Αρχές Ιανουαρίου του 2025. Στην επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ, ο Αλέξης Κούγιας υπερασπιζόταν τον Ρουμάνο τεχνικό του ΠΑΟΚ, Ραζβάν Λουτσέσκου ο οποίος είχε τιμωρηθεί με αποκλεισμό τεσσάρων μηνών από τα γήπεδα. Η εικόνα, ωστόσο, του γνωστού ποινικολόγου προκάλεσε πολλά ερωτηματικά και βαθιά ανησυχία για την κατάσταση της υγείας του.
Παρά το αενάως μαχητικό του ύφος, εμφανίσθηκε καταβεβλημένος, πρησμένος στο πρόσωπο με εμφανές πρόβλημα στο αριστερό μάτι και σχεδόν σβηστή φωνή. Καμία σχέση με τη μέχρι πρότινος αεικίνητη, δυναμική, χαλκέντερη φιγούρα του. Στις επόμενες λίγες ημέρες θα έκλεινε τα 74 του χρόνια, αλλά η εξασθενημένη του εμφάνιση δεν είχε να κάνει με την ηλικία. Δεν τον είχαν πάρει δα και τα χρόνια. Ωστόσο ήταν γνωστό ότι πριν δυόμισι χρόνια είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο και υπεβλήθη σε εξάωρη εγχείρηση για την αφαίρεση καρκινογόνων λεμφαδένων.
Την επέμβαση την είχε δημοσιοποιήσει ο ίδιος. «Μπήκα στο χειρουργείο στις 7 η ώρα, βγήκα το απόγευμα και στα παιδιά μου έλεγα όταν συνήλθα ότι ήμουν διακοπές.. Οι συνεργάτες τους γραφείου μου νόμιζαν ότι είμαι στην Ελβετία για μία πολύ σοβαρή υπόθεση», είχε πει στις αρχές Αυγούστου του 2022 μετά την έξοδο του από το θεραπευτήριο. Είχε μάθει απρόοπτα για την ασθένεια του δέκα μήνες νωρίτερα.
Σήμερα συγγενείς, συνεργάτες και φίλοι θα του πουν το τελευταίο αντίο στις 12 το μεσημέρι στον ιερό ναό της Παναγίας Φανερωμένης στη Βουλιαγμένη ενώ η ταφή θα γίνει στο Α΄ Νεκροταφείο.
Το βραδύ της Τρίτης 9 Νοέμβριου 2021 το πολυτελές SUV που οδηγούσε καρφώθηκε σε φορτηγό, επί της εθνικής οδού, στο ύψος του τμήματος Βελεστίνου - Αερινού. Απεγκλωβίστηκε από το υψηλού επιπέδου παθητικής ασφάλειας όχημα του με ελαφρές κακώσεις. ¨Όμως κάποια κακοδαιμονία φαίνεται πως τον καταδίωκε στους δρόμους που όργωνε τακτικά σε όλη τη χώρα. Δεν είχε περάσει ούτε ένα μήνας από το προηγούμενο ατύχημα στις 15 Οκτωβρίου με το σπορ υψηλών επιδόσεων αυτοκίνητο του και πάλι στη διαδρομή Αθήνα-Λάρισα. Τα τροχαία, άλλωστε, είχαν σημαδέψει στο παρελθόν τη ζωή του. Για αυτό και ύστερα από το δεύτερό ατύχημά , ανήμερά του Αγίου Νεκταρίου, αποφάσισε να νηστέψει 40 μέρες. Τον Ιανουάριο του 2022 έκανε εξετάσεις και οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Διαγνώστηκε με καρκίνο. Δεν το έβαλλε κάτω. Δεν απομονώθηκε, δεν παραιτήθηκε ούτε ξεκίνησέ να μεμψιμοιρεί. Ανταγωνίστηκε ασυνθηκολόγητος την ασθένεια. Χειμαρρώδης στο ρυθμό των φράσεων, όπως ήταν, δεν παρασύρθηκε σε αποσιωπητικά, παύσεις και τελείες που θα επιβεβαίωναν ένα προσωπικό δράμα. Συνέχισε με εμπιστοσύνη στην επιστήμη και αδάμαστη αυτοπεποίθηση τη καθημερινότητα του με εκείνη την πυρετώδη αίσθηση του επείγοντος να τα προλάβει όλα. Βρισκόταν τότε στη μέση κρίσιμων υποθέσεων τις οποίες είχε αναλάβει. Εκ των υστέρων παραδέχτηκε πως αν έλεγε στα δικαστήρια ότι έχει καρκίνο και πάει να εγχειριστεί, όλα θα έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή. Θα αποφυλακίζονταν όλοι οι κατηγορούμενοι με τον αναμενόμενο σάλο που θα ακολουθούσε. Έδωσε ένα μικρό αβάντζο στην επέμβαση.
Η μάχη με τον καρκίνο
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δίκης Λιγνάδη έκανε την εγχείρηση, χωρίς να το γνωρίζει κανείς. Και αυτομάτως επέστρεψε στα δικηγορικά καθήκοντα του. Δεν κρύφτηκε στις σκιές της ανάρρωσης, δεν έμεινε κρυμμένος κάτω από το πάπλωμα μέχρι να ανακτήσει δυνάμεις, δεν απέδρασε στις βουβές ώρες σε αλλόκοτα ύπουλες σκέψεις. Δεν το επέτρεπε στον εαυτό του. Επέστρεψε στη καθημερινή ρουτίνα του. Ξυπνούσε, όπως πάντα, στις εφτά παρά τέταρτο το πρωί. Οκτώ παρά τέταρτο ξεκινούσε για τα δικαστήρια, αφού είχε πιεί ένα καπουτσίνο , ρίξει μια μάτια σε κάποια δικογραφία που είχε ήδη μελετήσει εξονυχιστικά, δει λίγο τηλεόραση ενώ ξυριζόταν, μιλήσει ή βροντήξει το τηλέφωνο στη κλήση από κάποιο τηλε-πρωινάδικο. Στις εννιά εδινε το «παρών» στην Ευελπίδων. Στις τρεις το μεσημέρι που τελειώναν τα δικαστήρια, γυριζε στο δικηγορικό του γραφείο, οργανωνε συσκεψεις με τους συνεργατες του και δεχόταν ως τις επτα το βράδυ επισκέψεις πελατών. Σε έκτακτες, αλλά όχι σπάνιες, περιπτώσεις , παρέμενε ως τα μεσάνυχτα στο γραφείο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας. Ακολούθως πέταγε τη φινετσάτη «στολή» του δικηγόρου, με το ατσαλάκωτο, ραμμένο, βαθύ μπλε κοστούμι, το ολόλευκο πουκάμισο, τη στάνταρ συντηρητική ριγέ γραβάτα που εκτεινόταν σε μήκος κάτω από τη ζώνη του παντελονιού του. Φορούσε ατημέλητο μακό και σινιέ μπουφάν, κρατούσε το διαλεχτό χρονογράφο του στον καρπό του και εξορμούσε ακαταπόνητος αρκετές φορές για προσωπική νυχτερινη διασκέδαση.
