα, χωρίς μάλιστα να την εντάξετε σε κάποιο Υπερταμείο...
...To δεύτερο σημείο του βιβλίου Σιούφα στο οποίο θέλω να σταθώ είναι η ενεργειακή πολιτική της χώρας, όπως αυτή εκπονήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή από την κυβέρνηση Καραμανλή...
...Υπάρχει ο μύθος ότι η ενεργειακή πολιτική Καραμανλή ήταν φιλορωσική και αντιαμερικανική. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ανακριβές από αυτό. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν υποχρεωμένη να αναζητήσει και άλλους ενεργειακούς διαδρόμους, εναλλακτικούς από τον αζερικό-τουρκικό που της πρότειναν ως μόνη επιλογή οι ΗΠΑ. Φαντάζεται κανείς Ελληνα πρωθυπουργό να παρακαλά Τούρκο ομόλογό του να ανοίξει τη ροή φυσικού αερίου από την Τουρκία σε περίπτωση εθνικής κρίσης;..
...Η πολιτική Καραμανλή δεν ήταν λοιπόν φιλορωσική ή αντιαμερικανική - ήταν εθνική και πατριωτική. Ηταν, όμως, κατά βάθος και κάτι άλλο: αντιτουρκική. Η διέλευση του ρωσικού αγωγού πετρελαίου και φυσικού αερίου παρέκαμπτε τα Δαρδανέλια. Θα περιόριζε δραματικά τη σημασία της Τουρκίας...
Το τρίτο σημείο του βιβλίου Σιούφα στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι οι μεταρρυθμίσεις. Σήμερα, με την απόσταση του χρόνου, που βοηθά να καθαρίζει ο ορίζοντας, βλέπουμε ότι η κυβέρνηση στην οποία μετείχατε, κύριε υπουργέ, ήταν μπροστά από την εποχή της. Και να μην το ομολογούν, στα χνάρια της πατούν σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Στον δικό σας τομέα πατούν πάνω στο νομοθετικό πλαίσιο για την απελευθέρωση των αγορών φυσικού αερίου, στον αναπτυξιακό νόμο που άνοιξε 40.000 θέσεις εργασίας και έφερε 10.459 επενδύσεις, στο Ταμείο Εγγυοδοσίας Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, στην απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων, στη προστασία των δικαιωμάτων του καταναλωτή...
...Αφησα τελευταίες δύο μεγάλες μεταρρυθμίσεις που επικυρώνουν την άποψή μου ότι η κυβέρνησή του ήταν μπροστά από την εποχή της: τον νόμο για τα μέσα ενημέρωσης και τις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις. Οσον αφορά τον πρώτο, δεν χρειάζεται να πω πολλά. Σήμερα παρατηρούμε να υιοθετείται ο νόμος αυτός από τους ιδεολογικούς αντιπάλους της παράταξης σε παραλλαγές, αλλά να μην υιοθετείται από την παράταξη της οποίας ηγήθηκε. Πρωτότυπο, αλλά ισχύει.Οσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, ένα ερώτημα μόνο: μετά τις ιδιωτικοποιήσεις του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, των λιμανιών, της Εμπορικής Τράπεζας, έγινε από το 2009 μέχρι σήμερα καμιά μεγάλη ιδιωτικοποίηση με μεγάλο κοινωνικό όφελος; Εσπασε κανείς άλλος αβγά; Τα έβαλε με το πελατειακό κράτος στις ΔΕΚΟ;
Δική μου πεποίθηση είναι ότι αυτή η κυβέρνηση πιστώνεται μεγάλες εθνικές επιλογές, από τις οποίες ωφελείται η χώρα μέχρι σήμερα».
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Μανώλη Κοττάκη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» και είναι ένας «αποχαιρετισμός» στον Δημήτρη Σιούφα με τις σκέψεις που ανέπτυξε στην παρουσίαση του βιβλίου του.