Η Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Σεπετού είναι κτισμένη μέσα σε μια σπηλιά, ενός τρομακτικού και απόκρημνου βράχου. Ανάμεσα στην ακρόπολη της αρχαίας Αλιφείρας και στη γαλήνια ρεματιά του Τρίτωνα. Βρίσκεται μετά την Καλλιθέα Ολυμπίας, σε απόσταση περίπου 3 χιλιομέτρων από τον δρόμο Πύργου Ανδρίτσαινας και 500 μέτρων πριν από το σημερινό χωριό Αλιφείρα.
Ελλείψει σημαντικών γραπτών πηγών, το θέμα της αρχικής θέσης της Μονής, του ναού, καθώς και της ονομασίας της, αφήνεται κυρίως στα χέρια της παράδοσης.
Έτσι άλλοι λένε πως πρωτοχτίστηκε εκεί που σήμερα είναι οι καταρράκτες, στο λεγόμενο «Βροντό» ή «Βροντονέρι». Άλλοι απέναντι από τους καταρράκτες χαμηλότερα. Η ίδρυση της Μονής ανάγεται στον μεσαίωνα, πιθανότατα στον 11ο μ. Χ. αιώνα.Στην αρχή η Μονή ήταν ανδρική, Κοινοβιακή και Σταυροπηγιακή. Βρισκόταν στη δικαιοδοσία του Πατριάρχη. Στη συνέχεια περιήλθε στον επίσκοπο Χριστιανουπόλεως.Σήμερα είναι γυναικεία και ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Τριφυλίας και Ολυμπίας.
Σχετικά με την επωνυμία «Σεπετό», έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς πολλές ερμηνείες. Πολλοί υποστηρίζουν πως προέρχεται από τη σλαβική λέξη SOPOT, που σημαίνει καταρράκτης.Άλλοι από την αρχαία ελληνική λέξη Σεπτεόν, που ερμηνεύεται εκείνο που πρέπει να σέβεται κανείς.Άλλοι από το παραμυθένιο, πελώριο, υδρόβιο φίδι Σερπετό, που ρουφούσε το καλοκαίρι όλα τα νερά του Τρίτωνα. Επειδή όμως το φίδι αυτό τρεφόταν με τα σπαρτά και ζωντανά των χωρικών, της περιοχής, παρακάλεσαν την Παναγία θερμά να τους απαλλάξει. Κι η Παναγία δεν άργησε να κάνει το θαύμα της. Ένας κεραυνός βρήκε το σερπετό στο κεφάλι και το ξέρανε.Κι άλλοι ακόμη από το «Σωποτός», που ήταν ο πρώτος κτήτορας της Μονής.Η παράδοση όμως λέει πως η ονομασία προέρχεται από δύο λέξεις: «Σε πετώ» μιας μάνας, που γεννούσε παιδιά και δεν της ζούσαν. Παρακάλεσε ένθερμα την Παναγία να της ζήσει ένα. Κι όταν της έζησε, το έφερε και το πέταξε από το παράθυρο της εκκλησίας κάτω. Κι εκείνο δεν έπαθε τίποτα.Η εκκλησία είναι επιμήκης, μονόκλιτη, λιθόκτιστη, Βασιλική. Τα υλικά που τη συνδέουν πρωτόγονα: κοκκινόχωμα με πέτρες. Την στηρίζουν δύο ασυνήθιστα λίθινα τόξα, κολλημένα αρμονικά μεταξύ τους. Η στέγη του άλλοτε ήταν μονόριχτη και είχε ξύλινο ταβάνι, αγιογραφημένο.
Αργότερα όμως, για λόγους προστασίας από τις πέτρες του βράχου, που κατά καιρούς έπεφταν απειλητικές, αλλά και για καλύτερο φωτισμό κι αερισμό, έγινε τσιμεντένια με τρεις τρούλους φωτεινούς. Ο μεσαίος είναι μεγαλύτερος.Το 1984 αναγνωρίστηκε το Σεπετό ως γυναικεία Μονή.