Το περασμένο Νοέμβριο κιόλας ανέβηκε στην πίστα και έφερε βόλτες γνήσιου, καθαρού, βαριού , αλά παλαιά, ζεϊμπέκικου, καθώς ο Νίκος Μακρόπουλος τραγουδούσε «Όταν για μένα θα μιλάς». Έτσι ένιωθε, έτσι έπραξε, παρότι είχε 25χρόνια να χορέψει δημόσια. Εξομολογούνταν, τότε, παρότι έκανε χημειοθεραπείες και ορμονοθεραπεία στους φίλους του «ξέρεις, πέρασα ένα καρκίνο, είναι μεν μια αρρώστια που δεν θέλεις να έρθει. Όταν έρθει όμως είσαι υποχρεωμένος να το βάλεις στη καθημερινότητά σου». Και συμπλήρωνε «όλοι κάποτε θα πεθάνουμε αλλά όσο ζούμε ας μην καταστρέψουμε τη ζωή μας». Δεν προσπαθούσε να μεταδώσει ένα μάθημα ελπίδας απλώς έβαζε τα πράγματα στις σωστές, ανθρώπινες διαστάσεις τους. Ανέκαθεν έτσι ήταν ο ρεαλιστής Αλέξης Κούγιας. Μια εκρηκτική προσωπικότητα που δεν συμβιβαζόταν με χλιαρές προσδοκίες και μεσοβέζικες λύσεις. Γνώριζε από εμπειρία, 50 κοντά χρονών, στις δικαστικές αίθουσες πως σε αυτές δεν υπήρχε ποτέ ισοπαλία. Μόνο νίκες ή ήττες. Τις πρώτες τις γιόρταζε, τις δευτέρες δεν τις ξεχνούσε.
Έτσι πορευόταν, αντλώντας μονορούφι την αδρεναλίνη της ζωής. Μόνο ένα πράγμα δεν εξατμιζόταν ποτέ από μέσα του. Η ζηλωτική επιθυμία του να ασκεί τα επάγγελμα του και το αστείρευτο μεράκι του να ασχολείται με τη ποδοσφαιρική μπάλα. Και τα δυο, όνειρα παιδικά και πάθη ατελείωτα. Που τα υπηρετούσε με ένα διαυγές κουράγιο και μια διάφανη ενεργεία. Ως αυθεντικό και προικισμένο παιδί της διπλανής πόρτας. Με τα γνήσια λαϊκά στοιχεία και τις αρχές ενός ανθρώπου γέννημα - θρέμμα μιας παραμελημένης δυτικής συνοικίας μεροκαματιάρηδων του Λεκανοπεδίου. Ο οποίος ξεχώρισε επαγγελματικά με το αστυλιζάριστο τσαγανό του σε ένα τοπίο μιας εδραιωμένης ελίτ από κληρονομικά σόγια μεγαλοδικηγόρων. Με το ταλέντο του υπερέβη προνομιακά στεγανά και άλωσε ευνοιοκρατικά άβατα που απέκλειαν τα φτωχόπαιδα από την προκοπή στο λειτούργημα. Με το χάρισμα του έγινε εγχωρίως κάτι παρόμοιο με τους δικηγόρους αμερικανικών ταινιών και τηλε σειρών, με παρεμφερείς δεξιότητες των μυθιστορηματικών ηρώων στα συναρπαστικά νομικά θρίλερ του Τζον Γκρίσαμ. Τον γνώρισαν από κοντά δικαστές, αντίδικοι και εντολείς στις αίθουσες των δικαστηρίων. Τον έμαθαν εκ του σύνεγγυς παίκτες, παράγοντες, προπονητές, διαιτητές σε γήπεδα, κερκίδες και αποδυτήρια. Τον συναναστράφηκαν συνομιλητές σε τηλεπάνελ και φίρμες του πάλκου σε κέντρα διασκέδασης. Για να διαπιστώσουν τελικά όσα ήξερε επί χρόνια το κουρμπέτι των θαμώνων των καφενείων και των περίοικων της παλιάς γειτονιάς του στην Πετρούπολη. Ότι είχαν να κάνουν με ένα ενίοτε παρορμητικό, αλλά σταθερά ανοιχτό και γενναιόδωρο άνθρωπο, που ποτέ δεν απέκτησε ανοσία στα αισθήματα. Μια οξυδερκή, μεθοδική, εργασιομανή μέχρι το μεδούλι φιγούρα με γαλάζια μάτια στο χρώμα του πάγου ,αλά σιβηρικό χάσκι, λεπτά χείλη και το στιβαρό γυμνασμένο σκαρί του ποδοσφαιριστή που έπαιζε μπάλα ως τα 40 του χρόνια με τον Ατρόμητο Χαλανδρίου. Αφού προηγουμένως είχε ερασιτεχνικά αγωνιστεί στον Πέλοπα Κιάτου, στην Ελλάδα Βέλου και τον Λαρισαϊκό.
Οι μεγάλες υποθέσεις
Παρότι συχνά πυκνά ενέγραφαν στα χαρακτηριστικά του μια αλλοπρόσαλλη, αντιφατική φυσιογνωμία, πότε σκιερά σκοτεινή και πότε έκδηλα φωτεινή εξαιτίας της έκθεσης του στα αμείλικτα ΜΜΕ, η ζυγαριά της κοινής γνώμης δεν λάθευε. Είτε τον εμπιστευόταν ένθερμα είτε τον απέρριπτε ψυχρά, ή τον δεχόταν με συμπάθεια ή τον αποστρεφόταν, στη πλειονότητα της διακαώς θα τον ήθελε -αχρείαστος να ΄ταν - για συνήγορό της στην οποιαδήποτε «στραβή» της. Αν και τον κατηγορούσαν ως ξιπασμένο, νεόπλουτο, «καλαμοκαβαλικεμένο» με ρεζερβέ, πρώτο τραπέζι- πίστα στην μπουζουκλερί του lifestyle, κανείς δεν αμφισβητούσε τη δικανική του δεινότητα. Γνώριζε άριστα να μετατρέπει με τη ρητορική του μια δίκη σε ροντέο που σηκώνει ντόρο και σκόνη με ποδοβολητά. Περισσότερο, όμως, ήταν μυημένος στη τεχνική να δαμάζει τα ατίθασα άλογα και τους οργισμένους ταύρους.
Είχε πρωταγωνιστήσει άλλωστε σε πολύκροτες δίκες που λούστηκαν από το φως της δημοσιότητας. Ανάμεσά τους σε εκείνες των σατανιστών, της συμμορίας δολοφόνων, της Siemens, του ΕΛΑ, της «17 Νοέμβρη», του Χρηματιστηρίου, των επιχειρηματιών Στέγγο, Λαυρεντιάδη, Σαλιαρέλη, των Ζωνιανών, της βύθισης του «Σάμινα», του ριφιφί στην Τράπεζα Εργασίας, των δομημένων ομολόγων. Και ακόμη στις υποθέσεις του διαβόητου δράκου της Δράμας Παπαχρόνη, του αποτρόπαιου διαμελιστή της συζύγου του Φραντζή, της ανθρωποκτονίας της Σούλας Καλαθάκη, της απαγωγή και της δολοφονίας του 17χρονου «Μαραντόνα» της Αγίας Βαρβάρας Μαρσελίνο, της στυγερής δολοφονίας του συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα και μύριες άλλες.
