Σκηνοθέτης, θεατράνθρωπος, παραγωγός, κινηματογραφιστής. Ενας άνθρωπος γεμάτος γνώση, εμπειρία, επιτυχίες... γεμάτος από τη ζωή του!
Είναι πολλά τα επίθετα που μπορούν να συνοδέψουν το όνομα του Τάκη Βουγιουκλάκη. Ωστόσο εκείνος παραμένει ο μικρός αδερφός της Αλίκης...
Πότε γεννηθήκατε, αν δεν γίνομαι αδιάκριτη;
Είναι γνωστό! Γεννήθηκα το ’39. Το 1939, όχι το 1839 (γέλια), στην Αθήνα. Στην περιοχή του Αγίου Παύλου, κοντά στον σταθμό Λαρίσης. Είμαι το τρίτο παιδί της οικογένειας. Πρώτη η Αλίκη, δεύτερος ο Αντώνης και τελευταίος εγώ!
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Πολύ δύσκολα. Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος και νομάρχης στην Αρκαδία. Εκτελέστηκε από τους κομμουνιστές, αφού πρώτα βασανίστηκε φρικτά. Του έσπασαν τα κόκαλα, του έβγαλαν τα δόντια και τα νύχια με τανάλια. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο το 1943, στο Χάραδρο Κυνουρίας. Η μητέρα μου έμεινε χήρα πολύ νέα, μόλις 33 χρόνων. Εκανε «τάμα ζωής» τα τρία παιδιά της! Οικονομικά ήταν πολύ δύσκολα. Οι συντάξεις ήταν πενιχρότατες. Μόνη βοήθεια ήταν ό,τι έδιναν οι τρεις αδερφοί της μητέρας μου. Ηταν το γένος Κουμουνδούρου, απόγονος του πρωθυπουργού. Είχε τρεις αδερφούς, επιστήμονες σε καλές θέσεις, ανύπαντρους, και από το υστέρημά τους μας βοηθούσαν.
Πώς τα βγάλατε πέρα;
Ζήσαμε κάποια χρόνια στην Αθήνα και μετά πήγαμε για ένα καλοκαίρι στο Μαρούσι, όπου μείναμε για επτά χρόνια. Από το 1946 γυρίσαμε το 1952. Το Μαρούσι τότε ήταν εξοχή. Παρότι είχαμε δύσκολη ζωή, υπήρχε αγνότητα.
Το καλοκαίρι κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα! Φυτεύαμε μόνοι μας ντομάτες και άλλα ζαρζαβατικά. Είχαμε και κότες και μία κατσίκα! Ωραία περάσαμε στο Μαρούσι... Μάθαμε πολλά πράγματα για τη ζωή! Η Αλίκη τελείωσε το σχολείο εκεί, εμείς συνεχίσαμε στην Αθήνα. Γυρνώντας η Αλίκη έδωσε στη δραματική σχολή και άρχισε η καριέρα της. Η Αλίκη ήταν ο πατέρας που χάσαμε στην αρχή, γιατί από νωρίς έβγαζε χρήματα! Αυτή βοήθησε οικονομικά να σπουδάσουμε εγώ κι ο αδερφός μου! Εγώ με την Αλίκη ήμασταν ο ένας για τον άλλον, το alter ego. Εμεινα ο μισός όταν έφυγε.
Είχατε κι εσείς καλλιτεχνική φλέβα...
Μόλις τελείωσα το γυμνάσιο, έφυγα για τη Ρώμη. Εκείνη την εποχή για να πάρεις συνάλλαγμα έπρεπε να είσαι εγγεγραμμένος σε μια ανώτατη σχολή, για να δικαιολογεί η Τράπεζα της Ελλάδος να σου στέλνει χρήματα. Εκανα μια εγγραφή χωρίς εξετάσεις στο πανεπιστήμιο της Ρώμης, στην Κοινωνιολογία. Γιατί στην Κινηματογραφική Ακαδημία της Ιταλίας, για την οποία ξεκίνησα, δεν μπορούσα να μπω. Επρεπε να ξέρω πολύ καλά τη γλώσσα και να περάσω από εξετάσεις. Διάβαζα 12 ώρες την ημέρα για το πανεπιστήμιο!
