Ένας από τους σημαντικούς σταθμούς της Μεταπολίτευσης ήταν η οριστική επίλυση του πολιτειακού το οποίο κατ’ επανάληψη στο παρελθόν είχε αποτελέσει την αίτια –σε ορισμένες περιπτώσεις απλώς την αφορμή- για εθνικούς διχασμούς και επώδυνες περιπέτειες.
Το πολίτευμα απέδειξε με το πέρασμα του χρόνου την αντοχή του παρά το γεγονός ότι σε αρκετές περιπτώσεις η Π.τ.Δ. αντιμετωπίσθηκε με αμοραλισμό και ανευθυνότητα. Η πλέον θλιβερή περίοδος του θεσμού ήταν ασφαλώς εκείνη του «Κυρίου Προέδρου» ο οποίος «εξελέγει δημοκρατικά» με τα αμφισβητούμενης συνταγματικότητας έγχρωμα ψηφοδέλτια και την ψήφο Αλευρά.
Η εκλογή στην Π.τ.Δ. του προέδρου της ΔΗ.ΑΝΑ., τον Μάρτιο του 1995, έδωσε το φιλί της ζωής στην παραπαίουσα κυβέρνηση Παπανδρέου και την ευκαιρία στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. να παραμείνει –με «ευγενική χορηγία» της ΠΟΛ.ΑΝ. και ασφαλώς προς αμοιβαίο όφελος- για άλλα εννέα χρόνια στην εξουσία. Στα «ευεργετικά» αποτελέσματα αυτής της παράτασης ξεχωρίζουν τα Ίμια, ο Οτσαλάν, η ληστεία του χρηματιστηρίου, η απογείωση της διαφθοράς και της διαπλοκής, το ναυάγιο του ασφαλιστικού.
Το 2005 ο Κώστας Καραμανλής, λειτούργησε με πολιτική υπευθυνότητα επιλέγοντας πρόεδρο από το «αντίπαλο στρατόπεδο». Παρά το γεγονός ότι ήταν απόλυτος κυρίαρχος του πολικού σκηνικού με την δημοτικότητά του απογειωμένη και η ενδεχόμενη νέα εκλογική αναμέτρηση θα οδηγούσε με βεβαιότητα στη συντριβή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τον πολιτικό εκμηδενισμό του Παπανδρέου. Ο τελευταίος, τέσσερα χρόνια μετά, αρνήθηκε την επανεκλογή του κυρίου Παπούλια πριν πραγματοποιηθούν πρόωρες εκλογές.
Το 2015 ήταν η σειρά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές εκμεταλλευόμενος την μη εκλογή Π.τ.Δ.. Τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της επιλογής βιώνουμε. Ωστόσο πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αμέσως μετά ο κύριος Τσίπρας, επιλέγοντας τον κύριο Παυλόπουλο, δικαίωσε για δεύτερη φορά μετά το 2005, την απαίτηση του συντάγματος για ευρύτερες συγκλίσεις στο πρόσωπο του Π.τ.Δ.. Είναι βέβαιο ότι αν η χώρα είχε οδηγηθεί σε νέες εκλογές η νέα νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα είχε θριαμβευτικό χαρακτήρα.
Ο σημερινός Πρόεδρος, επιτελώντας με εξαιρετικό τρόπο τα καθήκοντα του, παίζει ουσιαστικό ρόλο -διακριτικά και αθόρυβα- σε κρίσιμες αποφάσεις. Η παρέμβασή του το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015, αλλά και στην οριοθέτηση του Σκοπιανού στα πλαίσια της εθνικής γραμμής του Βουκουρεστίου, ήταν καθοριστική. Είναι λοιπόν περίεργη η επίμονη προσπάθεια υπονόμευσής του από παράγοντες της Ν.Δ. οι οποίοι μάλιστα δεν διαθέτουν άψογο παραταξιακό βιογραφικό. Εξ άλλου αν κάποιος δεχθεί ως επαρκείς τις δικαιολογίες της μη ψήφισης υπέρ του το 2015 από τον τότε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος, δεν δικαιολογείται σήμερα και το οποιοδήποτε στέλεχος να έχει την ίδια στάση απέναντι στο κόμμα και τον πρόεδρό του;