Ήταν επίσης για μια ντουζίνα χρόνια στο προσκήνιο ως νομικός εκπρόσωπος του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου στην ενδοοικογενειακή διαμάχη με τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο και τα δυο παιδιά του. Χώρια οι τεκμηριωμένες παρεμβάσεις του στο πρώτο μεγάλο σκάνδαλο της περιβόητης υπόθεσης Κιάππε που συγκλόνισε το ελληνικό ποδόσφαιρο με τις διαπλοκές, τα κυκλώματα , τα ύποπτα παραγοντιλικία και τα στημένα παιχνίδια. Πρωταγωνίστησε επίσης ενάντια στο παραδικαστικό και τις λοβιτούρες του. Έβγαλε στη φόρα ονόματα και αντιπαρατέθηκε σφοδρά με χρόνιες παθογένειες. Δεν κώλωσε. Σίγουρα δεν ήταν κάνας επαναστάτης, αλλά είχε ψυχική δύναμη και νηφάλιο πειστικό ύφος. Έγινε περιζήτητος στα κανάλια, καθώς βρισκόταν διαρκώς στην επικαιρότητα με τις παραστάσεις του πότε ως συνήγορος υπεράσπισης και πότε ως πολιτικής αγωγής σε δίκες που πυροδοτούσαν το ζωηρό ενδιαφέρον όλης της χώρας. Έκανε γκελ και «πουλούσε» στο κοινό με το ταλέντο του να συνδυάζει νομικά επιχειρήματα με την αυτοσκηνοθεσία της εικόνας του στο γυαλί. Δεν έγινε τυχαία φίρμα ο Κούγιας στις περισσότερες από τις 25.000 δίκες - περίπου οι μισές για κακουργήματα- στις οποίες συμμετείχε. Εξελίχθηκε σε εξπέρ της ποινικής δικονομίας και μετρ των ανατρεπτικών αγορεύσεων. Πάνω απ όλα είχε τα κότσια. Από τέτοια πάστα ήταν φτιαγμένος. Συγκρουσιακός από άποψη, παρεξηγησιάρης από ιδιοσυγκρασία, διεκδικητικός από επαγγελματική συνάφεια και καχύποπτος από εμπειρία - τόσα άλλωστε είχαν δει τα ματιά του.
Επικοινωνιακά προσόντα
Κι ας τον κατηγορούσαν ότι απολάμβανε υπερβολική δόση δημοσιότητας, ότι ενίσχυε τα υπερασπιστικά του επιχειρήματα μετατρέποντας το λειτούργημά του σε επικοινωνιακό σόου. Τον μέμφονταν ότι όπου τα έβρισκε σκούρα, έριχνε την μπάλα στην εξέδρα, όρθωνε παραπέτασμα καπνού στον τηλεοπτικό αέρα, επιδιδόταν προμελετημένα σε ισοπεδωτικές συμπεριφορές χειραγώγησης και δηλητηρίαζε τον δημόσιο λόγο με κακοποιητικές απόψεις. Τον κατέκριναν ακόμη ως οξύθυμο και ανταγωνιστικό, φίλερι, ένα μακιαβελικό πολυπράγμονα ο οποίος τρεφόταν με συγκρούσεις και καβγάδες που τόνωναν το υπερδιογκωμένο εγώ του.
Ωστόσο οι επικριτές του αγνοούσαν ηθελημένα ότι ένας δικηγόρος είχε υποχρέωση και κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιεί κάθε θεμιτό μέσο, ακόμα και υπερβολές, για να υπερασπιστεί τον κατηγορούμενο εντολέα του. Είτε δεν τον ήξεραν καθόλου, αποδίδοντας του μόνο ευερέθιστο και ευέξαπτο ταμπεραμέντο. Τον αποκαλούσαν «δικηγόρο του διαβόλου» που, υποτίθεται, επιστράτευε την πονηρία, «νοίκιαζε» τη ρητορεία του και «δάνειζε» στους πελάτες του τον θυμό του, αυθόρμητο ή υποκριτικό, αδιάφορο, για να τους ξελασπώσει από τις συνήθως επιζήμιες στραβές και τα ολέθρια παραπτώματά τους. Τον επέκριναν ως αναίσθητο και κυνικό συνήγορο του Επαμεινώνδα Κορκονέα- ο οποίος κατδικαστηκε από τους ενόρκους- στη δίκη της δολοφονίας του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, παραμερίζοντας ότι επί δεκαετίες υπήρξε ανιδιοτελής, άνευ αμοιβής, δικηγόρος της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων. Τον έψεγαν, έως πρόσφατα επειδή ανέλαβε, δωρεάν, την υπεράσπιση της Ρούλας Πισπιρίγκου. Και αυτός έχοντας στη σταδιοδρομία του αναλάβει πάνω από 1.000 υποθέσεις που αφορούν ανθρωποκτονίες, εκμυστηρευόταν ότι ήταν πεισμένος για τη αθωότητα της, αλλιώς δεν θα υπερασπιζόταν ποτέ μια μητέρα που σκότωσε τα τρία της παιδιά. Όπα κάπου. Ανεχόταν να του «τη λένε» για μόστρα , γκλάμουρ και βιτρίνα στη καριέρα του αλλά δεν υπέφερε σταλιά την υποκριτική ευθιξία που κατέκρινε τις θεμελιωμένες οικογενειακές του αρχές ως ευαίσθητου στοργικού και φιλεύσπλαχνου γονιού.
Η αλήθεια είναι ότι ο δικηγόρος δεν έκανε καμία έκπτωση στις πατροπαράδοτες αξίες των οικογενειακών δεσμών. Προηγούνταν της επαγγελματικής κλίσης, των κινήτρων και των επιθυμιών του η διαρκής έγνοια του για τα δύο παιδιά του: τον 23χρονο σήμερα Χρήστο και τη 20χρονη Μάιρα, καρπούς της έγγαμης συμβίωσής του με την αναγνωρίσιμη από την καριέρα της στο μόντελινγκ και πρώην εστεμμένη Μις Ελλάς Εύη Βατίδου.
Οι δυο τους είχαν συναντηθεί, ερωτευτεί, γίνουν ζευγάρι πριν την έναρξη της νέας χιλιετίας . Έμεναν μαζί στο ιδιόκτητο νεοκλασικό σπίτι του Αλέξη Κούγια στο Παλαιό Φάληρο, έως ότου αποφάσισε να παντρευτούν την Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2001, στα 50ά γενέθλια του ποινικολόγου, στον Άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη, στο Κολωνάκι.
