Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έκανε τεράστια ζημιά, δεν χρειαζόμαστε την πλύση εγκεφάλου από τους «διαφωτιστές» οι οποίοι –ορισμένοι δίκην σύγχρονων μεταμελημένων Γεωργαλάδων- επιμένουν να μας «ενημερώνουν» για τα ψέματα και τον λογαριασμό που πληρώνουμε επειδή μια μερίδα των συμπολιτών μας εμπιστεύθηκε το κύριο Τσίπρα και την παρέα του.
Υπάρχει παρ’ όλα αυτά μια μερίδα συμπολιτών μας που –παρά το γεγονός ότι δεν πίστεψε τα ψέματα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και έχει πλήρη συνείδηση του λογαριασμού που πληρώνει εξ αιτίας του- επιμένει να μην ξεχνά και τον λογαριασμό που πλήρωσε πριν από τις εκλογές του 2015.
Πρόσφατα συνταξιούχος –από τους «προνομιούχους»- μου ανέλυσε, απόλυτα τεκμηριωμένα, πως την τριετία 2010-2012 είχε απώλεια διαθέσιμου (μετά τις κρατήσεις και τον φόρο) εισοδήματος 41,26% η οποία μετά τον συνυπολογισμό του πληθωρισμού και του Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε. (μετέπειτα ΕΝΦΙΑ) ανήλθε σε απώλεια αγοραστικής δύναμης της τάξεως του 46,86%!!! Την επόμενη εξαετία 2013-2018 η περαιτέρω απώλεια αγοραστικής δύναμης ανήλθε στο 10,42%.
Σε καμία περίπτωση βεβαίως αυτά τα στοιχεία δεν πρέπει να εκληφθούν ως συνηγορία υπέρ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αφού είναι δεδομένο ότι τόσο η παραμονή του στην εξουσία όσο και η ενδεχόμενη επανεκλογή του μόνο κόστος θα συσσωρεύσουν στην κοινωνία. Είναι δεδομένο ότι η εκλογή, έστω και αυτής της «γιαλαντζί Αριστεράς», σε μια χώρα της Δύσης είναι φαινόμενο πολιτικής «τερατογένεσης».
Θα πρέπει όμως να μας απασχολήσει σοβαρά η αναζήτηση των αιτίων αυτής της «τερατογένεσης». Πως μια «συλλογή ετερόκλητων Αριστερών συλλογικοτήτων» και πάσης φύσεως διαμαρτυρομένων έγινε κόμμα εξουσίας; Είναι πολιτικά αβαθής η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι «παιδί της κρίσης». Η κρίση πράγματι υπήρξε η «μαμή» που έφερε το «πολιτικό τέρας» στο φως. Όμως παραμένει το ερώτημα αν υπάρχει «πολιτικός πατέρας» ή η «τερατογένεση» είναι αποτέλεσμα «άμωμου συλλήψεως». Φυσικά το τελευταίο είναι αδύνατον να έχει συμβεί.
Αν υπεύθυνη για την κρίση ήταν η Ν.Δ. και ο Καραμανλής -όπως θέλει διακαώς να μας πείσει ο Παπανδρέου εκλιπαρώντας πιστοποιητικό αθωότητας από τον Τσίπρα- τότε η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του και του στελεχιακού του δυναμικού δεν θα είχε αποικίσει μαζικά τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Ακόμα, αν για την κρίση συνυπεύθυνα είναι και τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, δεν εξηγείται γιατί οι ψηφοφόροι δεν επέλεξαν ένα κόμμα -όπως το ΠΟΤΑΜΙ- αθώο του αίματος και μακριά από Αριστερές ονειρώξεις, λαϊκισμούς και τερατώδη πολιτικά παραμύθια.
Επομένως το ερώτημα αιωρείται. Πότε εθίστηκε η κοινωνία στα «επαναστατικά» και «προοδευτικά» παραμύθια; Ποιος ευθύνεται γι’ αυτόν τον εθισμό των πολιτών ώστε μεγάλη μερίδα τους να τα καταπίνει «αμάσητα»; Είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το πρώτο κόμμα που από ορκισμένος εχθρός της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μετατράπηκε σε «θεματοφύλακα» των αξιών –και των συμφερόντων- της Δύσης; Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες και μπροστά μας. Αρκεί να κοιτάξουμε δίχως παρωπίδες.