Από τις συναντήσεις του Πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς μάθαμε δυο πράγματα:
Το ένα είναι ότι ο γραμματέας του ΚΚΕ Δημ. Κουτσούμπας υπέδειξε πώς μπορεί να κοπεί ο γόρδιος δεσμός της ψήφου των αποδήμων: αν η κυβέρνηση δεν έχει πονηρούς σκοπούς, ας προσθέσει στις προϋποθέσεις και τον ΑΦΜ.
Κανείς δεν θα εγγραφεί στους καταλόγους της ελληνικής Εφορίας για να ψηφίσει, αν δεν έχει πραγματικά σχέση με τη χώρα. Και αν έχει, ευλόγως θα ψηφίσει. Με αυτοπρόσωπη παρουσία στα ελληνικά προξενεία εννοείται. Ιδού η Ρόδος…
Το δεύτερο που μάθαμε είναι ότι η Φώφη Γεννηματά είπε στον Πρωθυπουργό πως θα ψηφίσει το νόμο του για τους αποδήμους αν προταθεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας «από τη δημοκρατική παράταξη».
Μάλλον έχασε την αίσθηση των πραγμάτων: πώς θα είναι από τη δημοκρατική παράταξη, αν δεν έχει την έγκριση του μεγαλύτερου κόμματος της παράταξης που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή αλλιώς: πώς θα προέρχεται από την αντιπολίτευση αν δεν συμφωνεί η μείζων αντιπολίτευση;
Προφανώς η κυρία δεν εννοούσε αυτό: κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα πήγε να παζαρέψει -παρότι από το Κινάλ το διέψευσαν. Καλή η προσπάθεια, αλλά στο Μητσοτακέικο ποτέ δεν υπήρχαν κορόιδα. Ούτε πρόθυμοι για εκβιασμούς. Μάλλον οι ίδιοι εκβίαζαν.
Σε κάθε περίπτωση ο Πρωθυπουργός είπε στη Φώφη ότι πρώτα θα φάει γαλοπούλα και μετά θα αποφασίσει. Αν ήταν να «βγάλει με το Κινάλ πρόεδρο», όπως έσπευσαν να προεξοφλήσουν κάποιοι, θα το έδειχνε τώρα. Συνεπώς όσοι δεν θέλουν τον Προκόπη Παυλόπουλο βιάζονται.
Μια τόσο σημαντική διαδικασία, όπως είναι η εκλογή του ανώτατου άρχοντα, δεν κρίνεται από παρορμήσεις, προσωπικά αισθήματα, εσωκομματικούς τσαμπουκάδες και πιέσεις περιφερειακών παραγόντων της πολιτικής ζωής. Προκύπτει από πολιτική ανάλυση των δεδομένων της συγκυρίας.
Αυτή η ανάλυση οδηγεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην ανανέωση της θητείας του σημερινού προέδρου. Είναι φυσιολογική εξέλιξη, εξυπηρετεί τον ίδιο, το κόμμα του, την ηθική τάξη και την ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος.
Είναι απλό. Με δεδομένη την ψήφο του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ Παυλόπουλου ο Πρωθυπουργός έχει εξασφαλισμένη εκλογή του ανώτατου άρχοντα από τα δυο μεγάλα κόμματα, με συντριπτική πλειοψηφία. Ό,τι επιδίωκαν και οι προκάτοχοί του.
Εκτός από το μήνυμα εθνικής ενότητας, ο πρώτος που ωφελείται πολιτικά είναι ο ίδιος. Δείχνει ευρύτητα πολιτικής αντίληψης, διατηρεί στην κορυφή του πολιτεύματος Πρόεδρο ευρείας αναγνώρισης και κλείνει οριστικά την εσωκομματική πληγή Σαμαρά.
Γιατί να θέλει ο Πρωθυπουργός να βγάλει Πρόεδρο χωρίς την αξιωματική αντιπολίτευση; Με ποια λογική θα δεχθεί να του υπαγορεύσει η Γεννηματά – με το υπό διάλυση Κινάλ της-τον Πρόεδρο, γυρίζοντας την πλάτη στο επιτυχημένο κάτοχο του αξιώματος;
Πώς θα εξηγήσει στο εθνικό ακροατήριο ότι αντικαθιστά έναν Πρόεδρο, με διεθνή αναγνώριση και βαθιά γνώση του νομικού πλαισίου ρύθμισης του πολιτεύματος, με κάποιον που υποδεικνύει εκβιαστικά μια περιφερειακή πολιτική αρχηγός; Πολύ περισσότερο όταν για το ίδιο πιέζουν με χειραγωγική διάθεση και κύκλοι εκτός πολιτικής.
Επιπλέον, αν υποκύψει στην πίεση της Γεννηματά και της λοιπής κομπανίας κατά Παυλόπουλου, προκαλείται στη χώρα πόλωση που δεν θέλει καμία κυβέρνηση. Δηλαδή αν κατεβάσει πρόταση του Κινάλ, η αξιωματική αντιπολίτευση αποδεσμεύεται και ευλόγως θα αναζητήσει ως δικό της υποψήφιο κάποιο πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής και αναγνωρισμένης αξίας.
Γιατί σε ένα θέμα στο οποίο το Σύνταγμα αξιώνει συγκλίσεις να διακινδυνεύει ο Πρωθυπουργός αναμέτρηση των δυο μεγάλων κομμάτων και να τροφοδοτήσει σύνδρομα εθνικού διχασμού;
Τι έχει να του προσφέρει η Γεννηματά, το κόμμα της οποίας ανατινάζει ανά πάσα στιγμή ο ίδιος, αν δεν προλάβει να το ανατινάξει ο Τσίπρας; Και οι πέτρες ξέρουν ότι βουλευτές και στελέχη του Κινάλ βρίσκονται σε επαφή με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται η αξία της πρότασης Κουτσούμπα για τον ψήφο των αποδήμων. Η διάθεση αποδοχής της φάνηκε από την αντίδραση του υπουργού Εσωτερικών Τάκη Θεοδωρικάκου. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ τη βρίσκει «σε θετική κατεύθυνση», όπως είπε ο Τομεάρχης Γιάννης Ραγκούσης.
Αν η Γεννηματά μπορεί να προσφέρει 20 βουλευτές στην εκλογή, ο Τσίπρας έχει 75. Έτσι αναδύεται όχι απλώς η προοπτική των 200 βουλευτών για την ψήφιση του νόμου, αλλά καταγράφεται και το ενδεχόμενό της απόλυτης εθνικής σύμπνοιας.
Σημαντικό κέρδος για την κυβέρνηση, ιδίως αν συνυπολογισθούν τα αρνητικά παρεπόμενα της εκλογής Πρόεδρου με σύγκρουση. Που μπορεί να είναι και ευρεία εσωκομματική σύγκρουση στη ΝΔ, με ορισμένες υποψηφιότητες που έχουν ποικίλες επιβαρύνσεις.
Συμπέρασμα: Οι πολιτικές εξελίξεις διαμορφώνουν προϋποθέσεις που οδηγούν στην ανανέωση της θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού και την ψήφο τουλάχιστον των δυο μεγάλων κομμάτων που εκπροσωπούν τα τρία τέταρτα του ελληνικού λαού.
Όταν ο Πρωθυπουργός έχει το πλεονέκτημα της πλειοψηφικής επιλογής, γιατί να το απεμπολήσει; Εκτός από τη καλύτερη δυνατή εξέλιξη για το θεσμό, είναι πλεονέκτημα για τον ίδιο. Δεν έχει λόγο να αυτοσυμπιεσθεί στη μια πλευρά του εκκρεμούς και να δώσει αφορμή για τη μομφή ότι του υπαγορεύουν επιλογές οι φράξιες, οι μιντιακοί χειραγωγοί και οι ακραίοι.
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα anoixtoparathyro.gr