Η ξεχωριστή γαμήλια τελετή με τους περίπου 500 προσκεκλημένους έγινε θέμα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες και περιοδικά, όπως άρμοζε σε έναν περιζήτητο γαμπρό που εγκατέλειπε την εργένική ζωή. Μετά από επτά χρόνια κοινής αρμονικής διαβίωσης δίχως σκιές σε θέματα ηθικής εντός του γάμου, αμφότεροι οι σύζυγοι διαπίστωσαν ασυμβατότητα χαρακτήρων, η οποία έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις.
Παρά τον επεισοδιακό χωρισμό του ζεύγους που βρισκόταν στα μαχαίρια και κατά τη μακρόχρονη 12ετη αντιδικία του στις αίθουσες των δικαστηρίων- με επίκεντρο την μισή περιουσία του ποινικολόγου καθώς και εκείνη των παίδων – ο πατέρας δεν έλειψε λεπτό από το πλευρό των παιδιών του, τα οποία κυριολεκτικά λατρεύει. Τα έβλεπε ανελλιπώς και ήταν μονίμως δίπλα τους όλα τα γουικέντ, τις γιορτές, τις θερινές διακοπές, πράγμα που συνέχισε με αμέριστη συμπαράσταση, υποδειγματική συμπεριφορά και αμείωτη γονική ζεστασιά μέχρι σήμερα.
Φρόντισε ακόμη να μείνουν με τη μητέρα τους σε απέναντι σπίτι από το δικό του για να μη χάσει την καθημερινή επαφή μαζί τους. Υποστηρικτής και συμπαραστάτης τους, πάντα ρωτούσε τη γνώμη τους για τις κοινωνικές δραστηριότητές του. Τις απαντήσεις τους τις λάμβανε σοβαρά υπόψη του. Προ δωδεκαετίας διατηρούσε σοβαρή σχέση με την εντυπωσιακή Σέρβα Σάνια Μποκάν, της οποίας ο επιχειρηματίας σύζυγος Βλαντίμιρ, φίλος του Μιλόσεβιτς, είχε δολοφονηθεί έξω από το σπίτι του στη Βούλα. Όταν ρώτησε τα μικρά τότε παιδιά του αν ήθελαν να πάνε παρέα στη Μύκονο με τη χήρα και τα δυο κοριτσάκια της, και αυτά στραβομουτσούνιασαν, έκοψε κάθε πάρε-δώσε μαζί της.
Από πολύ τη μικρή ηλικία των 13 ετών τα παιδιά , με τη συναίνεση και της μητέρας τους, ήρθαν να μείνουν μαζί του. Από τα 18 του ο μεγάλος του γιος είχε το δικό του ξεχωριστό διαμέρισμα στο σπίτι του πατέρα του. ¨Ήδη ο 22χρονος Χρήστος αποφάσισε το περασμένο Νοέμβριο να συνδυάσει το τελευταίο έτος των σπουδών του στη Νομική Αθηνών, με τη στρατιωτική του θητεία στην αεροπορία την Τρίπολη. Η μητέρα του τον συνόδευε την ήμερα τις κατάταξης του, καθώς ο πατέρας είχε ανειλημμένες επαγγελματικές αποχρώσεις. Βρέθηκε κοντά του κατά το πρώτο επισκεπτήριο. Από τη μεριά της η 20χρονη Μάιρα δευτεροετής φοιτήτρια της Νομική Κύπρου έκανε την πρώτη εμφάνισή της πέρυσι το καλοκαίρι στα δικαστήρια στο πλευρό του πατέρα της. Το κάδρο που εμπεριέχει το αληθινό προφίλ του Αλέξη Κουγια ορίζεται από την οικογένεια του. Υπήρξε πάντα ένας τρυφερός και αγαπησιάρης πατέρας που δικαίως περηφανεύεται γι’ αυτό.
.
Γεννημένος στην Πετρούπολη, μεγάλωσε μαζί με τον μικρότερο αδελφό του Δημήτρη σε ένα μικρό σπίτι που νοίκιαζαν οι γονείς του. Φτωχικά χρόνια σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά που δεν είχε νερό και περίμενε τον νερουλά, ο κεντρικός δρόμος ήταν χωματόδρομος, η τουαλέτα του σπιτιου ήταν εξωτερική και τούρκικη. Ο πατέρας του ο Χρήστος, αγροτικής καταγωγής από το Βέλο Κορινθίας, ανάπηρος στο ένα του πόδι από νεαρός χωροφύλακας σε μια μάχη στη Φθιώτιδα κατά τον Εμφύλιο με τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, διατηρούσε χρωματοπωλείο. Η μητέρα του η Καλλιόπη, απόφοιτη της Ελληνογαλλικής Σχολής «Άγιος Ιωσήφ», κρατούσε, σύμφωνα με τα ήθη της εποχής, το νοικοκυριό. Ο μικρός Αλέξης, άριστος μαθητής, μελετηρός και με ισχυρή μνήμη, πήγαινε ποδαρόδρομο στο κοντινότερο σχολείο που βρισκόταν τότε στους Αγίους Αναργύρους. Εξαιτίας αυτής της μεροληψίας, άλλες γειτονιές να έχουν σχολεία και άλλες ούτε ένα για δείγμα, πρωτοσυνειδητοποίησε ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη και ισόνομη για όλους. Τα παιδικά του χρόνια συνοψίστηκαν ανάμεσα στα διαβάσματα των μαθημάτων, στην καθημερινή βοήθεια στο πατρικό μαγαζί και στις τσαμπουκαλεμένες ποδοσφαιρικές αλάνες όπου οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς ωρίμαζαν με παράσημο τα γδαρμένα τους γόνατα πάνω σε τερέν από χώμα, χαλίκι και κοτρόνες.
Στα 15 του χρόνια πήρε βραβείο της Μαθηματικής Εταιρείας και η οικογένειά του «το ’δεσε», ονειρευόταν πως θα γίνει μηχανικός, προσοδοφόρο και εγγυημένης απασχόλησης επάγγελμα την εποχή της αντιπαροχής. Προς τα τέλη του εξαταξίου τότε Γυμνασίου μετακόμισε στην Κυψέλη, για να είναι κοντά στα φροντιστήρια «Μαντά» στην πλατεία Κάνιγγος, όπου προετοιμαζόταν εντατικά για τις εισιτήριες εξετάσεις στη Σχολή Μηχανολόγων του Πολυτεχνείου.
Λίμπερο στην Πετρούπολη
Εξοικειωμένος από παιδί με τη βιοπάλη, τα χαράματα, προτού πάει σχολείο, μοίραζε με ποδήλατο στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας την εφημερίδα «Ναυτεμπορική». Παράλληλα με την προσωρινή δουλειά του διανομέα, αγωνιζόταν στο ξερό γήπεδο του Άρη Πετρούπολης ως λίμπερο ή αμυντικό χαφ της ενδεκάδας. Παρά το επιθετικό του πνεύμα , ειδικεύτηκε να καθαρίζει τις επικίνδυνες φάσεις. Μαστοριά που εξέλιξε σε άλλον στίβο αργότερα στο επίπεδο της τέχνης.
