Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει κλείσει ο θλιβερός κύκλος που άνοιξε την περασμένη Δευτέρα με την πτώση του μοιραίου μαχητικού F-4EPhantom της 338 Μοίρας στο Ιόνιο πέλαγος και οδήγησε στο θάνατο και των δύο χειριστών του, του κυβερνήτη Σμηναγού (Ι) Ευστάθιου Τσιτλακίδη, 31 ετών, και του συγκυβερνήτη Υποσμηναγού (Ι) Μάριου – Μιχαήλ Τουρούτσικα, 29 ετών, και τέλειωσε με τις ταφές των δύο πιλότων μας στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, το Νευροκόπι και το Πικέρνι Αρκαδίας αντίστοιχα.
Δύο απώλειες, τύποις εν καιρώ ειρήνης, στην ουσία όμως πλήρως «πολεμικές αποστολές, καθώς το μοιραίο αεροσκάφος, όπως και το «ζευγάρι» του που είχαν απογειωθεί μαζί, εκτελούσαν μία εξαιρετικά απαιτητική εκπαιδευτική αποστολή «χαμηλής ναυτιλίας», που θα την κάνουν, αν ο μη γένοιτο απαιτηθεί, εν καιρώ πολέμου, πετώντας πολύ χαμηλά, «ξυρίζοντας» την επιφάνεια της θάλασσας πετώντας στα 300 πόδια (περίπου 100 μέτρα) με ταχύτητα περίπου 800 χλμ/ώρα, για να αποφύγουν τα «εχθρικά ραντάρ και να προσβάλλουν τον εχθρικό στόχο.
Δύο απώλειες, που έρχονται να προστεθούν στις τόσες άλλες της Πολεμικής Αεροπορίας, που όσες δεν έχουν συμβεί στη διάρκεια αναχαιτίσεων των Τούρκων στο Αιγαίο ή στη διάρκεια επιχειρήσεων δασοπυρόσβεσης, έχουν συμβεί στη διάρκεια εκπαιδευτικών αποστολών, στο πλαίσιο υλοποίησης του αεροπορικού – και όχι μόνο – Δόγματος «εκπαιδεύσου όπως ακριβώς θα πολεμήσεις», αλλά και του συναφούς «όσο περισσότερος ιδρώτας στην εκπαίδευση, τόσο λιγότερο αίμα στον πόλεμο»!
Αυτά είναι δύο βασικά Δόγματα επιχειρήσεων, καθώς και οι εκπαιδευτικές πτήσεις λογίζονται (και είναι) πλήρως επιχειρησιακές πτήσεις, μαθαίνουν οι πιλότοι μας από πρωτοετείς Ίκαροι στα 18 τους, όταν πολλοί από αυτούς μαθαίνουν να πετούν και κάνουν την πρώτη πτήση «μόνος» (solo), πολύ πριν βγάλουν…άδειαοδήγησης αυτοκινήτου!
Και από την ηλικία αυτή, μέχρι να γίνουν πτέραρχοι με χιλιάδες ώρες πτήσης στο ενεργητικό τους με πολλούς τύπους αεροσκαφών, οι δύο αυτές αρχές τους συνοδεύουν παντού και πάντα. Όπως άλλωστε και μία τρίτη αρχή που είναι γραμμένη με δωρική λιτότητα και ακρίβεια και δεν επιδέχεται ουδεμιάς παρερμηνείας. Η αρχή αυτή λέει ότι «Όλοι οι κανόνες ασφάλειας πτήσεων έχουν γραφεί με αίμα»! Γι’ αυτό άλλωστε και όλοι οι κανονισμοί ασφαλείας πτήσεων και εδάφους τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια, για προφανείς λόγους.
Γι’ αυτό μόνο γέλια προκαλούν τα όσα κατά καιρούς λέγονται και γράφονται από αδαείς, ανόητους, ότι το «αεροπλάνο ήταν παλιό» ή ότι «το αεροπλάνο είχε βλάβες και πετούσε» και άλλες τέτοιες ανοησίες.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι και άπαξ δια παντός.
