Η ηθοποιός μιλά στην espresso για το νέο ξεκίνημα στη ζωή, με τους γονείς της στο πλευρό της.
«Δεν είμαι τρελή. Ούτε υπήρξα ποτέ…»λέει και έχοντας τον πατέρα της Γιώργο δίπλα της προσθέτει: «Ηταν και είναι δίπλα μου, φύλακας άγγελός μου». Πιο χαλαρή πλέον περιγράφει την εμπειρία που έζησε στα δύο ψυχιατρικά ιδρύματα.
«Αν δεν υπήρχε το πρώτο (σ.σ.: ο εγκλεισμός στο Δρομοκαΐτειο) δεν θα επεδίωκα να μπω με τη θέλησή μου στο δεύτερο (σ.σ.: στο Δαφνί). Ο πρώτος εγκλεισμός ήρθε ύστερα από μια παρεξήγηση με το συγγενολόι. Ήμασταν εκτός Αθήνας και είπαν ό,τι να “ναι στη μητέρα μου. Δεν ήταν ο μπαμπάς μου στο σπίτι και έγινε ό,τι έγινε. Η εισαγωγή μου στο Δαφνί έγινε για να φύγει από πάνω μου η ρετσινιά του Δρομοκαΐτειου.
Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω με κάθε λεπτομέρεια τι ακριβώς συνέβη. Στο Δαφνί οι άνθρωποι έσκυψαν πάνω μου με αγάπη και κατανόηση και επιφυλάσσονται να μιλήσουν και δημοσίως για εμένα, αν χρειαστεί. Σκέψου ότι πήγα μόνη μου. Το ζήτησα εγώ από την Αστυνομία και αυτό αρκεί ως απόδειξη.
Στο Δρομοκαΐτειο ήταν φρίκη και γι” αυτό απέδρασα τότε και με έψαχναν όλοι. Δεν άντεχα όλα αυτά που έβλεπα εκεί. Ημουν ένα ελεύθερο πουλί και εντελώς ξαφνικά βρέθηκα σε ψυχιατρείο. Ηταν σοκ για μένα. Ομως, επέστρεψα πάλι για να πάρω το χαρτί και να είμαι απολύτως νόμιμη. Στο Δαφνί, από την άλλη, μου απέδειξαν ότι στην Ελλάδα υπάρχει καλοσύνη. Με βοήθησε πολύ όλο το προσωπικό. Τρομερή εμπειρία!»
Εκτός νοσοκομείου, αυτοί που τη βοήθησαν δεν ήταν πολλοί. Ηταν εκείνοι που πίστευαν εξαρχής ότι η Τριαντάφυλλη θα βγει ακόμα πιο δυνατή από αυτή την περιπέτεια. «Υπήρξαν κάποιοι δικηγόροι και γιατροί που είπαν: “Αφήστε αυτή την τρελή, τα έχει ξαναπάθει”. Υπήρχαν, όμως, και ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο Αλέξανδρος Πετρίδης, ο Χρήστος Φωτίδης και κάποιοι άλλοι που μου στάθηκαν. Οπως και δημοσιογράφοι με στήριξαν. Με όλη αυτή την περιπέτεια ζωής ένιωσα μεγάλη αγάπη και θαλπωρή από ανθρώπους που δεν περίμενα».