Στα εφηβικά του χρόνια η μηδαμινή του διασκέδαση περιοριζόταν σε μια περατζάδα από το καφενείο της γειτονιάς και μια βόλτα ως τον Πανελλήνιο, όσο ήταν στην Κυψέλη. Μετά, εξαντλητικό διάβασμα και ύπνος με τις κότες. Ήταν η περίοδος της χούντας των συνταγματαρχών, όταν παρακινήθηκε από κάποιους συμμαθητές, μεταξύ των οποίων και ο Αλέκος Αλαβάνος, να παρακολουθήσει μια θορυβώδη δίκη, με πολιτικό υπόβαθρο και προεκτάσεις, στο Αρσάκειο Μέγαρο, όπου χουντικοί καθηγητές της Νομικής είχαν μηνύσει τους αντιστασιακούς συναδέλφους τους. Πήγε, είδε και αποσβολώθηκε. Θαμπώθηκε, εντυπωσιάστηκε, κεραυνοβολήθηκε από την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ζήλεψε τη ρητορική δεινότητα των δικηγόρων στο ακροατήριο και αποφάσισε αυτομάτως να γίνει σαν αυτούς - γιατί όχι και καλύτερος. Όταν ανακοίνωσε στο σπίτι ότι άλλαξε επιστημονικό προσανατολισμό η σοκαρισμένη οικογένεια του τού έκοψε σχεδόν την καλημέρα - για να μην του κόψει τα πόδια... Πεισματάρης, έφυγε για το σπίτι της γιαγιάς του στο Βέλο, ώστε να μελετήσει μόνος όλο το καλοκαίρι για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο.
Παρότι άσχετος στα Λατινικά, κατάφερε να μπει στη Νομική Θεσσαλονίκης. Ήδη ήταν αμειβόμενος ποδοσφαιριστής στην ομάδα του Ολυμπιακού Λουτρακίου, που τότε αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική. Οντάς φοιτητής πήρε μεταγραφή για τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Με τη σεβαστή για την εποχή προκαταβολή της προσεχούς ημιεπαγγελματικής αμοιβής του αγόρασε μια πανάκριβη μοτοσικλέτα Kawasaki Ζ1 900 και κατέβηκε στο Ξυλόκαστρο για καλοκαιρινές διακοπές, καθώς και ατομική προετοιμασία για την επόμενη ποδοσφαιρική σεζόν. Ομορφόπαιδο, σένιος, ευθυτενής και αθλητικός, καβάλα σε έναν πραγματικό δυναμίτη της ασφάλτου, πυρπολούσε τις καρδιές των νεαρών παραθεριστριών. Είχε ανέκαθεν τόσο ευγενικό τρόπο να γοητεύει τις γυναίκες, ώστε χρόνια αργότερα ένας συναισθηματικός δεσμός του τον είχε χαρακτηρίσει εθιστικό σαν γλυκοσέρτικο τσιγάρο.
Ομορφόπαιδο με αθλητική κοψιά, μαύρο πλούσιο μαλλί και μπάνικος ως αναβάτης της ελκυστικής σπινταριστής μηχανής, μαγνήτιζε τα βλέμματα των κοριτσιών που φλέρταρε, ενόσω ο ίδιος ήταν ξεμυαλισμένος από τα θέλγητρα του κοσμικού για την εποχή παραθαλάσσιου θέρετρου του Κορινθιακού. Μάταια τον περίμενε, τότε, στην Αθήνα το πρώτο του μεγάλο αμόρε, η Μαριαλένα, κόρη του διάσημου κονφερασιέ της εποχής του ηθοποιού και, τραγουδιστή Γιώργου Οικονομίδη. Δυστυχώς για τον νεαρό στο τόπο της ψυχαγωγικής διαμονής του καραδοκούσε ένα παραλίγο θανατηφόρο χτύπημα της μοίρας. Το πρωινό της 1η Ιουλίου του 1972, αφού έκανε γυμναστική, ανέβηκε στο εντυπωσιακό και ταχύτατο δίτροχό του και πήρε τον δρόμο για τη καφετέρια του Χολέβα στο γειτονικό Κιάτο. Στον δρόμο, ένας άγρυπνος και ζαλισμένος από τις στροφές του Αϊ Γιάννη φορτηγατζής που είχε σχεδόν κοιμηθεί στο τιμόνι μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, έπεσε με μετωπική σφοδρότητα πάνω του, τον τραυμάτισε βαριά και τον εγκατέλειψε αναίσθητο με συντριπτικά κατάγματα στην άσφαλτο. Τον πρόλαβαν ημιθανή. Όταν ξύπνησε μετά από πολυήμερο κώμα στο ΚΑΤ συνειδητοποίησε ότι ευτυχώς σώθηκε, αλλά δυστυχώς τέρμα η μπάλα γι΄ αυτόν. Η πιθανότητα να επανέλθει σε αθλητικό ανταγωνιστικό επίπεδο έχει οριστικά ακυρωθεί. Η επαγγελματική ποδοσφαιρική καριέρα του έχει πάει δια παντός στράφι.
Έμεινε 19 μήνες στο ΚΑΤ, με αβάσταχτους πόνους και τρομερά προβλήματα στα άκρα. Του πήρε σχεδόν τρία χρόνια μπες βγες στο ίδιο νοσοκομείο μέχρι να ανανήψει μερικώς από τα πολλαπλά τραύματα του. Στην ίδια περίοδο έδινε εξετάσεις στη Νομική Αθήνας , όπου είχε μεταγραφεί , καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Αφού πέρασε ένα χρονικό διάστημα απομονωμένος σε ένα δεμένο στον μόλο σκαρί, επέστρεψε δειλά-δειλά στην ομάδα του Ολυμπιακού Λουτρακίου. Είχε πάρει κιόλας πτυχίο Νομικής, είχε κάνει άσκηση και ανοίξει συγκρατημένος το δικό του δικηγορικό γραφείο. Για καλή του τύχη, μετά από διαφορές επαγγελματικές ατυχίες ως πρωτάρης, ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας του ήταν και πρόεδρος της Λαχαναγοράς τον βοήθησε αναθέτοντάς του τις άφθονες αγορανομικές υποθέσεις αρκετών χονδρεμπόρων μανάβηδων του Ρέντη. Τις αντιμετώπισε ως κακουργήματα, αφού τότε προβλέπονταν αυστηρές ποινές για τέτοιες παραβάσεις. Είχε 5-6 δικαστήρια τη μέρα.
Σε μια τέτοια δικαστική αίθουσα τον άκουσε ο πατέρας του Βαγγέλη Ρωχάμη και του ανέθεσε την υπόθεση του γιου του. Αφοσιώθηκε στη δίκη στο μεικτό ορκωτό που κράτησε 5 μήνες απέναντι σε έμπειρους δικηγόρους την άλλης πλευράς. Και ενώ προβλεπόταν ότι ο διαβόητος κατ’ επανάληψη δραπέτης, γνωστός ως «Πεταλούδας», θα καταδικαζόταν τουλάχιστον σε πέντε ισόβιες καθείρξεις, αυτός αθωώθηκε. Αντίθετα, οι συγκατηγορούμενοι του Ρωχάμη καταδικάστηκαν από 1-3 φορές ισόβια. Ήταν μια εντυπωσιακή εκκίνηση στην άσκηση ποινικής δικηγορίας και ένας προσωπικός θρίαμβος ενός νέου αλλά αναμφίβολα ικανού δικηγόρου. Επειδή αυτή η δίκη συγκέντρωσε τότε, το 1978, μεγάλη προβολή και κέρδισε την αναγνώριση που δικαιούνταν. Πώς να περνούσε απαρατήρητος μετά από τέτοιο σουξέ. Αναπόδραστα , του εμπιστεύτηκαν σταδιακά και άλλοι τις ζόρικες υποθέσεις τους. Ήταν μόλις 27 χρόνων. Αναλάμβανε με εξοντωτικούς ρυθμούς ποικιλία υποθέσεων .
