Βιρτζίνια Γουλφ: Η Google τιμά με doodle της τη διάσημη Αγγλίδα μυθιστοριογράφο και δοκιμιογράφο, που θεωρήθηκε πρωτοπόρος και νεοτερίζουσα λογοτέχνις στον 20ο αιώνα.
Γεννημένη στις 25 Ιανουαρίου του 1882, θεωρείται μια από τους μέγιστους καινοτόμους στην αγγλική γλώσσα. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπήρξε σημαντική μορφή στη λογοτεχνική κοινωνία του Λονδίνου και μέλος της Ομάδας Μπλούμσμπερυ.
Μερικά από τα διασημότερα έργα της είναι τα μυθιστορήματα Η κυρία Νταλογουέι (Mrs Dalloway, 1925), Στο φάρο (To The Lighthouse, 1927) και το δοκίμιο Ένα δωμάτιο ολοδικό σου (A Room of One's Own, 1929).
Τα μυθιστορήματά της διακρίνονται για το ψυχολογικό τους βάθος και το εκφραστικό τους ύφος.
Η παιδική ηλικία
Οι γονείς της που παντρεύτηκαν στις 28 Μαρτίου του 1878 είχαν και οι δυο παιδιά από τους προηγούμενους γάμους τους. Ο πατέρας της ανήκε σε οικογένεια αριστοκρατών με μακρά παράδοση στα γράμματα, και ήταν εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού «Κορνχίλ» (Cornhill) και συντάκτης του «Λεξικού Εθνικής Βιογραφίας» (Dictionary of National Biography). Η μητέρα της, γνωστή για την ομορφιά της, δούλεψε σαν μοντέλο σε γνωστούς ζωγράφους της εποχής, ενώ τον καιρό της γέννησης της Βιρτζίνια δούλευε σαν νοσοκόμα κατ' οίκον.
Αν και σαν βρέφος ήταν χαρωπή και τρυφερή, με το πέρασμα των χρόνων έγινε νευρική, φοβόταν από το σκοτάδι (κοιμόταν πάντα με τη λάμπα αναμμένη) και καθώς και το εξωτερικό θορυβώδες περιβάλλον. Η ίδια όταν θυμόταν τα παιδικά της χρόνια θεωρεί ότι ο φόβος αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της. H Βιρτζίνια μεγάλωσε σε περιβάλλον καλλιτεχνικό με επιρροές από τη βικτωριανή λογοτεχνική κοινωνία.
Ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας της από γρίπη το 1895 όταν ήταν 13 χρόνων, της προκαλεί τη πρώτη νευρική κατάρρευση. Η ετεροθαλής αδερφή της Στέλλα, πέθανε και αυτή ξαφνικά από περιτονίτιδα, ύστερα από 2 χρόνια, το 1897 ενώ και ο θάνατος του πατέρα της το 1904 από καρκίνο στο στομάχι πυροδότησε τη δεύτερη μεγάλη νευρική κατάρρευση, και την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας (πήδηξε από το παράθυρο του σπιτιού τους).
Συνηθισμένα συμπτώματα της αρρώστιας της , ήταν οι βαριές ημικρανίες, οι αυπνίες και η έλλειψη όρεξης και να σημειωθεί πως η οικογένεια από την πλευρά του πατέρα της, είχε ιστορικό ψυχικών ασθενειών, από σχιζοφρένεια μέχρι και βαριά κατάθλιψη.
Η νεανική ηλικία
Ο θάνατός του πατέρα τους, έκανε τα τέσσερα τελευταία παιδιά του, να φύγουν από το πατρικό σπίτι, και να εγκατασταθούν, από το 1904 ως το 1907, στην καρδιά του Λονδίνου. Και τότε ήταν που το ενδιαφέρον της για τη λογοτεχνία μεγάλωσε περισσότερο και μάλιστα σχετίστηκε με την πρωτοεμφανιζόμενη τότε ομάδα λογίων φοιτητών που έμεινε γνωστή ως Ομάδα Μπλούμσμπερι.
Τον Ιούνιο του 1906 έγραψε το πρώτο της διήγημα, «Phyllis and Rosamund», το οποίο εκδόθηκε μετά τον θάνατό της. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου έκανε το πρώτο της -και μοιραίο όπως εξελίχτηκε - ταξίδι της στο εξωτερικό, καθώς τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1906 θα επισκεφτεί μαζί με τα αδέρφια της, την Κωνσταντινούπολη πρώτα, την Αθήνα και την Εύβοια ύστερα.
Σε αυτό το ταξίδι, η Βανέσα και ο Τόμπυ κόλλησαν τυφοειδή πυρετό, ο οποίος πέθανε τελικά στο Λονδίνο, στις 20 Νοεμβρίου του 1906. Οι εντυπώσεις της από το ταξίδι με τη μορφή αλληλογραφίας και ημερολογιακών εγγραφών θα κυκλοφορήσουν στην Ελλάδα, σε βιβλίο με τίτλο «Ελλάδα και Μάης μαζί».
Ο γάμος
Στις 10 Αυγούστου του 1912 παντρεύτηκε τον Λέοναρντ Γουλφ, μέλος και αυτός της Ομάδας του Μπλουμσπμέρι και φίλος του Τόμπυ από τα φοιτητικά του χρόνια. Αμέσως μετά το γάμο έφυγαν για ένα μεγάλο ταξίδι του μέλιτος σε Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία. Ο Λέοναρντ αν και η Βιρτζίνια του είχε εξομολογηθεί την ανικατότητά της να ανταποκριθεί στο σεξουαλικό του πάθος, καθώς επίσης και την πραγματική κατάσταση της υγείας της, ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ήθελε να την παντρευτεί.
Και όπως αποδείχτηκε συν τω χρόνω, υπήρξε απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτήν, την φρόντιζε και την προστάτευε αγόγγυστα και με τη μεγαλύτερη προθυμία. Ένα χρόνο αργότερα όμως σημειώθηκε ακόμα μια θανάσιμη νευρική κατάρρευση της Γουλφ, κατά τη διάρκεια της οποίας προσπάθησε και πάλι να αυτοκτονήσει καταπίνοντας υπερβολική δόση χαπιών «Βερονάλ». Η κρίση αυτή που κράτησε από το καλοκαίρι του 1913 ως και το φθινόπωρο του 1915. Κατά τη διάρκεια της οποίας η Γουλφ είχε φτάσει τα 28 κιλά και ήταν βίαιη.
Η ακμή
Το 1914 το ζευγάρι αποφάσισε ότι θα έκανε καλό στη Βιρτζίνια να απομακρυνθεί από το θορυβώδες Λονδίνο, και γι΄αυτό εγκαταστάθηκαν στο Ριτσμοντ , μια πόλη που απέχει περίπου 13 χλμ. από το Λονδίνο, και το Μάρτιο του 1915 αγόρασαν πλέον και εγκαταστάθηκαν στο «Hogarth House».
Στο πλαίσιο της ανάρρωσης της συγγραφέως, θεωρήθηκε ότι θα βοηθούσε στην αποκατατάσταση της υγείας της, η ενασχόληση με την τυπογραφία και έτσι το ζευγάρι αγόρασε τα απαραίτητα για να λειτουργήσει ένα τυπογραφικό πιεστήριο. Το πρώτο τους βιβλίο, από τον δικό τους εκδοτικό οίκο, τον "Hogarth House Press" κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1915, και ήταν ένα κομψό βιβλιαράκι 32 σελίδων που περιλάμβανε το διήγημα της Βιρτζίνια «Σημάδι στον τοίχο» ("Mark on the wall") και το διήγημα του Λέναρντ «Τρεις Εβραίοι» ("Three Jews"). Ωστόσο πριν από αυτό, είχε προηγηθεί η κυκλοφορία στις 26 Μαρτίου του 1915 του βιβλίου της «Το Ταξίδι» από τον εκδοτικό οίκο του αδερφού της, Τζωρτζ Ντάκγουορθ.