Στα δύο χρόνια ήμουν έτοιμος να δώσω εξετάσεις στην Κινηματογραφική Ακαδημία. Δώσαμε συνολικά 78 άτομα και μπήκα πρώτος.
Στην Ιταλία δεν γνωρίσατε και την πρώτη σας σύζυγο;
Ναι, την Μπέττυ! Τη γνώρισα το 1959, ενώ σπούδαζα. Ηταν Ελληνίδα που μόλις είχε έρθει με την αδελφή της στη Ρώμη για σπουδές. Ηταν κεραυνοβόλος έρωτας! Το 1960 παντρευτήκαμε. Σταμάτησε τις σπουδές της γιατί έμεινε έγκυος. Από αυτόν τον γάμο απέκτησα τον γιο μου, τον Γιάννη, ο οποίος γεννήθηκε το 1962. Γυρίσαμε μαζί στην Ελλάδα το 1963 και δύο μήνες μετά με πήρανε φαντάρο. Δυστυχώς, η Ελισάβετ (Μπέττυ) δεν ζει πια.
Ποια ήταν η πρώτη σας σκηνοθετική δουλειά;
Δούλεψα ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία «Ο Ηλίας του 16ου» πριν πάω στη Ρώμη και στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», όταν επέστρεψα. Υστερα έγινα διευθυντής παραγωγής στις ταινίες «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» και «Επιχείρηση Απόλλων», και το 1969 με κάλεσε ο Φίνος και μου ανέθεσε το πρώτο μου έργο!
Μου έδωσε το σενάριο να κάνω την πρώτη μου ταινία: «Το αστείο κορίτσι». Το σημείο-σταθμός στην καριέρα μου ήταν αυτό. Στη συνέχεια έκανα το «Σ’ αγαπώ», «Η Αλίκη δικτάτωρ» και το «Οι γενναίοι πεθαίνουν δυο φορές» με τον Νίκο Φώσκολο. Με τον Νίκο ήμασταν... διόσκουροι! Κάναμε συσκηνοθεσία στην ταινία «Δεκαεφτά σφαίρες για έναν άγγελο». Το 1981 έγραψε το σενάριο στην ταινία μου «Κατάσκοπος Νέλλη» κι είχα σκηνοθετήσει όλα τα κινηματογραφημένα εξωτερικά γυρίσματα της «Λάμψης». Υποκλίνομαι στο ταλέντο και στην εφευρετικότητά του! Την ίδια εποχή, το 1970, ο παραγωγός Γιώργος Ράλλης μου ανέθεσε τη διεύθυνση της εταιρίας παραγωγής Αστήρ TV.
Στη συνέχεια ήρθαν οι βιντεοταινίες;
Εχουν λοιδορήσει τα βίντεο, αλλά υπήρξαν και καλές ταινίες! Εγώ ως σκηνοθέτης δεν μετανιώνω για καμία ταινία μου. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 άρχισε η κρίση του κινηματογράφου, γιατί μπήκε η τηλεόραση στη ζωή μας. Επιπλέον ο Φίνος αρρώστησε. Ετσι, μη μπορώντας να συνεργαστούμε πλέον, έφυγα από τη Finos Film. Το 1975 πήραμε με την Αλίκη το κηποθέατρο του Πεδίου του Αρεως. Σκηνοθέτησα το πρώτο της έργο, τον «Πειρασμό» του Ξενόπουλου, που το κάναμε μιούζικαλ. Τη μουσική έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος. Είχαμε διπλό εισιτήριο από τα άλλα θέατρα, κι όμως ήταν γεμάτο! Σκηνοθέτησα πέντε παραστάσεις με την Αλίκη. Το 1976 έκανα το δικό μου γραφείο παραγωγής. Το 1979 ο τότε υπουργός Πολιτισμού Ανδρέας Ανδριανόπουλος με τοποθέτησε καλλιτεχνικό διευθυντή στο Αρμα Θέσπιδος. Εμεινα τρία χρόνια, μέχρι που η Μελίνα Μερκούρη το διέλυσε για να δημιουργήσει τα ΔΗΠΕΘΕ. Από εκεί και μετά σκηνοθετούσα στο ελεύθερο θέατρο και έκανα και ταινίες. Εχω διατελέσει αντιπρόεδρος στην Ενωση Σκηνοθετών και ήμουν για χρόνια μέλος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Επίσης υπήρξα σύμβουλος του Μίνου Κυριακού στον ΑΝΤ1 από το 1991.
