To Spiegel με αφορμή τη μετάφραση του νέου βιβλίου του Γιάνη Βαρουφάκη στα γερμανικά «Το άλλο τώρα» αφιερώνει εκτενές δημοσίευμα και ανάμεσα σε άλλα γράφει: «Ως υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, ο Βαρουφάκης ήταν ένα μείγμα μιας μοναδικής επιτυχίας και μιας ιστορικής προσωπικότητας. Κατά τη διάρκεια των πέντε μηνών της θητείας του απέκτησε ένθερμους θαυμαστές και μεγάλους εχθρούς. Κράτησε τις χρηματοπιστωτικές αγορές σε αγωνία, άφησε το ευρώ και τη γηραιά ήπειρο να ταρακουνηθούν. Εκ των υστέρων, η ευφορία εκείνης της εποχής φαίνεται σχεδόν ακατανόητη. Ο Βαρουφάκης ήταν από την αρχή σε λάθος θέσεις, υπερεκτίμησε τον εαυτό του και την επιρροή του με τρόπο καταστροφικό και πολιτικά δεν έμεινε σχεδόν τίποτα από αυτόν. Αλλά η εικόνα του Έλληνα Δαβίδ που μάχεται ενάντια στον Γερμανό Γολιάθ, που ενσαρκώθηκε τότε από τον σκληρό ομοσπονδιακό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, χαράχθηκε βαθιά στην ευρωπαϊκή μνήμη. Για μερικές εβδομάδες, ο ασκητικός οικονομολόγος Βαρουφάκης υπερασπίστηκε την ελπίδα ότι μια μοναδική, θαρραλέα ελληνική καρδιά θα μπορούσε να είναι ισχυρότερη από όλες τις τράπεζες στην Ευρώπη μαζί. Και έτσι ακριβώς από τότε υπερασπίζεται την απογοήτευση αυτής της ελπίδας».
Λίγο παρακάτω το δημοσίευμα αναφέρεται στο βιβλίο και γράφει: «Το πρώτο του μυθιστόρημα 'Το άλλο τώρα' που δημοσιεύεται στα γερμανικά αυτές τις μέρες, περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα: Τι θα γινόταν αν ο κόσμος είχε αλλάξει ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης το 2008; Αν είχε γίνει καλύτερος; Πώς θα ήταν σήμερα; Στο μυθιστόρημα του Γιάνη Βαρουφακη δεν υπάρχουν εμπορικές τράπεζες ή χρηματιστήρια. Οι εταιρείες ανήκουν στους εργαζόμενους, δεν είναι το αφεντικό που καθορίζει τους μισθούς, αλλά οι εργαζόμενοι. Υπάρχει ένα είδος βασικού εισοδήματος. Και ένα θεμελιώδες δικαίωμα στη στέγαση. Ο Βαρουφάκης κάνει πραγματικότητα αυτό που ονειρεύονται οι σοσιαλιστές τόσο καιρό. Θα ευχόταν κανείς το βιβλίο να τραβήξει τους αναγνώστες του, να τους παρασύρει, να τους αφήσει να ονειρευτούν. Αλλά στην πραγματικότητα ο κόσμος που δημιούργησε παραμένει περιέργα ξένος. Διαρκώς παραπέμπει σε κάποιον ή κάτι: τον Πλάτωνα, τον Οδυσσέα, τους φουτουριστές ή τη Γιουροβίζιον. Δεν είναι σαφές προς τα πού θέλει να πάει»