Από τότε άρχισε να γράφει το ένα μυθιστόρημα μετά το άλλο και τον χειμώνα του 1922 έκανε μια καθοριστική για τη ζωή της γνωριμία. Γνωρίστηκε σε ένα φιλικό δείπνο με την κόρη του βαρώνου Λάιονελ Σάκβιλ Γουέστ, Βίτα Σάκβιλ Γουέστ με την οποία εκτός από τα λογοτεχνικά τους ενδιαφέροντα θα μοιραστεί και μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Η γνωριμία που σηματοδοτεί και τα πιο παραγωγικά χρόνια της Γουλφ θα μετατραπεί σε ερωτική σχέση γύρω στο 1925 καρπός της οποίας θα είναι το μυθιστόρημα – βιογραφία της Σάκβιλ «Ορλάντο», που η Γουλφ έγραψε το 1927 και το οποίο ο γιός της Βίτα, Νάιτζελ Νίκολσον χαρακτήρισε ως την πιο μακροσκελέστατη και γοητευτική ερωτική επιστολή στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Το 1928 καινούριοι έρωτες τράβηξαν τη Σάκβιλ μακριά από την Γουλφ, και ύστερα από την περίοδο του πόνου για τον χωρισμό η σχέση τους θα μετατραπει σε φιλική αλλά ουσιαστική και θα κρατήσει μέχρι το τέλος της ζωής της Γουλφ.
Τα τελευταία χρόνια και το σημείωμα αυτοκτονίας
Όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, η διάθεση της Γουλφ αρχίσει να χειροτερεύει και το 1940 ύστερα από την σφοδρή αεροπορική επιδρομή των Γερμανών εναντίον του Λονδίνου, μετακόμισε στο Μονκς Χάουζ. Η κατάθλιψη, η ανορεξία, οι παραισθήσεις επέστρεψαν δυνατότερες από κάθε άλλη φορά.
Στις 28 Μαρτίου 1941 η Γουλφ εγκατέλειψε το σπίτι της προς άγνωστη κατεύθυνση αφήνοντας δυο σημειώματα, ένα για την αδερφή της και ένα για τον σύζυγό της. Αν και στο σημείωμα έγραφε οτι είχε σκοπό να αυτοκτονήσει, αγνοούνταν για 3 εβδομάδες, μέχρι να βρεθεί πρώτα το καπέλο της και το μπαστούνι της σε μια όχθη του ποταμού Ουζ, ώσπου αργότερα τρία μικρά παιδιά ανακάλυψαν το πτώμα της στις 19 Απριλίου του 1941. Το πτώμα της αποτεφρώθηκε την επόμενη μέρα και τα υπολείμματά του θάφτηκαν στο σπίτι στο Μονκς, κάτω από μια φτελιά.
«Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε άλλον ένα σαν εκ τους φοβερούς χρόνους. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν' ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας. Μου έχεις δώσει τη μέγιστη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλα αυτά που κανείς δε θα μπορούσε να 'ναι. Δε γνωρίζω δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ευτυχέστεροι, μέχρι που με χτύπησε τούτη η φοβερή αρρώστια. Δεν μπορώ να την παλέψω άλλο. Ξέρω ότι χαλώ τη ζωή σου, που χωρίς εμένα θα μπορούσες να κάνεις. Και το ξέρεις πως το ξέρω. Βλέπεις δεν μπορώ μήτε να γράψω... ακόμη κι αυτό. Δε μπορώ να διαβάσω. Θέλω να πω πως οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου σε σένα. Ήσουν ολότελα υπομονετικός μαζί μου και καλός σ' απίστευτο βαθμό. Θέλω να σ' το πω αυτό -ο καθένας το ξέρει. Αν κάποιος θα μπορούσε να μ' είχε σώσει, αυτός θα 'σουν εσύ. Όλα έχουνε χαθεί για μένα μα βεβαιώνω για την καλοσύνη σου. Δεν μπορώ να συνεχίσω να χαλώ τη ζωή σου άλλο. Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να 'ναι ευτυχέστεροι απ' όσο ήμασταν εμείς».
Με πληροφορίες από τη Wikipedia