Στα παιδικά παραμύθια –ακόμα και αν δεν τα έχει γράψει η μητέρα του ήρωα- το «παιδί θαύμα» νικάει τους κακούς. Έτσι στο γνωστό παραμύθι ο μικρός Γιώργος με τις «έμφυτες ηγετικές ικανότητες»(!) ξεσηκώνει τα άλλα παιδιά και όλα μαζί κατατροπώνουν τον κακό «γίγαντα Ιμπέρ» που εκμεταλλευόταν το χωριό.
Τα παιδικά παραμύθια ενθουσιάζουν και ξεσηκώνουν τα παιδιά. Αν και δεν είναι συνήθως τα ίδια οι κεντρικοί τους ήρωες, ταυτίζονται και συμμετέχουν ψυχικά στους θριάμβους τους. Όμως επειδή η ζωή δεν είναι παραμύθι, για να αποφεύγονται οι καταστροφές, είναι απαραίτητο οι παιδικές ψευδαισθήσεις να τελειώνουν μαζί με την παιδική ηλικία.
Η έκπληξη που αισθάνεται, ο μέσος πολίτης, όταν πληροφορείται ότι, παρά τις αιματηρές περικοπές και την άγρια φορολογική λαίλαπα, το Δημόσιο Χρέος (Δ.Χ.) αυξάνει είναι μεγάλη. Για τον αμύητο που έχει ως κύρια πηγή ενημέρωσης τα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές -στις οποίες, συνήθως, οι αδαείς «παντογνώστες» που κατοικοεδρεύουν εκτοπίζουν με θράσος και αναίδεια τους ειδικούς- οι αιτίες της αύξησης του χρέους είναι η σπατάλη και οι πάσης φύσεως «ρεμούλες». Ιδιαίτερα όταν ασχολούνται με τα χρέη της περιόδου 2004-2009 αυτό αποφαίνονται με ιδιαίτερα χαρακτηριστική -και ύποπτη(;)- ευκολία. Ελάχιστοι έχουν προσέξει ότι κατά τα έτη 2010 και 2011 το Δ.Χ. αυξήθηκε σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία (ΕΛΣΤΑΤ, 28/12/2012) κατά 55,976 δισ. ευρώ. Είναι γεγονός, την εποχή του πρώτου Μνημονίου υπό το άγρυπνο μάτι –και τον κνούτο- της Τρόϊκας το Δ.Χ. έκανε άλμα 56 δισ. ευρώ!!!
Ο πρόχειρος «απολογητής» της πολιτικής Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου θα ισχυριστεί ότι η αιτία είναι η προηγούμενη διακυβέρνηση του Καραμανλή. Καμία αντίρρηση, αλλά υπό μία βασική προϋπόθεση. Ότι θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί οι πολιτικές «των προηγούμενων» -που ενδεχομένως θα αναφερθούν ως υπαίτιες για την αύξηση του χρέους- δεν αποτελούν αντίστοιχα την εξήγηση για την αύξηση του χρέους και την περίοδο 2004-2009.
Θα έπρεπε μάλιστα –για να υπολογισθεί με τους ίδιους όρους πόσο αυξήθηκε πραγματικά το χρέος εκείνη την περίοδο- προηγουμένως να προσεγγίσουν και το πραγματικό ύψος του χρέους και του ελλείμματος που παρέλαβε η κυβέρνηση Καραμανλή το 2004, όχι με τις παλιές μεθόδους αλλά με τα νέα κριτήρια που εφάρμοσε η ΕΛΣΤΑΤ επί εποχής Γεωργίου. Να προστεθούν τουλάχιστον τα χρέη και τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ και να υπολογιστούν τα swaps του Σημίτη. Να υπολογιστούν οι μεταβιβάσεις υποχρεώσεων με κορυφαίο παράδειγμα τα 11 δισ. των εξοπλιστικών που παρέλαβε ως υποχρέωση η κυβέρνηση το 2004.