Η Μαρινέλλα και ο πρώτος γάμος
Έκτοτε σκαρφάλωσε γρήγορα την κλίμακα προς την καθιέρωση στο επάγγελμα. Έκοψε τις κακές συνήθειες, όπως τη χαρτοπαιξία στις λέσχες, σταθερά 4-8 το απόγευμα μετά τα δικαστήρια, με συμπαίκτες στην πόκα καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, γιατρούς , καθηγητές και στρώθηκε στη δουλειά του ευυπόληπτου δικηγόρου. Αποφάσισε να μην σπαταλιέται με σφαλερά χόμπι σε λάθος μέρος , στο λάθος χρόνο. Έκανε άλλωστε απαράβατα υγιεινή ζωή, δεν έπινε δεν κάπνιζε και τότε δεν ξενυχτούσε. Με το πρώτο καλό κομπόδεμα από τις επαγγελματικές του αμοιβές αγόρασε ένα μεγάλο σπίτι για τους γονείς του στο Ξυλόκαστρο. Έκανε με σεβασμό το καθήκον του προς αυτούς που τον ανάθρεψαν.
Παρότι ο πατέρας του τού κρατούσε γινάτι επειδή δεν έγινε μηχανικός -σε αντίθεση με τη περήφανη μητέρα του- δεν του έδωσε ποτέ συγχαρητήρια και δεν πήγε όσο ζούσε να παρακολουθήσει μια δίκη του γιου του. Σταδιακά με τη φήμη που αποκτούσε έγινε δικηγόρος των τραγουδιστών που κυριαρχούσαν στη δισκογραφία και στις μεγάλες πίστες της εποχής, όπως, μεταξύ άλλων, του Βοσκόπουλου, του Κόκοτα, του Πανταζή, του Διονυσίου, του Πάριου, και αργότερα του Σφακιανάκη, του Αδαμαντίδη, του Μακρόπουλου, του Γονίδη. Από τους σταρ του πενταγράμμου συνδέθηκε περισσότερο με τη Μαρινέλλα. Η τελευταία έγινε μάλιστα κουμπάρα του στον πρώτο του γάμο, μετά από την σφοδρό έρωτα με τη Ματίλντα Ναχαμιά, ένα πανέμορφο κορίτσι από την πλατεία Κολιάτσου. Παρά την έντονη αντίθεση της εύπορης Εβραϊκής καταγωγής οικογένειας της ,που δεν τον καλόβλεπαν ως υποψήφιο γαμπρό, εκείνη θα βαφτιστεί Χριστιανή ορθόδοξη.
Νονά της η Μαρινέλλα η οποία θα βάλει και τα γαμήλια στέφανα στο ζευγάρι. Το μυστήριο τελέστηκε σε στενό κύκλο το 1982 στο εκκλησάκι του Άγιου Σεραφείμ στο Βέλο Κορινθίας. Πλάι στο μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που του κληροδότησε ο πατέρας του , ένα κτήμα στο οποίο είναι θαμμένοι οι γονείς του Έμελλε, δυστυχώς το νεαρό ζευγάρι να μη γνωρίσει ανθόσπαρτο βίο καθώς δυόμισι μόλις μήνες μετά τον γάμο τους, συνέβη μια συνταρακτική τραγωδία. Η Ματίλντα , χαϊδευτικά Τίλντα, σκοτώθηκε σε φρικτό τροχαίο δυστύχημα και απανθρακώθηκε μέσα στη Πόρσε της . Απαρηγόρητος ο 32χρονος τότε δικηγόρος, έχασε 12 κιλά σε έναν μήνα, από τη συντριβή του για την αδικοχαμένη σύντροφο της ζωής του. Εγκατέλειψε το κοινό τους σπίτι στη Πολιτεία, πετάξει τα κλειδιά και δεν επιστρέψει ποτέ σε αυτό ούτε καν για να πάρει τα ρούχα από τις ντουλάπες Εγκαταστάθηκε επί μια δεκαετία στο ξενοδοχείο « Διβάνι-Ζαφόλια» στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας , δίπλα στη σουίτα του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Σπύρο Διβάνη , με το πρόσχημα ότι βρίσκεται κοντά στα δικαστήρια της Ευελπιδων, Στη πραγματικότητα ήθελε να βιώσει μοναχός τον ανυπόφορο πόνο του. Βαθμιαία έπνιξε τον αφόρητο θρήνο του πένθους του σε μια θάλασσα εργασιομανίας. Ρίχτηκε στα βαθιά, αλλά δεν παρασύρθηκε στον πάτο της θλίψης. Κολύμπησε με τα μούτρα στην τρικυμιώδη δουλειά του, έφτιαξε όνομα και καταξιώθηκε στο επάγγελμα του νομικού. Ζυμωνόταν καθημερινά στα δικαστήρια, διέθετε τα εφόδια της επιστημοσύνης, συγκρότηση και ευγλωττία, αλλά ταυτόχρονα διακρινόταν από άγνοια κινδύνου και περίσσιο θράσος.
Σε μια υπόθεση, το 1986, όταν ο τότε κραταιός, πριν αποδειχτεί μεγαλοαπατεώνας, Γιώργος Κοσκωτάς, είχε μηνύσει την εφημερίδα «Έθνος», ιδιοκτησίας Γιώργου Μπόμπολα, ο Αλέξης Κούγιας ήταν παρών ανελλιπώς στο ακροατήριο και παρακολουθούσε τη μακρόσυρτη δίκη χωρίς καμία επαγγελματική εμπλοκή. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονταν ο διευθυντής της εφημερίδας Αλέκος Φιλιππόπουλος και τρεις δημοσιογράφοι με συνήγορο τον έμπειρο δικηγόρο και μετέπειτα ευρωβουλευτή Γιάννη Σταμούλη. Από μεριάς πολιτικής αγωγής παρίσταντο οι δικηγόροι Γιάννης Μαντζουράνης και Θανάσης Βαρλάμης. Όταν ένα πρωινό, στην κορύφωση της κρίσιμης δίκης, έπρεπε να αγορεύσει ο συνήγορος υπεράσπισης και αυτός είχε καθυστερήσει να φτάσει στο δικαστήριο, μέσα στη γενική αμηχανία ακούστηκε ανέλπιστα μια φωνή που διέλυε το σασπένς, δηλώνοντας με αυτοπεποίθηση ότι θα αναλάμβανε πρωτοβουλιακά την υπεράσπιση των κατηγορουμένων. Έκπληκτος και εντυπωσιασμένος ο Φιλιππόπουλος στράφηκε και ρώτησε πώς τον λένε τον αυτόκλητο συνήγορο και αυτός αποκρίθηκε με αυτοκυριαρχία: «Αλέξης Κούγιας, δικηγόρος».
Γνώριζε όλα τα στοιχεία της δίκης και είχε συνοψίσει όλα τα υπερασπιστικά επιχειρήματα. Δεν χρειάστηκε να τα εκθέσει στο δικαστήριο γιατί έφτασε ασθμαίνων ο Σταμούλης. Παρ’ όλα αυτά, ο 35χρονος τότε δικηγόρος είχε αναπάντεχα δείξει ότι διέθετε νομική ραχοκοκαλιά, αποφασιστικότητα, ευστροφία και τόλμη για να διαπρέψει στις δικαστικές αίθουσες. Κοινώς, το ’χε το χάρισμα.
Lifestyle και πολιτική
Ο ίδιος δήλωνε μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη στην εφηβεία του, εγγονός εκτοπισμένης γιαγιάς στη Μακρόνησο και γιος φανατικού Πασόκου, που η σύζυγός του τον φώναζε «αυριανιστή»- κατέβαινε το 1998 ως υποψήφιος δήμαρχος με τη δεξιά παράταξη στον Δήμο Πετρούπολης. Πιθανόν να θεωρούσε χρέος του προς τη γειτονιά που ανατράφηκε να πάρει το ρίσκο της ενασχόλησης με τα κοινά της. Κρίνεται, πάντως, πως δεν του έλειπε η αυτοδιοικητική λεζάντα, ακόμη και αν εμφορούνταν ενδόμυχα από ιδεαλιστικά και ρομαντικά κίνητρα.
Για τους αντιπάλους του ήταν απλώς άλλη μία ανώφελη εκδήλωση εγωπαθούς επιδειξιμανίας, γαλβανισμένη στη αχαλιναγώγητη προβολή του από διάφορες εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης. Όπως και να ’χε, η τοπική δημοτικότητά του τον έφερε τότε ως τον δεύτερο γύρο των εκλογών, όπου τελικά έχασε από τον υποψήφιο τουΚΚΕ. Δεν άλλαξε τίποτε για το ίδιο. Συνέχισε και κατά τη θητεία του ως δημοτικός σύμβουλος να πιστεύει ότι χωρίς φιλοδοξία τίποτα δεν αρχίζει και χωρίς δουλειά τίποτα δεν τελειώνει. Επί της ουσίας, όμως, δεν τον ένοιαζε η πολιτική σταδιοδρομία, γιατί θα έπρεπε να κάνει σκόντο στις αρχές του. Οποίες κι αν είχε, τέλος πάντων, στο μυαλό του. Εκείνα τα χρόνια που ο Κώστας Καραμανλής είχε γίνει πρόεδρος στη ΝΔ τον κάλεσαν στη Ρηγίλλης. Εκεί τα κομματικά στελέχη τον παρότρυναν να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο της παράταξης για τις εκλογές του 2000, Εκτιμούσαν ότι με την απήχηση του θα συγκέντρωνε άνετα πάνω από 300.000 σταυρούς στην απέραντη, τότε περιφέρεια, της Β΄ Αθήνας. Αρνήθηκε ευγενικά. Βρισκόταν πια στα επαγγελματικά ντουζένια του. Δεν θα άφηνε το γάμο να πάει για πουρνάρια.
Έκανε προκοπή ο πασίγνωστος ποινικολόγος στη μακρόχρονη σταδιοδρομία στην όποια μεσουράνησε . Πετυχημένος και αυτοδημιούργητος δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι οικονομικά αυτάρκης. Ο ίδιος έχει εξομολογηθεί συνεσταλμένα ότι έβγαλε πέντε δεκάρες παραπάνω. Αλλά και σχεδόν αυτό-εγκωμιαστικά έχει δηλώσει ότι όσα απέκτησε με τους κόπους του είναι στο όνομά του, καταγεγραμμένα και κατατιθέμενα όλα στη φορολογική του δήλωση, πληρώνει Εφορία, δεν χρωστάει σε κανέναν και δεν έχει offshore εταιρείες. «Έχω περιουσία που ξεπερνάει τα 50.000.000 ευρώ» εξομολογούνταν αφοπλιστικά , « έχω 28 ακίνητα στην Αθήνα στη Μύκονο, στην Κρήτη, στους Οθωνούς», στο Μεγανθής, έχω 12 αυτοκίνητα. Τα απέκτησα από το κόμπλεξ μου, που δεν είχαμε σπίτι, μέναμε σε υπόγεια, δεν είχαμε ούτε ρουλεμάν για πατίνι». Κατά βάση διατηρούσε σταθερά την αντίληψη ότι μια οικογένεια θα έπρεπε να έχει την εστία της Γι αυτό και επένδυε στα ακίνητα. Προτιμούσε, ως παλαιάς κοπής επενδυτής, τα αποτελέσματα του κόπο του να τα βλέπει, παρά να καταχωνιάζονται ως άυλος αριθμός σε τραπεζικούς λογαριασμούς.
Ως εύπορος πλέον θα μπορούσε τα Σαββατοκύριακα να αράζει άνετος και χορτάτος στο αχανές σπίτι του στη Βουλιαγμένη, που αποτελείται από 1.800 τ.μ. σε 4 στρέμματα οικόπεδο. Να χαλαρώνει, επίσης, στις ιδιόκτητες επαύλεις του στην Αλεόμανδρα της Μυκόνου, στο Ηράκλειο της Κρήτης ή στο σαλέ του στον Παρνασσό. Γιατί όχι να αρμενίζει στα πελάγη με την αξιοζήλευτη υπερσύγχρονη 30μετρη θαλαμηγό του με εξαμελές πλήρωμα και , σημαία Φινλανδίας, η οποία φέρει το όνομα των δύο παιδιών του. Το σκαρί που αντικατέστησε το παλιότερο κότερό του, το όποιο είχε αγοράσει από τον προσωπικό στόλο σκαφών αναψυχής του πρώην Λίβυου ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι. Θα μπορούσε ακόμη να ρολάρει ανέμελος, οδηγώντας κάποιο από το τσούρμο των πολυτελών υπεραυτοκινήτων που παρκάρει στο γκαράζ του. Με μια Ferrari ή μια BMW 645 Ci Convertible παλιότερα, ένα ολοκαίνουργο Range Rover Autobiography ή μια αστραφτερή νέα Porsche 911 πρόσφατα.
Είχε κάθε δυνατότητα να αφισάρει ελκυστικά την ώριμη γοητεία του, ως κατά δήλωσή του «μοντελοπνίχτης», στους δρόμους και στα πολυτελή του εξοχικά. Ανεκλήθην είχε πέραση στο γυναικείο φύλλο και σταθερά συνοδευόταν από εξαίσιες θηλυκές παρουσίες.
