Συμπληρώθηκαν χθες 50 χρόνια από την «μαύρη» επέτειο της επιβολής της «Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως».
Η διχοτομημένη Κύπρος πλήρωσε και πληρώνει βαρύ τίμημα με την εισβολή και την κατοχή μεγάλου μέρους του νησιού από τα Τουρκικά στρατεύματα. Ταυτόχρονα η «πολιτική διχοτόμηση» της Ελληνικής κοινωνίας (το «ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι λοιπές Δημοκρατικές Δυνάμεις»), αποτέλεσμα του «επαναστατικού» πολιτικού αμοραλισμού του Α. Παπανδρέου και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που ταλαιπώρησε και τελικά δημιούργησε τις βασικές αιτίες οι οποίες οδήγησαν στη σημερινή χρεωκοπία, εδράστηκε κυρίως στην ασυνέχεια της ομαλής πολιτικής ζωής και στα πολιτικά απόνερα της δικτατορίας.
Οι δημόσιοι απολογητές της χούντας είναι σήμερα λίγοι. Όμως στην κοινωνία είναι περισσότεροι αφού για τον κοινό πολίτη αυτό που μετράει είναι η όποια θετική επίπτωση στη ζωή του την ώρα που αυτή σημειώνεται. Το γεγονός αυτό είναι φυσιολογικό αφού δεν έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει ούτε τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την ύπαρξη αυτής της δυνατότητας (π.χ. για να φτάσει το ρεύμα στο σπίτι του πρέπει πρώτα να γίνουν τα εργοστάσια παραγωγής και τα βασικά δίκτυα) αλλά ούτε και τις μέσο-μακροπρόθεσμες επιπτώσεις από μια φαινομενικά ευνοϊκή πολιτική (π.χ. οι παροχές που στηρίζονται σε δάνεια θα επιστραφούν με επώδυνο τρόπο όπως συμβαίνει σήμερα).
Αύριο συμπληρώνονται 7 χρόνια από μια άλλη «μαύρη» επέτειο. Είναι η ημέρα που ο Γ. Παπανδρέου από το Καστελόριζο ανακοίνωσε την υπαγωγή της χώρας σε μια άλλη «κατοχή» πολύ πιο επώδυνη και δίχως ημερομηνία λήξης. Πολλοί στις διαδηλώσεις και στις πορείες, αλλά και σε επίσημες τοποθετήσεις και δηλώσεις, χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν την Τρόικα, τους κατά ΣΥ.ΡΙΖ.Α. «θεσμούς», χούντα. Ανάμεσα σε αυτούς και πολλά κορυφαία στελέχη της σημερινής κυβέρνησης μη εξαιρουμένου και του πρωθυπουργού όσο ήταν στην αντιπολίτευση.
Ποιος άνοιξε την πόρτα στον «Αττίλα» το 1974; Ασφαλώς η χούντα Ιωαννίδη με την ανόητη πολιτική της. Μπορεί να υπήρχαν και άλλοι υπαίτιοι στο προσκήνιο και το παρασκήνιο. Μπορεί να έχει ευθύνη και η υπερδύναμη που δεν απέτρεψε την εισβολή καθώς και η άλλη εγγυήτρια δύναμη που δεν παρενέβη όμως πέραν πάσης αμφισβήτησης το γεγονός που άνοιξε την πόρτα στα Τουρκικά στρατεύματα, παρέχοντάς τους το άλλοθι της εισβολής, ήταν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Έτσι και στην περίπτωση της «νέας κατοχής», αυτής που ανακοίνωσε από το Καστελόριζο ο Γ. Παπανδρέου, εμείς ανοίξαμε την πόρτα και καλέσαμε τη Τρόικα να «εισβάλει» και να καθορίζει τις τύχες μας. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα, σε αντίθεση με την Τουρκία που διαρκώς καιροφυλακτούσε αναζητώντας την αφορμή και το πρόσχημα για να εισβάλει στην Κύπρο, κανένας από τους «θεσμούς» δεν επιβουλευόταν την Ελλάδα. Μόνοι μας οδηγήσαμε το καράβι στα βράχια και μετά τρέξαμε «ικέτες» σε όποιον είχε την διάθεση και τη δυνατότητα να συμβάλλει στη «διάσωση». Από ότι αποδείχθηκε, μετά και τις άκαρπες προσπάθειες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προς το «ξανθό γένος» η μόνη διαθέσιμη ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όπως και στην περίπτωση της Κύπρου, με την μεγάλη Τουρκική μειονότητα και τις δυσκολίες του Συντάγματος, υπήρχαν και στην Ελληνική οικονομία εγγενή προβλήματα. Αυτά συνίσταντο κυρίως στο μεγάλο Δημόσιο χρέος, στα μεγάλα ελλείμματα (δημοσιονομικά και ισοζυγίου πληρωμών) και στα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας τα οποία ευθύνονται για τη δημιουργία και τη συντήρηση των πρώτων. Οι γενεσιουργές αιτίες αυτών των προβλημάτων ανάγονται κυρίως στη δεκαετία του 80 αλλά παρ' όλα αυτά, έστω και μέσα από τις συμπληγάδες του χρέους και της ύφεσης, η χώρα πορευόταν και δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να ξεφύγει από τον κίνδυνο χρεωκοπίας. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007 δημιούργησε ένα νέο τοπίο που απαιτούσε υπεύθυνους χειρισμούς, πολιτική οξύνοια και υπευθυνότητα από την πλευρά της Ελλάδας.