Η δεύτερη σύζυγός σας, η Εφη Πίκουλα, πότε ήρθε στη ζωή σας;
Το 1985 είναι για μένα ημερομηνία - σταθμός και ορόσημο, γιατί τη γνώρισα! Εκείνη την εποχή συνεργαζόμουν με τον Γιώργο Καραγιάννη, ο οποίος μας πάντρεψε κιόλας και είμαστε αγαπημένοι φίλοι! Με πήρε, λοιπόν, τηλέφωνο να σκηνοθετήσω μία ταινία. Εγώ ήμουν εκτός με θίασο και του πρότεινα τον βοηθό μου Θοδωρή Κωσταντόπουλο, ο οποίος διάλεξε την Εφη.
Το σενάριο αφορούσε έναν πλούσιο βιομήχανο και τα γυρίσματα γίνονταν στη βίλα Λεβίδη, στην Παλλήνη. Εκείνη την περίοδο είχα αγοράσει μία Mercedes. Μου ζήτησαν λοιπόν να τους πάω το αυτοκίνητο για το γύρισμα. Στη βίλα είχε έναν υπέροχο κήπο με μπακαρά τριαντάφυλλα! Είχε όμως έναν κηπουρό που, αν πατούσες λίγο το γρασίδι, σού έριχνε με το δίκαννο! Οπως περίμενα, σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε η Εφη!
Μόλις την είδα, είπα: «Τι έγινε; Από τον Ολυμπο κατέβηκαν οι θεές;» Τρελάθηκα! Και χωρίς να υπολογίσω τίποτα, έκανα μία και έκοψα ένα τριαντάφυλλο! Αρχισε να φωνάζει ο κηπουρός... έβγαλα ένα χιλιάρικο από την τσέπη και το κάρφωσα πάνω στο κομμένο κοτσάνι! Του το έδειξα και μου έκανε νόημα «ευχαριστώ»! Της το προσέφερα κι από κει αρχίσαμε... Το 1986 παντρευτήκαμε στον Αγιο Δημήτριο Ψυχικού. Τον Ιούνιο κλείνουμε 32 χρόνια μαζί και δοξάζω τον Θεό που την έφερε στον δρόμο μου!
Με την πολιτική πώς ασχοληθήκατε;
Το 1996 κατέβηκα με τον φίλο μου τον Αντώνη Σαμαρά στην Α' Αθήνας. Δεν μπήκε το κόμμα στη Βουλή. Μετά έβαλα υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές του Δήμου Βριλησσίων κι εκλέχτηκα. Εμεινα στον δήμο για 12 χρόνια, κόντεψα να γίνω δημόσιος υπάλληλος κι είπα φτάνει πια! Δεν θέλω να ασχοληθώ ξανά με την πολιτική. Θέλω να περνάω χρόνο με τη γυναίκα μου και με τον γιο μου.
Κάνοντας τον απολογισμό σας πού καταλήγετε;
Δεν έχω να μετανιώσω για κάτι κακό που έκανα. Εχω βοηθήσει πολύ κόσμο. Δεν έχω έχθρες στον χώρο. Εχω έναν υπέροχο γιο, μια εκπληκτική γυναίκα κι αυτό δημιουργεί την ευτυχία του ανθρώπου! Στον μικρόκοσμό μου είμαι ευτυχισμένος.
Πηγή: