Όλα τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι στιγμής οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Αλεξάντερ Ντούγκιν ήταν τελικά ο στόχος της βομβιστικής επίθεσης, που στοίχισε τη ζωή της κόρης του, δημοσιογράφου Ντάρια Ντούγκινα.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες το Toyota Land Cruiser που οδηγούσε το θύμα ανήκε στον Ντούγκιν. Όπως μετέδωσε το ρωσικό ειδησεογραφικό μέσο 112, η Ντούγκινα και ο πατέρας της επρόκειτο να επιστρέψουν στη Μόσχα με το ίδιο αυτοκίνητο. Όμως ο Ντούγκιν την τελευταία στιγμή αποφάσισε να ταξιδέψει ξεχωριστά.
Η Ντάρια Ντούγκινα είχε υποστηρίξει τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ νωρίτερα της είχαν επιβληθεί κυρώσεις από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη κατηγορώντας την 30χρονη γυναίκα ότι συμβάλει στην διασπορά «προπαγάνδας».
Η Ρωσία κατηγορεί την Ουκρανία για εμπλοκή στην δολοφονική επίθεση, πράγμα που αρνείται κατηγορηματικά το Κίεβο.
Βίντεο που τραβήχτηκαν επί τόπου έδειξαν έναν γενειοφόρο άνδρα να παίρνει το κεφάλι του στα χέρια του, σοκαρισμένος, μπροστά από το φλεγόμενο όχημα. Κατά ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες επρόκειτο για τον ίδιο τον Αλεξάντερ Ντούγκιν
Ποιος είναι ο υπερεθνικιστής Αλεξάντερ Ντούγκιν
Η επιρροή του Ρώσου διανοούμενου, Αλεξάντερ Ντούγκιν, στον Βλαντιμίρ Πούτιν είναι τεράστια, παρότι υπήρξε ηγετική μορφή τόσο της ευρωπαϊκής «νέας Δεξιάς» όσο και της «alt-right» στις ΗΠΑ.
Ο Ντούγκιν είναι γεωπολιτικός, παραδοσιοκράτης (τραντισιοναλιστής) και ένας εκ των δημοφιλέστερων ιδεολογικών θεωρητικών της Ευρασιατικής Ένωσης. Είναι ευρύτερα γνωστός για το βιβλίο «Τα θεμέλια της Γεωπολιτικής: Το Γεωπολιτικό Μέλλον της Ρωσίας» (1996), το οποίο είχε μεγάλη επίδραση εντός των ελίτ του ρωσικού κράτους επάνω σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, έχοντας καταστεί εγχειρίδιο σε πολλά πανεπιστήμια. Είναι επίσης πολύ γνωστός για την έλξη του προς ριζοσπαστικά αριστερά και δεξιά ιδεώδη μέσα από τα οποία, ανασυνθέτοντας τα, δημιουργεί την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, εναλλακτική προς τον Φιλελευθερισμό, που έχει επίσης περιγραφεί ως φασιστική.
Ο καθηγητής Αλεξάντρ Ντούγκιν είναι, επί του παρόντος, επικεφαλής της έδρας Κοινωνιολογίας των Διεθνών Σχέσεων του τμήματος Κοινωνιολογίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, καθώς και του Κέντρου Συντηρητικών Μελετών του εν λόγω τμήματος. Έχει στενούς δεσμούς με το Κρεμλίνο και τον ρωσικό στρατό, καθώς υπηρέτησε ως σύμβουλος του εκπροσώπου τύπου της Κρατικής Δούμας (και πρόσωπο κλειδί του κυβερνώντος κόμματος Ενωμένη Ρωσία) Σεργκέι Ναρίσκιν.
Εκπόνησε μελέτες, όπως «Η Εξέλιξη των Παραδειγματικών Θεμελίων της Επιστήμης» στο Επιστημονικό Κέντρο Ανωτέρας Σχολής του Βορείου Καυκάσου, λαμβάνοντας μεταπτυχιακό τίτλο το 2000, «Ο Μετασχηματισμός των Πολιτικών Δομών και Θεσμών στην Διαδικασία Εκσυγχρονισμού των Παραδοσιακών Κοινωνιών» στο Νομικό Ινστιτούτο του Ροστόφ επί του Ντον, γενόμενος Διδάκτωρ Πολιτικής το 2004, «Ο Μετασχηματισμός των Κοινωνικών Δομών στο Πλαίσιο της Κοινωνιολογίας της Φαντασίας» στο Νότιο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο της Ρωσίας, γινόμενος Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας το 2011.
Μιλά εννέα γλώσσες, είναι νυμφευμένος και έχει δύο παιδιά. Τα βιβλία του κυκλοφορούν στα Αγγλικά, Γαλλικά, Πορτογαλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Τούρκικα, Αραβικά, Γεωργιανά, Ρουμάνικα, Γερμανικά, Ελληνικά κ.α. Άρθρα του, επίσης, έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.
Οι φιλοσοφικές απόψεις του είναι μερικώς παραδοσιοκρατικές (τραντισιοναλιστικές), συντηρητικές και αντινεωτερικές, υπολοίπως μετανεωτερικές, ριζοσπαστικές και καινοτόμες. Απορρίπτει τον ρατσισμό σε κάθε του μορφή, προωθώντας την πολυμέρεια κοινωνιών, πολιτισμών, εθνισμών και θρησκειών. Υποστηρίζει ότι οι τρεις κύριες πολιτικές ιδεολογίες της Νεωτερικότητας (Φιλελευθερισμός, Κομμουνισμός, Φασισμός) είναι πλέον ξεπερασμένες και αγωνίζεται χάρη της δημιουργίας μίας πλήρως νέας πολιτικής θεωρίας – της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας.
Πολιτικά, είναι ριζικά ενάντιος στον αμερικάνικο ηγεμονισμό και την παγκόσμια κυριαρχία. Εναντιώνεται στην Παγκοσμιοποίηση και αντιτάσσει το δόγμα της πολυπολικότητας. Έχει στενές επαφές με την ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά του Αλαίν ντε Μπενουά. Το γαλλικό περιοδικό «Actuel» έχει ήδη, από το 1995, τον Ντούγκιν ως «με την μεγαλύτερη επίδραση, Ρώσο στοχαστή της μετασοβιετικής εποχής».
ΠΗΓΗ: hellasjournal