Η δεύτερη επιλογή είναι να αποδώσουν την τεράστια αύξηση του χρέους, κατά την διετία 2010-2011 σε αυτό που ανέφερε ο Ολιβιέ Μλανσάρ αλλά και άλλοι αξιωματούχοι του ΔΝΤ με προεξάρχοντα τον πρώην Γενικό Διευθυντή του Στρος Καν.
Οι δανειστές, αλλά φυσικά κατ’ εξοχήν η τότε κυβέρνηση, υποτίμησαν: «τους πολλαπλασιαστές που μετρούν τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στην ανάπτυξη»!!! Με απλά λόγια υποτίμησαν το εύρος της ύφεσης που θα προξενούσαν όταν μάλιστα η οικονομία βρισκόταν βυθισμένη στα απόνερα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δεν υπολόγισαν την απώλεια φορολογικής βάσης ή για να το πούμε αλλιώς την «αναιμία» που προξένησαν στην «αγελάδα» από την οποία υπολόγιζαν να αρμέξουν το «γάλα».
Αν όμως η ύφεση, οδηγώντας σε απώλεια εσόδων, δημιουργεί ή συντηρεί τα ελλείμματα, γιατί αυτό δεν ισχύει και για τις επιπτώσεις στην χώρα της ύφεσης που προξένησε η παγκόσμια κρίση μετά το 2007; Αν τα 56 δισ. ευρώ του χρέους που δημιουργήθηκε κατά την διετή διακυβέρνηση του Παπανδρέου οφείλονται –τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος τους- στην ύφεση, γιατί δεν ισχύει το ίδιο και για ένα σημαντικό μέρος του χρέους που προστέθηκε στην χώρα το 2008 και το 2009;
Ακόμα και αν παραγνωρίσουμε την καταστροφική –τύπου ΣΥΡΙΖΑ- αντιπολίτευση που ασκούσε τότε ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, αν ξεχάσουμε την εικόνα του να διαδηλώνει, με την γροθιά σηκωμένη μπροστάρης στα συνδικαλιστικά πανό, αν ξεχάσουμε την οργισμένη αντίδρασή του σε κάθε αποκρατικοποίηση (ΟΤΕ, Ολυμπιακή, ΟΛΠ, κ.λπ.), αν ξεχάσουμε την άρνησή του να αποδεχθεί το άτυπο αλλά εθνικά απόλυτα αναγκαίο πολιτικό και κοινωνικό moratorium που πρότεινε ο Καραμανλής στις 5 Μαρτίου του 2009, αν ξεχάσουμε την αβελτηρία του «λεφτά υπάρχουν», παραμένει το ερώτημα.
Τα μέτρα -για τα οποία πολλοί κατηγορούν τον Καραμανλή ότι δεν έλαβε νωρίτερα δίχως όμως να τα προσδιορίζουν και το κυριότερο δίχως να υπολογίζουν, με σχετική έστω τεκμηρίωση, τις θετικές αλλά και τις αρνητικές επιπτώσεις τους- μήπως θα έφερναν πιο νωρίς και στο αποκορύφωμα της παγκόσμιας κρίσης την καταστροφική ύφεση επιτείνοντας αντί να λύνουν το πρόβλημα; Πόσο θα διόγκωναν την «εισαγόμενη» ύφεση δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας στην οικονομία;
Η αύξηση του Δ.Χ. κατά 56 δισ. την διετία Παπανδρέου, παρά τις αιματηρές θυσίες της κοινωνίας, οφείλεται –κατά το μεγαλύτερο μέρος της- στην διόγκωση της ύφεσης που προξένησε ο ίδιος μαζί με τους δανειστές.
Ας έχει το θάρρος κάποια στιγμή να το παραδεχθεί λέγοντας: «υποτιμήσαμε τους πολλαπλασιαστές που μετρούν τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στην ανάπτυξη». Αλλά το θάρρος είναι για τους ήρωες των παιδικών παραμυθιών.
Στην πραγματική ζωή, ενώ «ο βασιλιάς είναι γυμνός» εξακολουθεί, με την άγνοια που τον χαρακτηρίζει, να περιφέρεται στην «αγορά» –διεκδικώντας εκ νέου το «θρόνο» του- προκαλώντας θυμηδία και οίκτο.