Είναι οικογενειακή σύμβουλος και ειδική σε θέματα σχέσεων. Εχει γράψει βιβλία, ενώ το όνομά της έχει συνδεθεί με πολλές εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης, τόσο πολλές, που η ίδια θεωρείται πλέον άνθρωπος της... διπλανής πόρτας για τον Ελληνα τηλεθεατή.
Σοβαρή, γλυκομίλητη και με εξομολογητική διάθεση, η Τένια Μακρή ξετυλίγει το κουβάρι της προσωπικής ιστορίας της στην «Espresso», αποκαλύπτοντας πρώτη φορά το άπιαστο όνειρο που έζησε λίγο πριν από την ενηλικίωσή της, όταν βρέθηκε ξαφνικά στη ζεστή αγκαλιά μιας πλούσιας αμερικανικής οικογένειας, η οποία χάραξε την πορεία της ζωής της.
Πού γεννήθηκες;
Στον Βόλο. Βαφτίστηκα Σταματίνα και τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα. Οι γονείς μου ήταν πολύ φιλελεύθεροι άνθρωποι. Κι εμένα και τον αδελφό μου μας μεγάλωσαν χωρίς διακρίσεις στα δύο φύλα και με τη φιλοσοφία ότι δεν υπάρχουν κορίτσια και αγόρια, αλλά παιδιά. Πήγαινα στο εμπορικό σχολείο για να αναλάβω την επιχείρηση του πατέρα μου, που ήταν έμπορος υφασμάτων. Ομως στην τελευταία τάξη βρέθηκα στην Αμερική κι εκεί άλλαξε η ζωή μου.
Πώς βρέθηκες στην Αμερική;
Πήρα μια υποτροφία και πήγα να σπουδάσω οικονομικά στο Μπάφαλο. Επειδή όμως ήμουν άριστη στα θεωρητικά μαθήματα, μου πρότειναν -με τη βοήθεια του επαγγελματικού προσανατολισμού- να σπουδάσω θέατρο ή κοινωνικές επιστήμες. Επέλεξα το δεύτερο.
Πώς ήταν η ζωή σου στην Αμερική;
Σαν παραμύθι ή σαν ταινία του Χόλιγουντ, όπως θες πες το... Οταν πήγα εκεί διαπιστώθηκε πως ήμουν δεκαεπτάμισι χρόνων και μέχρι να γίνω δεκαοκτώ και να ενηλικιωθώ έπρεπε να με φιλοξενήσει κάποια αμερικανική οικογένεια, ειδάλλως θα με γύριζαν στην Ελλάδα. Τελικά βρέθηκα να φιλοξενούμαι στο σπίτι της βιβλιοθηκαρίου του σχολείου μου, η οποία ήταν παντρεμένη με τον τότε πρόεδρο της Boeing, και έζησα πράγματα τα οποία για μένα -που ζούσα σε μια επαρχιακή πόλη και μόνο μία φορά είχα επισκεφθεί την Αθήνα- ήταν πολιτισμικό σοκ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ LIFESTYLE ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Δηλαδή;
Εμενα σε ένα μεγάλο σπίτι με υπηρετικό προσωπικό και εκεί πρώτη φορά στη ζωή μου έφαγα φράουλες και κάθισα σε μια πολυθρόνα που παράλληλα σου έκανε μασάζ... Οσο για τον κύριο του σπιτιού -που τελικά με τη γυναίκα του έγιναν οι δεύτεροι γονείς μου και τους αποκαλούσα «μπαμπά» και «μαμά» μέχρι το τέλος της ζωής τους-, κυκλοφορούσε με ελικόπτερο, το οποίο απογειωνόταν από την αυλή του σπιτιού και πήγαινε στο Οντάριο του Καναδά, όπου ήταν το εργοστάσιο της Boeing.
Οι πραγματικοί γονείς σου τι έλεγαν για όλα αυτά;
Ηταν ευχαριστημένοι, γιατί έβλεπαν πόσο με αγαπούσαν και πόσο καλό μού έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι πραγματικά -αν και είχαν τρία παιδιά- με αγάπησαν σαν παιδί τους. Μάλιστα, όταν γεννήθηκε η κόρη μου με ένα πρόβλημα στην καρδούλα της, μου στάθηκαν φοβερά. Μέχρι και στη διαθήκη τους με έβαλαν, με αποτέλεσμα να κληρονομήσω ένα οικόπεδο στη Βόρεια Καρολίνα. Ολα αυτά τα λέω πρώτη φορά δημόσια και συγκινούμαι πολύ!
Αυτό που έζησες στην Αμερική πώς το χαρακτηρίζεις;
Υπάρχει μια συνέργεια δυνάμεων που μας ακολουθεί και μας οδηγεί. Γεννιόμαστε με ένα πλάνο ζωής, δεν είναι τίποτα τυχαίο!
Πιστεύεις στον Θεό;
Ναι, χωρίς να θρησκεύομαι. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της προσευχής.
Πότε επέστρεψες στην Ελλάδα και πού εργάστηκες στη χώρα μας πριν σε γνωρίσουμε τηλεοπτικά;
Το 1969, ύστερα από τέσσερα συνεχόμενα χρόνια παραμονής μου στην Αμερική, δούλεψα στο Δημόσιο και σε προγράμματα της τότε ΕΟΚ, κάνοντας πολλή πρωτοποριακή δουλειά για τους αναπήρους στη χώρα μας. Μάλιστα, το 1977 συμμετείχα στη σύνταξη του σύγχρονου νόμου των αναπήρων στη χώρα μας -μέχρι τότε ο νόμος αφορούσε μόνο τους αναπήρους πολέμου- και δούλεψα πολύ ενεργά για την εφαρμογή του.
