Όταν ο Σάκης Ρουβάς τραγουδούσε «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» προφανώς και δεν εννοούσε την οικονομία της Γερμανίας. Εξάλλου, το 1996 που έγραφε τους στίχους του τραγουδιού η Ναταλία Γερμανού, η Γερμανία ανέκαμπτε μετά την επανένωση της, δυο χρόνια αργότερα ο Σρέντερ θα οργάνωνε την Agenda 2010, για τον ανασχηματισμό της εργατικής αγοράς και επτά χρόνια αργότερα θα εμφανιζόταν η Ανγκελα Μέρκελ που κυριολεκτικά θα απογείωνε την οικονομία της χώρας της.
Βασικά η θηριώδης ανάπτυξη της Γερμανίας στηρίχθηκε στους εξής τέσσερις πυλώνες:
1. Στην φθηνή ενέργεια, λόγω των σχέσεων της με την Ρωσία
2. Στις μεγάλες εξαγωγές των βιομηχανικών της προϊόντων προς τις τρίτες χώρες , λόγω των ανταγωνιστικών τιμών που τους εξασφάλιζε το φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο
3. Στην μη καταβολή του 2% του ΑΕΠ για τις αμυντικές δαπάνες του ΝΑΤΟ. Και μιλάμε για 100 δις ευρω.
4. Και τέλος, στα αρνητικά επιτόκια με τα οποία δανειζόταν από τις αγορές εξαιτίας της πανίσχυρης οικονομίας της. Με άλλα λόγια, η Γερμανία έβγαζε κέρδος από τον δανεισμό της !!
Ούτως εχόντων των πραγμάτων η ηγεμονική πρωτοκαθεδρία της στην ευρωζώνη ήταν αναμφισβήτητη. Αν μάλιστα σε αυτά προσθέσεις και την ειδική σχέση που διατηρούσε τόσον με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ως σημείο αναφοράς για την διατήρηση της Pax Americana στην Γηραιά Ήπειρο , όσον και με την Ρωσία που οι εμπορικές σχέσεις τους εκμηδένιζαν τους «κινδύνους εξ Ανατολών», η Γερμανία μπορούσε όχι μόνο να βάζει τους κανόνες στην ΕΕ αλλά και να απαιτεί συγκεκριμένες συμπεριφορές ιδίως από τον φτωχές χώρες του Νότου. Εμείς εδώ στην Ελλάδα , αυτό το γνωρίζουμε καλά…
Όμως με την έλευση της πανδημίας αλλά κυρίως με την επέμβαση του Πούτιν στην Ουκρανία, τα πράγματα άλλαξαν άρδην . Γιατί σ΄ ένα παιχνίδι παγκόσμιας κυριαρχίας που τον πρώτο λόγο τον έχουν οι βασικοί παίχτες (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία).οι επαμφοτερίζουσες συμπεριφορές δεν γίνονται ανεκτές . Έτσι, η Γερμανία υποχρεώθηκε να επιλέξει. Και επέλεξε..
Όλοι τότε είδαμε λοιπόν, το ύψος των δαπανών για την αμυντική ανασυγκρότηση της να ανέρχεται στα 100 δισ. ευρώ, καθώς και την σταδιακή ενεργειακή απεξάρτηση της από τη Ρωσία με την κατασκευή δύο τερματικών σταθμών LNG.
Μόνο που το πάγωμα του Nord Stream, η αύξηση των αμυντικών δαπανών που εκ των πραγμάτων καθιστά αδύνατη την επιστροφή στη δημοσιονομική κανονικότητα όπως αυτή ορίζεται από το Σύμφωνο Σταθερότητας δαπανών καθώς και η κατόπιν υπερατλαντικών εντολών «οριοθέτηση» των εμπορικών συναλλαγών με την Κίνα, αθροιστικά σημαίνουν εν τοις πράγμασι το τέλος της οικονομικής ισχύος της Γερμανίας και φυσικά της ηγεμονίας της στην Ευρωζώνη.
Μπροστά σ΄ αυτό το οικονομικό τσουνάμι η Γερμανία αποφάσισε πρόσφατα να ενισχύσει τις εταιρείες διανομής Φυσικού Αερίου και τους καταναλωτές με ποσό ύψους 200 δισ. Ευρώ , «επειδή μπορεί» να το κάνει, όπως δήλωσε ο Σολτς στην Πράγα απαντώντας στα «μουρμουρητά» του ευρωπαίων εταίρων του. Μόνο που μια τέτοια κίνηση εκτός του ότι αποτελεί την αποδοχή μιας εθνικής εσωστρέφειας, φανερώνει και την παντελή απουσία ευρωπαϊκής στρατηγικής και αλληλεγγύης.
Θυμάστε το εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού Focus το 2010 που αποκαλούσε τους Έλληνες «απατεώνες» και έδειχνε την Αφροδίτη της Μήλου να έχει σηκωμένο το μεσαίο δάχτυλο; Αυτή ακριβώς την κίνηση κάνει σήμερα η Γερμανία. Σηκώνει το μεσαίο της δάχτυλο στους υπόλοιπους φτωχούς ευρωπαίους εταίρους της…
Και μπορεί ο εκδότης του περιοδικού να αθωώθηκε επικαλούμενος την Ελευθερία του Τύπου, όμως οι σημερινοί ηγέτες της Γερμανίας θα παραμένουν ένοχοι για την συμπεριφορά τους στα μάτια των λαών του ευρωπαϊκού Νότου…