Η κυβέρνηση έβαλε «στοπ» στην καινοτομία με την εφαρμογή Beat να χτυπάει σε τοίχο μετά το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να κατατεθεί στη Βουλή, μετατρέποντας εκ νέου το επάγγελμα των ταξί σε «κλειστό» προνόμιο.
Ο πρόεδρος του Θύμιος Λυμπερόπουλος που λέγεται ότι βοήθησε την κυβέρνηση για την σύνταξη του νομοσχεδίου, φαίνεται να έχει κηρύξει πόλεμο στις που φέρνουν το ταξί έξω από την πόρτα μας.
Στον αντίποδα η Beat έχει οργανώσει μέσω του δικτύου της συλλογή υπογραφών υπέρ της προστασίας του Beat ως έχει. Στη σχετική διεύθυνση η ανταπόκριση του κοινού στην πρωτοβουλία είναι θεαματική, καθώς οι υποστηρικτές της ξεπέρασαν τις 20.000 μέσα σε λίγες ώρες.
Παράλληλα, με ανάρτησή του στο facebook, ο ιδρυτής του Beat, κ. Νίκος Δρανδάκης, προσπαθεί να τοποθετήσει με ψυχραιμία το όλο ζήτημα που ανέκυψε στη λογική του βάση, αναδεικνύοντας τον θεμελιώδη παραλογισμό του. Γράφει τα εξής:
«Ωραία, τα ΝΕΑ βρήκαν το επίμαχο νομοσχέδιο για τις μεταφορές (εκτός κι αν διαψευσθεί) οπότε μπορούμε να σχολιάσουμε λίγο καλύτερα τώρα. Κατ' αρχήν, θέλω να σχολιάσω το σχολιασμό των ΝΕΩΝ: ασφαλώς και δεν πρόκειται για 'κλείσιμο' ή 'φραγή' στην εφαρμογή της The BEAT App. Η εταιρεία θα συνεχίσει να λειτουργεί ακόμα και αν ο προτεινόμενος νόμος ψηφισθεί και εφαρμοσθεί, με τη διαφορά ότι ο μεγάλος χαμένος θα είναι ο τελικός καταναλωτής, η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία, και τελικά η Ελληνική οικονομία με την έννοια της παγίωσης της εικόνας μιας χώρας εχθρικής προς τα παραπάνω.
Πάμε στο νόμο. Είναι προφανές ότι προσπαθεί να μετατρέψει την The BEAT App από μια υπηρεσία διαμεσολάβησης ανάμεσα στον ελεύθερο επαγγελματία ταξιτζή και τους πελάτες του, σε μια εταιρεία που 'παρέχει μεταφορικό έργο'. Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι ποιό πρόβλημα λύνει αυτή η αλλαγή, αλλά φαντάζομαι αυτό δεν θα απαντηθεί ποτέ.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι να δούμε αν έχει την οποιαδήποτε λογική βάση μια τέτοια αλλαγή. Μια εταιρεία που παρέχει 'μεταφορικό έργο' συνήθως το παρέχει 1. με κάποια οχήματα, 2. με κάποιους οδηγούς, και 3. εισπράττοντας ένα οικονομικό τίμημα για το μεταφορικό έργο που παρέχει. Πάμε να δούμε αυτούς τους παράγοντες στην περίπτωση της Beat:
1. Το τι οχήματα θα χρησιμοποιούνται μέσω της πλατφόρμας μας έχει προκαθοριστεί από κάποιον τρίτο, το κράτος, σε όλες τους τις λεπτομέρειες: τύπος αυτοκινήτου, προδιαγραφές, ακόμα και το χρώμα τους.
2. Επίσης, αυτά τα οχήματα ανήκουν σε τρίτους ιδιώτες, οι οποίοι απέκτησαν από το κράτος άδεια ταξί και δικαιούνται να τα χρησιμοποιούν όπως θέλουν - η Beat δεν έχει κανένα δικαίωμα επιλογής στα οχήματα με τα οποία 'παρέχει μεταφορικό έργο'.
3. Οι οδηγοί που θα οδηγούν αυτά τα οχήματα έχουν προ-επιλεγεί από το κράτος, μέσω της παροχής της Ειδικής Άδειας Οδήγησης ΕΔΧ οχήματος, με βάση κριτήρια που έχει θεσπίσει η Πολιτεία.
4. Το ποιοι από αυτούς τους οδηγούς θα καθίσουν τελικά πίσω από το τιμόνι, το επιλέγουν οι ιδιοκτήτες αυτών των αυτοκινήτων (κάτοχοι των αδειών ταξί). Μπορεί να είναι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης ή οποιοσδήποτε τρίτος. Αλλά η Beat δεν έχει κανένα απολύτως λόγο στο ποιος 'παρέχει το μεταφορικό της έργο' με τα λίγα αυτοκίνητα που επιτρέπει ο νόμος να κυκλοφορούν. H Beat πολύ απλά προσπαθεί να επιλέξει να συνεργαστεί με τους καλύτερους από το μικρό αυτό pool ανθρώπων.
5. Το ύψος του τιμήματος (κόμιστρο) που εισπράτεται για το 'μεταφορικό έργο που παρέχει' η Beat, καθορίζεται με αυστηρότητα και ακρίβεια από το κράτος. Η Beat δεν έχει κανένα λόγο επ' αυτού.
6. Τέλος, το κόμιστρο αυτό, ΔΕΝ το ειπράττει η Beat, αλλά (πολύ σωστά) ο ελεύθερος επαγγελματίας οδηγός που ιδρώνει κάθε μέρα πίσω από το τιμόνι.
Από όλη αυτή την 'τροφική αλυσίδα' του μεταφορικού έργου του ταξί, τι είναι αυτό που κατέχει και ελέγχει η Beat τελικά; Σωστά το καταλάβατε: είναι μόνο η προμήθεια για τη ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒHΣΗ που παρέχει ανάμεσα σε οδηγούς και πελάτες. Ο προτεινόμενος νόμος, λοιπόν, μάς επιτρέπει μόνο να ορίζουμε το ύψος της προμήθειας που λαμβάνουμε και τίποτε άλλο, αλλά να έχουμε την πλήρη ευθύνη του μεταφορικού έργου, με οδηγούς - υπαλλήλους (ή σχεδόν υπαλλήλους) που δεν είναι υπάλληλοί μας, με οχήματα που δεν έχουμε επιλέξει εμείς ως πιο κατάλληλα.
Εγώ δεν βλέπω σε ποια ευνομούμενη χώρα θα μπορούσε αυτή η υπέρβαση λογικής να γίνει νόμος του κράτους».