Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ο θεσμός του προέδρου-αρχηγού κράτους περιβάλλεται από έναν πανίσχυρο αστικό μύθο. Με έντονα στοιχεία ηγετικής υπεροχής, αψεγάδιαστη εικόνα και ιδιότητες που ξεφεύγουν από τον μέσο άνθρωπο, αφού προσαρμόζονται, επικοινωνιακά τουλάχιστον, στον πρώτο πολίτη μιας παγκόσμιας υπερδύναμης.
Ο μύθος αυτός δεν χωρά πολλές αμφισβητήσεις. Και καταπίνεται αδιαμαρτύρητα ακόμη και από τις λιγότερο προνομιούχες οικονομικά τάξεις, τους έγχρωμους και τις κάθε λογής μειονότητες. Ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος είναι ένα είδος σούπερ ήρωα, αλλά και σταρ. Που μπορεί να φωτογραφίζεται κάνοντας σπόρ, τρώγοντας χάμπουργκερ, με ατσαλάκωτο κοστούμι στο Λευκό Οίκο, αλλά και σηκωμένα μανίκια την ώρα μιας κρίσιμης σύσκεψης στο Κάμπ Ντέηβιντ. Στο κάδρο, μπαίνει απαραίτητα και η σύζυγος, τα παιδιά, το κατοικίδιο και στιγμές υποτιθέμενης οικογενειακής γαλήνης, από αυτές που δύσκολα προκύπτουν σε έναν ηγέτη που στη διάρκεια της θητείας του καλείται να λειτουργεί σαν ρομπότ.
Στην Ελλάδα τέτοια στερεότυπα δεν ισχύουν. Ιερά τοτέμ δεν υπάρχουν και σίγουρα αυτά δεν είναι οι εκάστοτε πρωθυπουργοί. Οι πολίτες εξακολουθούν να σέβονται τους θεσμούς, το έθνος και την πατρίδα, όμως η πολιτική ταυτίζεται με αρνητικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις που παραπέμπουν στην ωμή κοροϊδία. Γι' αυτό και οι εκπρόσωποί της δεν περιβάλλονται από κάποιο ιδιαίτερο κύρος, ιδιαίτερα στα χρόνια του μνημονίου. Εχουν φροντίσει με τις επιδόσεις τους να εκπέσουν και να απαξιωθούν στα μάτια του απλού κόσμου.
Λαοφιλείς ηγέτες αναδείχτηκαν, βέβαια, στην διάρκεια της μεταπολίτευσης. Και ήταν δύο ειδών. Οι σοβαροί και απρόσιτοι «εγγυητές σταθερότητας», όπως ο Κωσταντίνος Καραμανλής και οι πιο «γήινοι». Ορισμένοι με πάθη και αδυναμίες, όπως ο Ανδρέας και άλλοι με νεοελληνικά ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά, όπως ο νεότερος Κώστας Καραμανλής.
Η δημοφιλία αυτών των τελευταίων είχε άμεση σχέση με αισθήματα οικειότητας. Ο μέσος πολίτης θα αισθανόταν άνετα να κάτσει στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, να πιεί ένα ποτήρι κρασί και να ανταλλάξει ένα ωραίο καλαμπούρι. Το «ένας από μας» μετράει πολύ στον ψυχισμό του Ελληνα και σε μεγάλο βαθμό εξηγεί και τα «συγχωροχάρτια» στον σημερινό νεαρό πρωθυπουργό...
Δυστυχώς στην προσπάθειά του να εδραιωθεί στην ηγεσία του κόμματος και να προετοιμάσει το έδαφος για την πρωθυπουργία, ο σημερινός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, επιλέγει λάθος στυλ δημόσιας εικόνας. Κάποιοι του είπαν ότι θα γίνει δημοφιλής, υιοθετώντας ένα επικοινωνιακό στυλ... «λευκού Ομπάμα». Με καταιγισμό από αυθόρμητες (δήθεν)φωτογραφίσεις που προδίδουν μια οικογενειακή καθημερινότητα η οποία απέχει παρασάγγας από αυτή του απλού Ελληνα στην εποχή της κρίσης. Σύζυγος δυναμική επιχειρηματίας που διαφημίζει σε ώριμη ηλικία την σωματική της διάπλαση, παρέα με δύο personal trainers(!), παιδιά που αποφοιτούν από τα ακριβότερα σχολεία της χώρας και ετοιμάζονται για εξίσου ακριβά πανεπιστήμια της αλλοδαπής και στη μέση του κάδρου ο Κυριάκος με το λευκό πουκάμισο, γόνος μίας μεγάλης και εύπορης πολιτικής οικογένειας, που προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα στους ψηφοφόρους.
Το βασικό πρόβλημα του νεότερου Μητσοτάκη, που αρνούνται να αντιληφθούν οι "image makers" του, είναι ότι σε αντίθεση ακόμη και με τον αντιδημοφιλή πατέρα του, ή τον συμπαθέστερο περιφερειάρχη ανηψιό του, κανείς δεν μπορεί να τον φανταστεί... γήινο. Να πίνει τσίπουρο και να ανταλλάσσει ένα κοινής λήψεως καλαμπούρι με απλούς ανθρώπους του μόχθου.
Το πρόσθετο πρόβλημα είναι ότι δεν έχει ακόμη καταφέρει να χτίσει την σοβαρότητα και την αξιοπιστία που θα έκανε τον ψηφοφόρο να παραβλέψει την απόσταση από την προνομιακή ζωή ενός «πορφυρογέννητου».
Αν συνυπολογίσει κανείς την κληρονομιά με τις... φρυγανιέρες της Siemens, ότι βλέπει τη Μέρκελ υπό την επιτροπεία της αδερφής του, ότι υπερασπίζεται τους Ψυχάρηδες και καλύπτει τον Γεωργίου, ή ότι κάνει το κορόιδο για γερμανικές αποζημιώσεις, τα πράγματα, φοβούμαι, αρμενίζουν... πολύ στραβά. Κι αν δεν αλλάξει σύντομα ρότα, ο Κυριάκος, μπορεί να εξελιχθεί στον πρώτο αρχηγό της ΝΔ που θα αμφισβητηθεί πριν καν ακόμη φτάσει σε εκλογές. Όχι ως... λευκός Ομπάμα, αλλά ως μελαμψός Τζέφρει που στο τέλος θα έχει την τύχη του Γιωργάκη Παπανδρέου...
* Το άρθρο του Γιώργου Χαρβαλιά δημοσιεύεται στη σημερινή Κυριακάτικη Δημοκρατία