Μια πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση έκανε ο Γιάννης Ραγκούσης, αναφορικά με την άμυνα της Ελλάδας, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ATTICA TV.
Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλούσε ευρύτερα στο πλαίσιο υπό το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε τελικά τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού και όπως -πολύ σωστά- είπε, δεν είναι δυνατόν, ένα κόμμα (σ.σ. ο ΣΥΡΙΖΑ προτού διασπαστεί σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά) να έχει ψηφίσει τις φρεγάτες και τα μαχητικά αεροπλάνα και αυτή τη στιγμή να καταψηφίζει την παραλαβή τους.
Ο κύριος Ραγκούσης πήγε το σκεπτικό του ένα βήμα παρά πέρα, λέγοντας ότι «δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται η άμυνα της Ελλάδος, η εθνική άμυνα της Ελλάδος για την Αριστερά, όπως αντιμετωπίζεται για την Αριστερά, η άμυνα της Πορτογαλίας, ή του Λουξεμβούργου. Δεν είναι δυνατόν. Γιατί αν αυτό γίνεται, κατά τη γνώμη μου και κατά τη γνώμη μας, σε αποκόπτει από ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, το οποίο δεν μπορεί να παρακολουθήσει μια τέτοια συλλογιστική.
Γιατί βλέπει μια Τουρκία, η οποία υπερεξοπλίζεται διαρκώς. Διότι βλέπει αυτή την ταραχή στον περιβάλλοντα χώρο τον γεωπολιτικό, της ευρύτερης περιοχής και δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν, εμείς να μιλάμε για το θέμα της άμυνας, όπως μιλάνε οι Αριστεροί στην Πορτογαλία, ή οι Αριστεροί στο Λουξεμβούργο». Ακόμη κι αν ο στόχος είναι καθαρά ψηφοθηρικός, οφείλουμε να πιστώσουμε στον κύριο Ραγκούση το ακριβές της διαπίστωσής του.
Οι ιδέες της Αριστεράς είναι προβληματικές
Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη παραδοχή από Αριστερό πολιτικό, ότι οι ιδέες της Αριστεράς, είναι προβληματικές. Διότι η Αριστερή ορθοδοξία, προβλέπει ακριβώς το αντίθετο: το να βγάζουν «αντιμιλιταριστικές κορώνες», ασχέτως των γεωπολιτικών συνθηκών. Άλλωστε, παραδοσιακά έκαναν ακριβώς αυτό, υποστηρίζοντας ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα», «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και λοιπά τέτοιου τύπου χαριτωμένα. Όπως επίσης τα «αντάρτικα» τραγούδια που έθεταν το «καίριο» ερώτημα για τα πλοία του Πολεμικού μας Ναυτικού, «τι το θέλουν το Αβέρωφ; Τι το θέλουν το Κιλκίς; Να τα κάνουμε τραχτέρια να οργώνουμε τη γης». Ασχέτως εάν έκλεινε με τον στίχο «ζήτω ο Λένιν, ζήτω ο Στάλιν, ζήτω ο κόκκινος στρατός». Ο αντιμιλιταρισμός είχε πάντοτε ως στόχο τους «χρήσιμους ηλίθιους», εκτός της «Σοβιετικής πατρίδας».
Η ΕΣΣΔ έπρεπε να είναι οπλισμένη σαν αστακός, διότι κινδύνευε. Οι χώρες των «χρησίμων ηλιθίων», προφανώς δεν κινδύνευαν. Και ουδέποτε οι εγχώριοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» διαπίστωσαν τη συγκεκριμένη -και άκρως προβληματική- αντίφαση.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, η Αριστερά θα έπρεπε -τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο- να καθίσει και να κάνει την αυτοκριτική της, αναφορικά με πολύ δομικά στοιχεία της ταυτότητάς της, τα οποία είναι εξόχως προβληματικά. Η συγκυρία με την Ρωσική εισβολή, ίσως ήταν η καλύτερη δυνατή ευκαιρία, προκειμένου να γίνει ακριβώς αυτό. Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα έδειξε ότι τους είναι πολύ δύσκολο να μπουν στην διαδικασία της αυτοκριτικής. Και δεν μιλάμε μόνο για την εγχώρια Αριστερά -που στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, δήλωνε ότι είναι με... τον άνθρωπο», αλλά για τη Αριστερά εν συνόλω στην Ευρώπη.
Κάτι τέτοιες αναλαμπές, όπως αυτή του κυρίου Ραγκούση, δίνουν μια κάποια ελπίδα, μήπως και κάποτε μπορέσουν να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις, προκειμένου να αποβάλλουν τα προβληματικά στοιχεία από την ιδεολογία τους. Αλλά αν αρχίσουν να το κάνουν αυτό, αναρωτιέται κανείς για το τι θα τους απομείνει στο τέλος.
Πηγή: tomanifesto.gr