Η Ιταλία ψήφισε «όχι» και απειλείται με μια νέα πολιτική κρίση. Η Πορτογαλία πιέζεται απο Βρυξέλλες και Βερολίνο να επιστρέψει στον "ίσιο δρόμο" της λιτότητας. Το ζήτημα του ελληνικού χρέους παραμένει.
Στην Γαλλία η Μαρί Λεπέν καιροφυλακτεί, καθώς γνωρίζει ότι πλέον ένα μεγάλο ποσοστό των Γάλλων δεν πρόκειται να πειθαρχήσει στα διλήμματα που θα θέσουν τα δύο παραδοσιακά κόμματα της Γαλλίας, που ήδη βρίσκονται σε κρίση. Η αβεβαιότητα για την έκβαση των γαλλικών προεδρικών, μήνα με τον μήνα θα ανεβαίνει και θα επηρεάζει την ευρωπαϊκή οικονομία τους επόμενους μήνες. Το ίδιο θα γίνει και με την υλοποίηση του Brexit. Στην Ισπανία, ο κυβερνητικός συνασπισμός προκαλεί αμφιβολίες για τη βιωσιμότητα του.
Στην πραγματικότητα όλα αυτά σκιαγραφούν μία κλιμακούμενη πολιτική κρίση, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η αποδυνάμωση του πολιτικού συστήματος στον ευρωπαϊκό Νότο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην είναι σε θέση να διαπραγματευθεί με μία πανίσχυρη οικονομικά και πολιτικά Γερμανία.
Σε μία τέτοια περίπτωση, οι όποιοι τριγμοί που θα περνούσε το ευρώ, δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά τακτικές υποχωρήσεις στα πλαίσια της επίτευξης ενός μείζονος στόχου που δεν είναι παρά ο πλήρης έλεγχος των οικονομιών από το .
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, όλα αυτά δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν σχεδιαστεί στην Καγκελαρία στα πλαίσια ενός μακροπρόθεσμου σχεδιασμού για την Ευρώπη. Στα πλαίσια αυτού του σχεδιασμού, το ευρώ έχοντας ως βάση το γερμανικό μάρκο, είχε τις προδιαγραφές όχι μόνο να ανταπεξέλθει από αυτήν την κρίση αλλά και για να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο πολιτικού και οικονομικού πειθαναγκασμού.
Υπό το πρίσμα αυτό, το ιταλικό "όχι" -ή κάτι αντίστοιχο-θα ήταν- παρά τις κραυγές των ΜΜΕ και των think tank περί μείζονος κρίσης στην ευρωζώνη -μία διαχειρίσιμη κρίση η οποία θα έφερνε την Ρώμη στην αγκαλιά του Βερολίνου.
Όμως κανένα σχέδιο δεν είναι τέλειο. Και αυτό συμβαίνει διότι η ζωή από μόνη της ανατρέπει ακλόνητες παραδοχές, κατασκευάζει νέα δεδομένα και καθιστά το απρόβλεπτο πιθανό. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το "απρόβλεπτο" έχει όνομα: λαϊκισμός.
Όσο διορατικοί και αν ήταν οι "στρατηγοί" του Βερολίνου, δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι μέσα σε λίγους μήνες: οι συντηρητικοί Βρετανοί θα γυρνούσαν την πλάτη στους ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας τους, ένας "λαϊκιστής" θα έπαιρνε το κλειδί του Λευκού Οίκου και ότι στην Γερμανία οι ακροδεξιοί λαϊκιστές θα αποκτούσαν παρουσία στις περισσότερες τοπικές κυβερνήσεις και ότι θα πρόβαραν το κοστούμι για την είσοδό τους στο γερμανικό Κοινοβούλιο.
Αυτός ο συνδυασμός καθιστά τη νέα κατάσταση σχεδόν ανεξέλεγκτη για το Βερολίνο, το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπο με το νόμο του Μέρφυ. Κάθε πρωτοβουλία που θα έπαιρνε για να αντιμετωπίσει τον πολιτικό του αντίπαλο, το AfD, θα προκαλούσε προβλήματα τόσο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όσο και στις διαπραγματεύσεις με τους Βρετανούς.