Αντί γι' αυτό τι επιδείχθηκε από την πλευρά του Γ. Παπανδρέου (του Γιώργου που νίκησε τον κακό γίγαντα Ιμπέρ(ιαλισμό) στο παιδικό μυθιστόρημα της Μ. Παπανδρέου); Μια άθλια αντιπολιτευτική τακτική που τον οδηγούσε να προπορεύεται των εργατικών διαδηλώσεων ακόμα και σε ήπιες μεταρρυθμίσεις όπως ήταν η ενοποίηση των ταμείων από 130 σε 13 (να θυμίσουμε ότι τώρα το ταμείο έγινε ένα Ε.Φ.Κ.Α.) ή σε κάθε προσπάθεια αποκρατικοποίησης (Ο.Τ.Ε., Ο.Λ.Π. κ.λπ.). Μια άθλια αντιπολιτευτική πολιτική που τον οδήγησε να εκβιάσει εν μέσω κρίσης εκλογές (2 χρόνια μετά την πραγματοποίησή τους) με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Μια άθλια αντιπολιτευτική πολιτική που τον οδήγησε, εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής θύελλας, να αρνηθεί τον Μάρτιο του 2009 την συνεννόηση που πρότεινε στο συμβούλιο αρχηγών ο πρωθυπουργός.
Ενώ ήξερε άριστα τα προβλήματα της οικονομίας και τους κινδύνους υποσχόταν στους πάντες τα πάντα με το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν». Είναι χαρακτηριστικό ότι υποσχόταν τον Σεπτέμβριο του 2009 ότι θα μοίραζε το ένα τρίτο από τις ανείσπρακτες οφειλές προς το Δημόσιο ύψους 31 δισ. αμέσως μετά τις εκλογές. Αλλά και μια άθλια κυβερνητική πρώτη περίοδος που αναλώθηκε στη διόγκωση του ελλείμματος και του χρέους, στη δυσφήμιση της χώρας («κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα»), σε παροχές και σε ελλειμματική είσπραξη των εσόδων, σε καθυστέρηση λήψης των αναγκαίων μέτρων και σε αμέλεια στην έγκαιρη εξασφάλιση των κεφαλαίων που είχε ανάγκη η χώρα μέχρι που οδηγηθήκαμε μετά το Φεβρουάριο σε αδυναμία δανεισμού από τις αγορές.
Τυχαίο; Ας αφήσουμε τον κ. Αδαμάντιο Πεπελάση, έναν από τους κορυφαίους οικονομολόγους της χώρας και παλιό φίλο της οικογένειας Παπανδρέου, να απαντήσει. Σε συνέντευξη που έδωσε («ΜΟΝΟ») απαντώντας στο ερώτημα: «Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;» είπε: «Ναι, ναι, ναι...Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του, προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται η πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία.».
Οι πρωτεργάτες της 7ετίας κλείστηκαν ισόβια στις φυλακές. Όπως σε όλα τα εγκλήματα αυτό δεν διόρθωσε το κακό. Αλλά ήταν μια αναγκαία τιμωρία γιατί κανένα έγκλημα δεν πρέπει να μένει ατιμώρητο. Αυτό δεν εμποδίζει, όπως αναφέρθηκε και εισαγωγικά, την ύπαρξη κάποιων νοσταλγών αφού η ιδιοτέλεια ή η ανοησία δεν λείπει. Ασφαλώς τα πολιτικά εγκλήματα είναι άλλης τάξεως αν και μπορεί να είναι το ίδιο επώδυνα. Η εμπειρία έχει δείξει ότι ακόμα και μια εξεταστική επιτροπή ελάχιστα θα διαφώτιζε την υπόθεση. Αλλά για εμάς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην Ελλάδα οι έννοιες έχουν το ίδιο νόημα έστω κι αν εκφράζονται με πολλές λέξεις. Έτσι η αιδώς, η ντροπή, η τσίπα εκφράζουν το συναίσθημα που πρέπει να διακατέχει κάποιον ύστερα από μια επαίσχυντη πράξη. Που πρέπει να τον κάνει να θέλει να κρυφτεί από ντροπή. «Ήθελα ανοίξει η γη να με καταπιεί» λέει ο λαός. Όμως, επειδή υπάρχουν πάντα και οι ξετσίπωτοι, εμείς τουλάχιστον οφείλουμε να μην ξεχνάμε τα εγκλήματά τους. Να τους αποτιμούμε με το «αιδώς αχρείοι».