ΚΑΝΕΝΑ μαχητικό της ΠΑ (και όλων των σοβαρών τουλάχιστον Αεροποριών) δεν απογειώνεται αν δεν είναι ΠΛΗΡΩΣ έτοιμο και κατάλληλο για πτήση. Κανένας τεχνικός δεν βάζει την υπογραφή του για να «φύγει» ένα ασυντήρητο αεροπλάνο. Αν ένα αεροπλάνο δεν μπορεί να πετάξει, απλά δεν πετά. Όπως δεν πετούσαν για τόσα χρόνια τα πολύτιμα μαχητικά Mirage-2000 και Mirage 2000-5 επειδή δεν είχαμε – λόγω του άθλιου νόμου, πιο γνωστού ως «νόμου Βενιζέλου» - που διέπει την αγορά ανταλλακτικών, τακάκια για τα …φρένα τους! Και αφού δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανταλλακτικά για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος, τα πολύτιμα μαχητικά δεν πέταγαν! Και ουδείς διανοήθηκε να «πιέσει» για να πετάξει ένα τέτοιο μαχητικό!
Έτσι και τα Phantom. Ναι τα αεροσκάφη είναι παλαιά καθώς τα πρώτα αποκτήθηκαν τον Απρίλιο του 1974, όμως στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, πέρασαν από αναβάθμιση 39 από αυτά στις εγκαταστάσεις της ΕΑΒ. Μία αναβάθμιση που περιελάμβανε δομικούς ελέγχους και αντικαταστάσεις τυχόν προβληματικών τμημάτων της ατράκτου και των πτερύγων, αλλά και πλήρη αναβάθμιση των ηλεκτρονικών συστημάτων και του ραντάρ, που τους επιτρέπει έτσι να πετούν μέχρι τις μέρες μας, εκτελώντας στην εντέλεια όλες τις αποστολές που τους ανατίθενται από το ΓΕΕΘΑ και το Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας!
Οι πιλότοι και οι τεχνικοί μας, αλλά κυρίως οι πιλότοι, έχουν εκπαιδευτεί να ζουν «στην κόψη του ξυραφιού», όχι για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, αλλά γιατί είναι «καψούρηδες» μα το αεροπλάνο, με την πτήση, με την ταχύτητα, με την κίνηση στις τρεις διαστάσεις, με την «αεροπορική παρέα» και τις αεροπορικές συζητήσεις στην καντίνα της κάθε Μοίρας, με τη μυρωδιά της κηροζίνης στα ρουθούνια τους!
Και όπως μας έλεγε πριν κάποια χρόνια ένας φίλος Διοικητής Μοίρας, νυν πτέραρχος σε αποστρατεία, απαντώντας στο ερώτημά μας για το πιο ήταν το πιο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ως Μοίραρχος, μας είχε «αποκαλύψει» με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ευθύτητα «το ότι όταν θέλω να αναθέσω κάποια δουλειά γραφείου της Μοίρας δεν βρίσκω έναν «μικρό» (αεροπόρο) ούτε στις τουαλέτες της Μοίρας. Όλοι εξαφανισμένοι»!
Στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι άνθρωποι αυτού επιλέγουν και μπαίνουν στην Ικάρων για να γίνουν πιλότοι, όχι για «επαγγελματική αποκατάσταση», απλά γιατί ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ αυτό που κάνουν.
ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να πετούν και μέσω αυτού να υπερασπίζονται τα εναέρια σύνορα της χώρας μας! Και όπως το λέει και ο ύμνος της Π.Α. «και αν η Μοίρα το καλεί, μια μέρα ν’αποθάνω, θέλω του Χάρου το φιλί, μεσ’το αεροπλάνο»!
Γι’ αυτό άλλωστε και ΟΥΔΕΙΣ στην Πολεμική Αεροπορία δεν λέει για ένα άλλο Αεροπόρο ότι «ο τάδε ή ο δείνα πέθανε/σκοτώθηκε». Γιατί κανένας Αεροπόρος ούτε πεθαίνει ούτε και σκοτώνεται.
Απλά, πετά και «μετασταθμεύει» σε μία άλλη βάση, σε μία άλλη χώρα, σε έναν άλλο γαλαξία…Κάπου, όπου θέλει ο καθένας! Αλλά δεν πεθαίνει ΠΟΤΕ!
Στάθη, Μάριε ΑΘΑΝΑΤΟΙ…!!!
ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ!!!
«Ιχνηλάτης»