Παρότι η Ελλάδα είναι ταυτισμένη με την Ορθοδοξία, μια λιγότερο γνωστή πτυχή της εκκλησιαστικής ιστορίας αποκαλύπτει την αξιοσημείωτη παρουσία Ελλήνων στην καρδιά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Κόντρα στην κυρίαρχη αντίληψη, τουλάχιστον δώδεκα άνδρες ελληνικής καταγωγής ανέβηκαν στον παπικό θρόνο, φτάνοντας στα υψηλότερα αξιώματα του Βατικανού.
Ο Μητροπολίτης Πισιδίας Μεθόδιος έχει αναδείξει με σαφήνεια τη σχέση των Ελλήνων με την Παποσύνη, τονίζοντας τη διαφορά ανάμεσα στην “παποφιλία” και την “παποδουλεία”. Κατά τον ίδιο, η διείσδυση του ελληνικού πνεύματος στη Ρώμη, η συμβολή Ελλήνων στην ίδρυση της ρωμαϊκής Εκκλησίας και η εκλογή δεκάδων Ελλήνων σε ηγετικές θέσεις εξηγούν την ιστορικά φιλική στάση.
Πριν από το Μεγάλο Σχίσμα του 1054, δώδεκα Έλληνες Ποντίφικες άφησαν ισχυρό αποτύπωμα στην πορεία της Καθολικής Εκκλησίας. Με αυτόν τον αριθμό, οι Έλληνες καταλαμβάνουν την τέταρτη θέση ανάμεσα στους λαούς που ανέδειξαν Πάπες — πίσω μόνο από Ιταλούς, Ρωμαίους και Γάλλους.
Ο Νικηφόρος Βιδάλης, Αρχιερατικός Επίτροπος της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής Αθηνών, καταγράφει δώδεκα Έλληνες Πάπες ανάμεσα στους 264 που υπηρέτησαν από τον Απόστολο Πέτρο έως τον Ιωάννη Παύλο Β’.
Εννέα από αυτούς τιμώνται ως άγιοι: Ανάκλητος, Ευάρεστος, Τελεσφόρος, Υγίνος, Ελευθέριος, Αντέρως, Σίξτος Β’, Ευσέβιος, Ζώσιμος, Θεόδωρος Α’, Αγάθων και Ιωάννης ΣΤ’. Επιπλέον, ο Ιωάννης Ζ’ και ο Ζαχαρίας, αμφότεροι από την Καλαβρία, συμπληρώνουν τον κατάλογο.
Ο Νικηφόρος Θεοτόκης θεωρεί ότι ο Άγιος Κλήμη Α’, είχε ελληνική καταγωγή βασιζόμενος στο ελληνικό ετυμολογικό υπόβαθρο του ονόματος και στο γεγονός ότι τα συγγράμματά του ήταν στην ελληνική γλώσσα.
Επιπλέον, δεν αποκλείεται ο Πάπας Διονύσιος Α’, ο οποίος διαδέχθηκε τον Σίξτο Β’, να είχε επίσης ελληνικές ρίζες, πιθανώς από την περιοχή της Μεγάλης Ελλάδας.
Ο τελευταίος Έλληνας που κατέλαβε τον παπικό θρόνο ήταν ο Αλέξανδρος Ε’, ο οποίος υπηρέτησε από τον Ιούνιο του 1406 έως την άνοιξη του 1410.