Κολλημένος με τη μπάλα
Παρά, όμως, τις προσδοκίες, δεν απολάμβανε τα προνόμια που του χάρισε η πολύχρονη δουλειά του. Κολλημένος με την μπάλα, είχε άλλες προτεραιότητες. Αντί της ψυχαγωγικής νοστιμιάς που απορρέει από την υλική ευημερία , προτιμούσε να τρέχει με τις εκάστοτε ομάδες του στα γήπεδα όλης της χώρας. Φουριόζος φθειρόταν και βασανιζόταν από την ασυγκράτητη επιθυμία του ενασχόλησης και αφοσίωσης στο ποδόσφαιρο. Ερεθισμένος φορές διαπληκτιζόταν με διαιτητές, λογομαχούσε με αντίπαλους προέδρους, αλληλοεξυβριζόταν με δημοσιογράφους, τσακωνόταν με οπαδούς, κατσάδιαζε προπονητές, γινόταν έξαλλος με παίκτες, εξέδιδε μετά τα ματς πύρινες ανακοινώσεις, συνοδευόμενες ενίοτε από εξώδικα. Τα έδινε όλα με παράφορο πάθος. Η παθολογική έλξη του προς το ποδόσφαιρο δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Η κερκίδα, το χορτάρι, η μπάλα , τα αποδυτήρια τον αναζωογονούσαν.
Παρότι δήλωνε παλιότερα φίλος του Παναθηναϊκού, διετέλεσε μια εποχή πρόεδρος στην ΑΕΚ και ένα φεγγάρι αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού. Υπήρξε μεγαλομέτοχος του ΠΑΣ Γιάννινα, της Παναχαϊκής, της Λάρισας. Κατά καιρούς ανέλαβε πρόεδρος στις ομάδες, του Άρη Πετρούπολης, της Βέροιας, της Λαμίας, του Ιωνικού Νικαίας, του Αιγάλεω. καθώς και αντιπρόεδρος στην ΕΠΑΕ, ως εκπρόσωπος του Ηρακλή. Για δέκα συναπτά χρόνια ταξίδευε στη Θεσσαλονίκη κάθε Σαββατοκύριακο για να δει το «γηραιό» στο Καυτατζόγλειο. Δεν έχανε ούτε καν φιλικό ματς . Μετά από δεκαετίες το μάνατζμεντ του ίδιου ιστορικού συλλόγου διεκδικούσε με υγιείς φιλοδοξίες μέχρι προσφάτως. Το ντιλ της διοικητικής εμπλοκής του στην ομάδα δεν τελεσφόρησε. Εξάλλου στα ποδοσφαιρικά στέκια όπου το χρώμα της φανέλας και το έμβλημά της διατηρεί βαρύνουσα σημασία κάποιοι οπαδοί έβλεπαν κάθε φορά τη άφιξη του από άλλη ομάδα με μισό μάτι.
Μουρμούριζαν, του επιτίθονταν με φιρμάνια, τον ξεφώνιζαν στις κερκίδες σκάρωναν ακροβατικά εις βάρος του συνωμοσιολογικά σενάρια. Στο ξεδίπλωμά τους ο ποινικολόγος συνήθως αντιδρούσε μαινόμενος ενάντια στους αχάριστους. Και το σήριαλ συνεχιζόταν. Χθες εκεί , σήμερα εδώ, αύριο αλλού. Το χούι δεν άλλαζε. Και η ζωή έκανε κύκλους. Περιστρεφόταν περικυκλωμένος από χθεσινούς ανικανοποίητους πόθους επαναφέροντας παλιές επιδιώξεις παραμένοντας στα ποδοσφαιρικά δρώμενα , Από το καλοκαίρι του 2022, όταν και πούλησε τη ΠΑΕ ΑΕ Λάρισα ανέλαβε ως πρόεδρος τις τύχες του ΠΑΣ Κόρινθος. Η ομάδα αγωνιζόταν στη Γ’ Κατηγορία, και την ίδια είχε διοικήσει ως κορυφαίος παράγοντας παλιότερα, σε άλλες ανθηρότερες εποχές. Εκεί ξαναβρήκε την εγρήγορση του. Αντί να αράξει μετά από μια εξουθενωτική εβδομάδα στα δικαστήρια έπαιρνε μέχρι πέρυσι, χαράματα Σαββάτου, τηλέφωνο διαφόρους φίλους του και τους προσκαλούσε σε στυλ: «έλα να πάμε μια βόλτα ως το Ξυλόκαστρο να πιούμε καφέ στου Σούλη, μετά στο δημοτικό γήπεδο της Κορίνθου να δούμε τη « Μπάρτσα» (τη ομάδα της Κορίνθου) κόντρα στον Αιγέα Πλωμαρίου ή στο Απόλλωνα Ευπαλίου, ξέρω γω, ύστερα φαγητό στα Ίσθμια και το βράδυ στο «Άνοδος» στη Πειραιώς». Ανεξάντλητος.
Αν και περιέφερε τη διοικητική εμπλοκή από σωματείο σε σωματείο χώνοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη συντήρηση τους δεν στέριωσε ακλόνητα σε μια μόνο ομάδα. Η ασταθής συμπεριφορά του στο κόσμο των γηπέδων συμπλήρωνε μάλλον αρνητικά τη σύνθεση της εικόνας του κύρους του ως πολύπειρου παράγοντα και εγκρίτου ποινικολόγου. Πλήρωνε ακριβά το πάθος του . Ξόδευε ξανά και ξανά. Ενόσω προκαταβολικά γνώριζε τις γκρίνιες των οργανωμένων ,τις καταχθόνιες τρικλοποδιές των αντιπάλων, τα σκόπιμα φαλτσοσφυρίγματα από τα στημένα «κοράκια» της διαιτησίας, την υπονόμευση των αποτελεσμάτων των αγώνων από διεφθαρμένους ψευτοπαράγοντες –στοιχηματζήδες. Τους πολεμούσε. Κέρδιζε κατά καιρούς κάποιες μάχες αλλά πολλές φορές έχασε και το όποιο δίκιο του. Το χειρότερο, είχε δώσει κατ’ επανάληψη δικαιώματα διασυρμού για την έλλειψη ψυχραιμίας του.
Δυστυχώς, μετά από έξι 24ωρα στην Εντατική, ο αντάξιος του μαχητικού χαρακτήρα του αποφασιστικός αγώνας κρίθηκε. Οι προσευχές του δεν εισακούστηκαν. Οι παρακλήσεις και οι ελπίδες των αγαπημένων του προσώπων δεν εκπληρώθηκαν. Υπερασπίστηκε γενναία ως την τελευταία στιγμή τη ζωή του σε μια θανάσιμη αναμέτρηση. Και ήταν από τις λίγες φορές στην πορεία του που η ετυμηγορία ήταν καταδικαστική. Αυτός ο χρόνια ακαταγώνιστος νικητής έχασε από υπέρτερο και ακαταμάχητο αντίπαλο. Οριστικά. Θα μείνουν όμως αξέχαστα τόσο το λαμπερά κοφτερό μυαλό όσο και η ιδιαίτερη αλλά χαρισματική προσωπικότητά του.