Αν «καείς στον χυλό φυσάς και το γιαούρτι». Γι’ αυτό, κάθε φορά που ακούμε για «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού, μας «κόβει κρύος ιδρώτας».
Στο μυαλό μας έρχεται, συνειρμικά, το γνωστό απόφθεγμα του Ελύτη: «Όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο αίμα μυρίζει». Παραφράζοντας το θα λέγαμε: Όταν ακούς νέο συνταξιοδοτικό, «αίμα συνταξιούχων μυρίζει».
Δεν είναι μόνο η πρόθεση της κυβέρνησης να περικόψει τις ασφαλιστικές εισφορές κατά 25% που δημιουργούν ερωτήματα για το μέλλον των ασφαλιστικών ταμείων και των συντάξεων. Είναι και οι επίμονα επαναλαμβανόμενες απόψεις ανθρώπων που δεν μετέχουν στην κυβέρνηση -έχουν όμως σε αυτήν ισχυρούς φίλους και ομοϊδεάτες- οι οποίοι ζητούν περαιτέρω μείωση των συντάξεων (), ή εκ θεμελίων ανατροπή του ασφαλιστικού/συνταξιοδοτικού καθεστώτος ().
Ιδιαίτερα ο τελευταίος επανέρχεται διαρκώς με δημοσιεύματα στα οποία τοποθετείται ευθέως υπέρ της πλήρους κατάργησης των εισφορών και της χορήγησης ενιαίας σύνταξης, ανεξαρτήτως προϋποθέσεων –χρόνου ασφάλισης, εισφορών, αναγκών, περιουσίας κ.λπ.- 700€ μηνιαίως.
Ορισμένοι θα παρατηρήσουν ότι υπάρχει ήδη η εξαγγελία της μερικής εφαρμογής(μείωση εισφορών 25%) του πρώτου σκέλους της πρότασης.
Φυσικά ο κύριος Μάνος, μέσα στον νεοφιλελεύθερο ιδεαλισμό του, υποστηρίζει ότι: «Ο μηδενισμός των εισφορών θα καταστήσει την Ελλάδα εξαιρετικά ελκυστική για επενδύσεις» και ονειρεύεται ότι οι επενδυτές θα συνωθούνται διαγκωνιζόμενοι για να τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους στην «αγορά».
Βεβαίως, τα πενιχρά αποτελέσματα του εργασιακού «Μεσαίωνα» -που έχει ενσκήψει τα τελευταία χρόνια στην χώρα- στον τομέα της οικονομικής μεγέθυνσης δεν δικαιολογούν την αισιοδοξία του.
Αυτό που παραλείπει να διευκρινίσει όμως –ο πρώην υπουργός και υποψήφιος πρόεδρος της Ν.Δ.- είναι η πηγή εξεύρεσης των αναγκαίων πόρων (οι οποίοι ανέρχονται περίπου σε 22 δισ.) για την υλοποίηση της πρότασής του όταν θα έχουν καταργηθεί οι εισφορές.
Η εικασία της «αναπτυξιακής Άνοιξης» είναι ασφαλώς όχι μόνο χρονοβόρα αλλά και άκρως επισφαλής αφού, πέραν των άλλων, εξαρτάται και από το διεθνές οικονομικό περιβάλλον.
Να σημειωθεί ότι τα 22 δισ. αντιστοιχούν στο 12,2% του Α.Ε.Π. όταν το αποδεκτό ποσοστό δημοσιονομικής στήριξης του ασφαλιστικού -στο οποίο οφείλουμε σταδιακά να προσαρμοστούμε- είναι το 2,5% του Α.Ε.Π..
Όπως έχει αποδειχθεί τα «δόγματα», οι ακραίες και ριψοκίνδυνες «εικασίες» στην πολιτική είναι συνήθως επικίνδυνες και αυτό δεν αφορά μόνο την Αριστερά.
Θεωρίες που στην αρχή φαίνονται ελκυστικές -ο κύριος Μάνος υποστηρίζει ότι η πρότασή του θα οδηγήσει στην «…δημιουργία θέσεων εργασίας […] θα σώσει κυριολεκτικά ένα σωρό επιχειρήσεις που σήμερα είναι όμηροι(;)των τραπεζών» και οι τράπεζες θα δώσουν «νέα δάνεια…»- έχουν στο τέλος καταστροφικά αποτελέσματα. Τότε όμως είναι αργά για δάκρυα.
Παρά τις εξαγγελίες για «αναλογικότερο» και «δικαιότερο» ασφαλιστικό σύστημα η ανησυχία και οι επιφυλάξεις όχι μόνο των συνταξιούχων αλλά και των ασφαλισμένων είναι απολύτως δικαιολογημένες αφού στο παρελθόν όχι μόνο οι υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν αλλά ούτε οι νομικές δεσμεύσεις.
Η επιθυμητή από όλους και απολύτως αναγκαία ανάπτυξη δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεμελιωθεί σε «νέο αιματοκύλισμα» εργαζόμενων και συνταξιούχων.