Για να κατανοήσει κανείς αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Βερολίνο, θα πρέπει να ξεκινήσει απο την ίδια την Γερμανία. Το AFD γεννήθηκε μετά από μια περιθωριακή εξέγερση εντός του CDU εναντίον ενός δεύτερου πακέτου οικονομικής διάσωσης για την Ελλάδα το 2012.
Το μανιφέστο του κόμματος χαρακτήρισε την ευρωζώνη ως «ακατάλληλη» νομισματική ζώνη, επέκρινε την πολιτική διάσωσης της Μέρκελ ως ότι «επεκτείνει και παραποιεί» τις ενδημικές ανισορροπίες στο εσωτερικό της νομισματικής ένωσης και επέμεινε ότι η Γερμανία δεν θα πρέπει να είναι υπεύθυνη για την πληρωμή των χρεών των ξένων χωρών.
Τον Μάρτιο του 2015, οι ηγετες του AfD περιέγραψαν το κόμμα ως «ένα κίνημα του λαού μας ενάντια στα κοινωνικά πειράματα των τελευταίων δεκαετιών (την ισότητα των φύλων, την πολυπολιτισμικότητα, κλπ)». Το κόμμα συνέχισε να προσελκύει την προσοχή το 2015 καθώς ηγέτες όπως η Petry και ο Alexander Gauland από το Βραδεμβούργο συναντήθηκαν με ανοιχτά αντι-μουσουλμανικές ομάδες όπως το PEGIDA, των οποίων τα μέλη ο Gauland τα περιέγραψε ως «φυσικούς συμμάχους» του κόμματος.
Έτσι, για να περιορίσει τις διαρροές στις επερχόμενες εκλογές η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε θα πρέπει να εμφανίζονται όσον το δυνατόν πιο αδιάλλακτοι στην αγώνα για την υπεράσπιση των αρχών της "γερμανικής νοικοκυροσύνης".
Με απλά λόγια να είναι "σκληροί" στις εκκλήσεις των Ελλήνων για τη διευθέτηση του χρέους. Ανυποχώρητοι στις παροτρύνσεις των Γάλλων και των Ιταλών, για τη χαλάρωση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας. Εχθρικοί σε κάθε προσπάθεια του Ντράγκι που θα έθετε σε κίνδυνο τις αποταμιεύσεις των γερμανικών νοικοκυριών. Αμείλικτοι σε κάθε προσπάθεια διευθέτησης του προσφυγικού πέραν του κλεισίματος των συνόρων.
Και μπορεί η Ελλάδα να είναι χώρα της "καρπαζιάς" αλλά κάθε μία απο αυτές τις πολιτικές θα δημιουργούσε νέους και απίθανους συνασπισμούς. Για παράδειγμα, το προσφυγικό είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει όχι μόνο την Ιταλία αλλά και την Βρετανία. Η χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο τα μέλη της ευρωζώνης αλλά και τις ΗΠΑ. Αυτό άλλωστε έγινε φανερό και στις προεκλογικές ομιλίες του κ. Τράμπ, ο οποιος πιθανότατα θα πιέσει την FED να αναβάλλει τα σχέδια της για αυξήσεις των επιτοκίων. Και σε ένα τέτοιο περιβάλλον το να πιέσει κανείς τον Ντράγκι να σφίξει την νομισματική του πολιτική, είναι αδύνατον.
Οι απόψεις του κ. Τραμπ για αύξηση της συμμετοχής των ευρωπαίων στις δαπάνες για την ασφάλεια τους, αργά ή γρήγορα θα χρησιμοποιούν από πολέμιους του Συμφώνου Σταθέροτητας ως επιχείρημα για να το ανατρέψουν.
Στην πραγματικότητα οι Γερμανοί ηγέτες έχουν εγκλωβιστεί απο τις ίδιες τις επιλογές τους και η απειλή για το μέλλον του ευρώ δεν προέρχεται απο τον Γκρίλο, τον Μπερλουσκόνι και την Λεπέν, αλλά απο την αδιαλλαξία και την υπεροψία με την οποία αντιμετώπισαν την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.
ΠΗΓΗ: