Η Πάτρα, η πόλη της βιομηχανικούς άνθησης στα μέσα του περασμένου αιώνα, η πόλη της σταφίδας, του εμπορίου, η πόλη της αστικής συνέπειας, της Ευρωπαϊκής αύρας και της Ιονιονησιωτικής επιρροής, η πόλη των Προέδρων της Δημοκρατίας και των Πρωθυπουργών, η αρχόντισσα και πρωτεύουσα του Καρναβαλιού, η Πάτρα του Παλαμά και του Π. Κανελλόπουλου, αρκείται τις τελευταίες δεκαετίες να διηγείται τα περασμένα μεγαλεία της…
Ναι, η Αχαϊκή πρωτεύουσα είναι μια πόλη που κείτεται πάνω στα παρακμιακά συντρίμμια της. Αν θέλουμε να είμαστε φιλαλήθεις, πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι επίγονοι της ακμής της αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Συνέτρεξαν πολλοί λόγοι. Κυριότερος, η διολίσθησή της από την αριστεία στην μετριοκρατία. Εκφραστές της τελευταίας, μέτοικοι και μουσαφιραίοι, ανιστόρητοι «επιβήτορες» της πόλης, που «εισέβαλλαν» δημοκρατικά μεν, αναξιοκρατικά δε στα κοινά, μεταλλάσσοντας την αστική και λαϊκή συνείδησή της σε λαϊκιστική, με ό,τι το ήσσον και ευτελείς και συνάμα προσβλητικό συνεπάγεται κάτι τέτοιο για την πόλη του Πατρέα. Είναι ανώφελο να στιγματίσω με ονοματεπώνυμα την μετριότητα. Επαφίεμαι, άλλωστε, στο αλάθητο ένστικτο των συνδημοτών μας.
Οργίζομαι, ωστόσο, όταν αναλογίζομαι ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, που πρωτομπήκα στα κοινά, πολλά τρένα πέρασαν και πολλά καράβια έφυγαν από την πόλη, παίρνοντας μακριά τα όνειρά μας, που δεν ξαναγύρισαν ποτέ σαν μια απτή, υλοποιημένη, ευχάριστη πραγματικότητα.
Ο απολογισμός δεν έχει πρόσημο θετικό. Και αποδείχθηκαν εχθροί της πόλης η επιείκεια και τα καλολογικά στοιχεία. «Ανυπότακτος» ο ένας Δήμαρχος, «καλό παιδί» ο άλλος, ανεκτός ως διαχειριστής- λογιστής της πολυκατοικίας ο τρίτος, «υπερφίαλος» ο τέταρτος, «στριφνός» ο επόμενος και «αγαπητό παιδί» τούτος ο τελευταίος. Μια 40χρονη διαδρομή πισωγυρίσματος και κατωφέρειας…
Έχω να βρω και θετικές αναλαμπές, γιατί δεν θέλω να είμαι άδικος. Υπολείπονται, όμως, αισθητά των διαχρονικών απαιτήσεων της Πάτρας.
Τούτη η πόλη, εν τέλει, που συμβιβάσθηκε με ελάσσονες στόχους που δεν στερείται «καλών κι αγαπητών» παιδιών, έχει μεν την ανάγκη των καλοσυνάτων προθέσεών τους- αρκεί εμμονικά και δογματικά να μην υπονομεύουν τον προορισμό της Πάτρας προς την εξέλιξη και την ανάπτυξη- πολύ περισσότερο, όμως, έχει ανάγκη από έναν οραματιστή, ικανό, εργατικό Δήμαρχο.
Τα τρένα και τα καράβια ξαναέρχονται και έχουμε την ιστορική ευθύνη να επιβιβάσουμε πάλι τα όνειρά μας, μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει το περιθώριο να «πατηθούν» από το τρένο ή να ναυαγήσουν στο πέλαγος.
Θέλουμε, λοιπόν, Δήμαρχο «αγαπητό παιδί» , περιορισμένων ηγετικών ικανοτήτων, με σχεδόν μόνο «προσόν» του τη δυνατότητα να ανακυκλώνει τη φτώχεια τούτης της πόλης και να υπακούει στις προσταγές του ΚΚΕ, ή θέλουμε «πρώτο πολίτη» προκειμένου να ανατάξει την παρακμή της, χωρίς κομματικούς υποβολείς και πολιτικούς πάτρωνες;
Η ιστορία ουδέποτε λυπήθηκε τους αναποφάσιστους κι ουδέποτε χαρίσθηκε στους καιροσκόπους. Ή θα πάει η Πάτρα μπροστά, ή θ’ αφήσει την μοίρα της στα δογματικά αδιέξοδα της νυν Δημοτικής Αρχής. Ακόμη κι αν εκληφθεί ως δίλημμα η διάζευξη, με τη λογική η απάντηση είναι εύκολη και ευελπιστώ ότι θα δοθεί από την μεγάλη πλειοψηφία της Πατραϊκής κοινωνίας. Αμήν!
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και ανεξάρτητος βουλευτής Αχαΐας.