Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην καρδιά της Ευρώπης, στο Βερολίνο και λίγη ώρα πριν στην Άγκυρα προκαλούν τρόμο και δημιουργούν συνθήκες γενικής αποσταθεροποίησης.
Η γειτονιά μας, με την ευρεία και στενή έννοια, καίγεται. Και εμείς, ως χώρα και ως πολιτικό σύστημα δυστυχώς... άδουμε.
Και τούτο γιατί, πιστεύουμε, ως μη οφείλουμε ότι έχουμε την «πολυτέλεια» να κονταροχτυπιόμαστε ποιος θα ηττηθεί και ποιος θα κερδίσει μέσα από ατελείωτους μικροπολιτικούς τακτικισμούς.
Και όλα τούτα την ίδια στιγμή που η Ελλάδα προβάλει στον χάρτη της Ευρώπης και της ευρύτερης περιοχής ως μία ασφαλής χώρα (ίσως η πιο ασφαλής) αλλά ταυτόχρονα και η πιο φτωχή χώρα της ΕΕ.
Με άλλο λόγια είμαστε φτωχοί μεν, ασφαλείς δε.
Να μου πείτε, το ότι είμαστε ασφαλείς (τουλάχιστον προς ώρας και εύχομαι για πάντα) δεν είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα;
Απαντώ: Ναι, αρκεί να μπορέσουμε να το εκμεταλλευτούμε.
Και πώς θα το εκμεταλλευτούμε; Απλά. Αν, λέω αν, θα μπορούσαν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπαθήσουν να αφήσουν πίσω αυτά που τους χωρίζουν και να βρουν αυτά που τους ενώνουν για το καλό αυτού του τόπου.
Η Ελλάδα όπως έχει πλέον καταντήσει έχει μόνο μία βαριά βιομηχανία.
Τον τουρισμό. Για φανταστείτε τι σημαίνει για μία χώρα που έχει την ευλογία να έχει τουρισμό 12 μήνες τον χρόνο καθώς διαθέτει τα περισσότερα ίσως νησιά του πλανήτη και μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες της ανθρωπότητας!
Και στα παραπάνω για αναλογιστείτε τι επίσης σημαίνει να προβάλει τούτη η μικρή χώρα ως ασφαλής χώρα την ίδια στιγμή που ο τουρισμός στη Γαλλία έχει μειωθεί περίπου κατά 70% και δεν φαίνεται να μπορεί στο εγγύς μέλλον να ανακάμψει, οι Βρυξέλλες να βρίσκονται στο κέντρο του τρόμου, η Γερμανία να δέχτηκε και αυτή καίριο πλήγμα ακόμα και η Ελβετία να είναι ευάλωτη και στην Ιταλία να έχει χτυπήσει κόκκινος συναγερμός.
Σε αυτά προσθέστε και την Τουρκία που πλέον δέχεται ένα τρομοκρατικό χτύπημα τη μέρα.
Και σκεφτείτε και την Ελλάδα που την ίδια στιγμή «βασανίζεται» από το προσφυγικό και την οικονομική δυσπραγία αλλά έχει ησυχία, ήλιο και θάλασσα.
Όλα τούτα θα έπρεπε να τα εκμεταλλευτεί αυτή η χώρα καθώς και την ενίσχυση της θέσης στην περιοχή καθώς αυτό τη σώζει.
Και ας μη γελιόμαστε. Αν υπάρχουμε ακόμα με τα τόσα προβλήματα που έχουμε είναι εξ αιτίας της γεωπολιτικής μας θέσης η οποία μας καθιστά χρήσιμους όχι όμως και βιώσιμους.
Με την έναρξη της καινούργιας χρονιάς, μόλις σε λίγες μέρες, οι πονοκέφαλοι στην Ευρώπη και την ευρύτερη περιοχή θα είναι πολλοί και μεγάλοι.
Η Ευρώπη εισέρχεται σε μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο σε μία ιδιαίτερη ρευστή εποχή που γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο και καμία πρόβλεψη δεν είναι ασφαλής.
Η Ιταλία μάλλον θα οδηγηθεί σε εκλογές με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Η Ευρώπη θα κρατάει την ανάσα της και θα παρακαλεί να κερδίσει ο Φιγιόν, τη Λεπέν στην Γαλλία την άνοιξη. Η κ. Μέρκελ το φαβορί των γερμανικών εκλογών του φθινοπώρου βάλλεται και απειλείται από το προσφυγικό και τρομοκρατικές επιθέσεις σαν και αυτή στο Βερολίνο.
Όσο για την Ολλανδία και αυτή βρίσκεται σε προεκλογικό καμίνι.
Και η γειτονική Τουρκία ζει τον τρόμο και την παρακμή του σουλτάνου Ερντογάν με τον χειρότερο τρόπο.
Σε αυτά να προσθέσουμε και τα μεγάλα ανοικτά θέματα όπως το Κυπριακό και στα δικά μας τη β' αξιολόγηση, τη διευθέτηση του χρέους και τα μνημόνια μας.
Είναι ίσως η πιο κρίσιμη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και τα μικρά θα πρέπει να κάτσουν σε ένα τραπέζι να συνεργαστούν.
Ωστόσο, για να γίνει αυτό πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, πράγμα δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα και το πολιτικό σύστημα που επικρατεί και τώρα το δόγμα «ο θάνατός σου... η ζωή μου».
Όμως, η ζωή αυτής της χώρας και των πολιτών της αξίζει περισσότερο από τη ζωή των πολιτικών κομμάτων.
Γιατί αν η ζωή όλων μας βασανίζεται και της χώρας απειλείται από την οικονομική ασφυξία η ζωή του πολιτικού συστήματος γίνεται δύσκολη.
Θα ήταν μία ευχή η οποία ωστόσο δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί με την έναρξη της καινούργιας χρονιάς, αντί να βλέπαμε ένα πολιτικό σύστημα να κονταροχτυπιέται ποιος δεν κάνει μεταρρυθμίσεις π.χ. ή ποιος θα τις κάνεις καλύτερα και γρηγορότερα να βλέπαμε τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κάθονται σε ένα γραφείο να αποφασίσουν από κοινού ο ένας να στηρίξει τον άλλον για να κάνει βήματα προόδου η χώρα.
Βέβαια, θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο, τι παραμύθια σκέφτομαι και γράφω μέρες που είναι!!!!!!
Ακόμα και αν ζητούσαμε τα παραπάνω ως δώρα από τον Άγιο Βασίλη δεν θα μας τα έφερνε γιατί στην περίπτωση της χώρας μας «ο Άγιος Βασίλης είναι σκέτη λέρα».