Τηλεοπτικά ξεκίνησες με τον «Πρωινό καφέ» της Ρούλας Κορομηλά, αλλά το μεγάλο... σουξέ έγινε δίπλα στον Ανδρέα Μικρούτσικο, στο «Επιτέλους μαζί»...
Ο Ανδρέας ήταν ένα μεγάλο τηλεοπτικό σχολείο και για εμένα είναι μοναδικός. Θα μπορούσε να κάνει ακόμα πιο πολλά και επιτυχημένα πράγματα, όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στη μουσική και στο τραγούδι. Στη συνεργασία μας με σεβάστηκε και δεν είχε ποτέ αντίρρηση σε αυτά που άκουγε από μένα. Είχαμε καταπληκτική χημεία και δεθήκαμε συναισθηματικά. Τον πρόσεχα και με πρόσεχε πάρα πολύ. Μου συμπαραστάθηκε αρκετά στον θάνατο του άντρα μου κι εγώ στις δυσκολίες που είχε με τον γιο του. Γενικά δημιουργήθηκε μια οικογενειακή σχέση μεταξύ μας.
Εχεις επικοινωνία μαζί του;
Πριν από δυόμισι χρόνια, που είχε κάνει ένα τηλεοπτικό comeback στην τηλεόραση της Κύπρου, βρέθηκα στο κοινό και του έκανα έκπληξη. Το χάρηκε πολύ, αλλά πάλι χαθήκαμε. Εγώ πάντως θα επανέλθω, θα τον ψάξω και πάλι, γιατί τον αγαπάω.
Παντρεύτηκες τον συνάδελφό σου Δημήτρη Μακρή, από τον οποίο πήρες και το επίθετό σου...
Παντρευτήκαμε το 1972 από μεγάλο έρωτα. Ο γάμος μας κράτησε 27 χρόνια, καθώς ο Δημητράκης μου πέθανε το 1999. Ηταν ένας πανέμορφος και πολύ ξεχωριστός άντρας, ο οποίος με βοήθησε πολύ στο να εξελιχθώ επαγγελματικά. Ηταν συμπαραστάτης μου σε όλα και με παρότρυνε να κάνω πράγματα στα οποία, όπως έλεγε, «είμαι ταγμένη».
Η πιο όμορφη στιγμή της ζωής σου;
Ο ερχομός της κόρης μας, της Βιργινίας, που τώρα είναι κι εκείνη ψυχολόγος, και το μεγάλωμά της - «κέντημα» που κάναμε με τον άντρα μου.
Η πιο δύσκολη στιγμή σου;
Οταν έχασα τον Δημήτρη μου, που ήταν ένας λεβέντης και τον έβλεπα να λιώνει, να καταρρέει... Για να το ξεπεράσω, μου πήρε πέντε χρόνια. Μάλιστα, ζήτησα βοήθεια και από συνάδελφο ψυχολόγο.
Αντιμετώπισες κι εσύ τον καρκίνο...
Το 2009, μόλις τελείωσα με το Alter, σε μια εξέταση ρουτίνας ανακάλυψα ότι έχω καρκίνο του μαστού. Ηταν ένα μονοπάτι σκληρής δοκιμασίας, που θα πρέπει να σου πως ότι είχε ως αποτέλεσμα να τακτοποιήσει και τα τελευταία κομμάτια μέσα μου.
Λες και ήταν... αναγκαίος;
Ημουν στα εξήντα δύο, ένα αρκετά ανήσυχο πνεύμα, και ήρθε ο καρκίνος και μου... είπε ότι έπρεπε να κατεβάσω ταχύτητα, να κοιτάξω λίγο περισσότερο μέσα μου και να ηρεμήσω. Μάλιστα, όλη αυτή την ψυχολογική αλλαγή την κατέγραψα το 2015 στο βιβλίο μου «Δεκαπέντε συν εφτά βήματα - μαθήματα για καλύτερες σχέσεις». Πλέον επικοινωνώ εθελοντικά με ανθρώπους που έχουν καρκίνο, τους δίνω τις συμβουλές μου και γενικά τους ενθαρρύνω.
Υπάρχει κάποιος άντρας στη ζωή σου;
Είμαι συνειδητά απολύτως μόνη και ευχαριστημένη. Τον Δημητράκη μου τον έχω ακόμη μέσα μου, γι΄αυτό και δεν έχω χώρο για κάποιον άλλο. Να φανταστείς ότι φέτος το Πάσχα που πήγα στην Πάρο -που ήταν το αγαπημένο μας νησί- τον... αναζητούσα μέσα στο πλήθος.
Κάνεις σχέδια για το μέλλον;
Ενα από τα σχέδιά μου είναι να κάνω μεγάλα ταξίδια. Πέρυσι πήγα στην Αλάσκα μαζί με την κόρη μου -ήταν το δώρο της για τα 40ά γενέθλιά της- και στην Κίνα. Φέτος τον Νοέμβριο θα πάω στο Περού, πάλι μαζί με την κόρη μου. Στα σχέδιά μου είναι να γράψω άλλα δύο βιβλία και να τα κάνω συνολικά δέκα. Φέτος κυκλοφόρησε το όγδοο βιβλίο μου με τον τίτλο «Τι θα κάνω μ' εσένα, μαμά...», που περιγράφει την εμβληματική μορφή της μητέρας μας, η οποία καθορίζει τη ζωή μας είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω.
Πηγή: