Ο Νικήτας Κακλαμάνης αποκαλύπτει συγκλονιστικές λεπτομέρειες σε μια κατάθεση ψυχής για την αγαπημένη του όπως λέει, Σωτηρία Μπέλλου.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Espresso, ο αντιπρόεδρος της Βουλής φέρνει στην επιφάνεια άγνωστες πτυχές της μεγάλης ρεμπέτισσας, μιλάει για τις κρυφές συναντήσεις του στο νοσοκομείο, όταν η μεγάλη τραγουδίστρια είχε αρρωστήσει πια, τα ζάρια, αλλά και τους άγνωστους στίχους που δεν κατάφερε να ηχογραφήσει και έμειναν στην παρακαταθήκη του Νικήτα Κακλαμάνη, μετά τον θάνατό της, αποτελώντας ουσιαστικά την αυτοβιογραφία της.
Έχετε φέρει μαζί σας το μικρόφωνο με το οποίο τραγουδούσε η Σωτηρία Μπέλλου και το τελευταίο της ακυκλοφόρητο τραγούδι. Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από όλα αυτά;
Η Μπέλλου ήταν για μένα η μεγάλη μου αγάπη. Την άκουγα κρυμμένος σε μια γωνιά στο Χάραμα. Είχε, όμως, ένα πάθος. Επαιζε ζάρια. Τα λεφτά της τα ξόδευε όλα εκεί. Οταν αρρώστησε και διάβασα στις εφημερίδες ότι δεν είχε φράγκο, πήγαινα να τη δω, να αφήσω κάτω από το μαξιλάρι της κανένα χαρτζιλίκι. Τι να το κάνει μέσα στο νοσοκομείο, θα μου πεις, αλλά δεν είχε σημασία. Πήγαινα να της κάνω λίγη συντροφιά χωρίς να με παίρνει κανείς χαμπάρι. Εκείνη καταλάβαινε τα πάντα, η διαύγειά της ήταν πλήρης. Εγώ της μιλούσα και εκείνη μου έγραφε σε ένα τεφτεράκι, γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει. «Θέλεις κάτι;» την πρωτορώτησα. Και μου απάντησε: «Μπορείς να με κάνεις να μιλήσω;» Ηταν στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας της και το τραγικό είναι ότι στην περίπτωσή της ο καρκίνος τής είχε χτυπήσει και τον λάρυγγα, τις φωνητικές χορδές. Υπέφερε. Δεν υπάρχει τραγικότερο για μια τραγουδίστρια να μην μπορεί να μιλήσει και να τραγουδήσει. Γνώρισα στην πορεία, λοιπόν, μια από τις πολύ φίλες της, που έγραψε και τη βιογραφία της, τη Σοφία Αδαμίδου. Η Σοφία, ξέροντας την αγάπη που είχα στην Μπέλλου, ήρθε, με βρήκε όταν εκείνη πέθανε, και μου είπε: «Νικήτα μου, θα σου κάνω δώρο το μικρόφωνό της, που μου το έδωσε η ίδια. Την αγαπούσες τόσο πολύ, που πρέπει εσύ να το έχεις να τη θυμάσαι». Και όντως, μου το έφερε η ίδια μετά τον θάνατο της Μπέλλου, μια μέρα που παρουσιαζόταν ένα βιβλίο για τη μεγάλη τραγουδίστρια.
Τι λένε οι στίχοι από το τελευταίο τραγούδι της;
«Θα πίνω, θα ζαλίζομαι, θα ξενυχτώ τα βραδιά,
σαν θα φιλιέμαι θα φιλώ, και θα σκορπάω χάδια.
Εγώ ποτέ στα γλέντια μου, αφεντικό δεν βάζω,
πολλά ο κόσμος θα μου πει, μα δεν τον λογαριάζω».
Νομίζω όλη της η ζωή συμπυκνώνεται σε αυτούς τους στίχους. Τους έγραψε το 1961, μαζί με τη μουσική, αλλά όπως γράφει η ίδια, στο σημείωμα, αυτοί δεν φωνογραφήθηκαν ποτέ. Τότε η ηχογράφηση γινόταν στον φωνογράφο με τη μανιβέλα. Η Μπέλλου, για την εποχή της, ήταν εξτρίμ. Ο χαρακτηρισμός «μοναδική» δεν αφορά μόνο τη φωνή της, αλλά και τον τρόπο ζωής της.
Τι σας συγκινούσε πάνω της;
Που ζούσε όπως γούσταρε, αλλά που κανείς, ακόμη και αυτοί που την κατέκριναν, δεν θυμόταν τίποτε από αυτά όταν η Σωτηρία ανέβαινε στο πάλκο, στο Χάραμα, και άρχιζε να τραγουδάει. Εσβηναν όλα.
Ποια τραγούδια της αγαπούσατε;
Το πρώτο που μου άρεσε πολύ ήταν το «Μην απελπίζεσαι και δεν θα αργήσει, κοντά σου θα ‘ρθει μια χαραυγή». Μετά, όμως, θαύμασα το πόσο μεγάλη τραγουδίστρια ήταν στο «Με αεροπλάνα και βαπόρια». Ο Σαββόπουλος, θυμάμαι, μου είχε πει: «Νικήτα μου, δεν μπορούσε να το πει αυτό το τραγούδι καμία άλλη, γι’ αυτό και όσες προσπάθησαν να το πουν μετά την Μπέλλου, καμιά δεν το είπε όπως αυτή». Λέμε πάντοτε ουδείς αναντικατάστατος, αλλά μερικοί άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι. Για παράδειγμα, ποτέ καμία τραγουδίστρια δεν θα πει όπως έλεγε η Βίκυ Μοσχολιού τον «Αλήτη» του Ζαμπέτα. Ποτέ, καμία. Θυμάμαι δε ότι η Μοσχολιού έλεγε τον «Αλήτη» σε τεράστιες πίστες, χωρίς μουσική και χωρίς μικρόφωνο. Ενα βράδυ προτού φύγει από τη ζωή, το είχε διαισθανθεί ότι θα πέθαινε, μου τραγούδησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Μου είπε: «Γιατρούλη μου», έτσι με έλεγε, «κάθισε να σου τραγουδήσω τον “Αλήτη” για τελευταία φορά».