Το ιστορικό δράμα εποχής “Peterloo”, του καταξιωμένου Βρετανού δημιουργού Μάικ Λι, ένα φιλμ εξαιρετικά επίκαιρο, κυριαρχεί ανάμεσα στις επτά νέες ταινίες που προβάλλονται αυτή την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου. Ήδη, έχουμε και την πρώτη χριστουγεννιάτικη ταινία, “Ο Καρυοθραύστης και τα Τέσσερα Βασίλεια”, αλλά και το ριμέικ του φημισμένου θρίλερ “Suspiria”, τη βιογραφική ταινία για τον Φρεντ Μέρκιουρυ, μια ιδιαίτερη ματιά από τον Κινέζο Ζία Ζάνγκε και την πρώτη ταινία του Γ. Ευθυμίου.
“Peterloo”
(“Peterloo”) Κοινωνικό, ιστορικό δράμα εποχής, βρετανικής παραγωγής 2018, σε σκηνοθεσία του Μάικ Λι, με τους Μαξίν Πικ, Πιρς Κουίγκλι, Βίνσεντ Φράκλιν, Καρλ Τζόνσον κ.α..
Με ένα ιστορικό γεγονός, τη σφαγή αθώων και εξαθλιωμένων ανθρώπων από το αγγλικό ιππικό, στην πλατεία Σαιντ Πήτερς του Μάντσεστερ, που συνέβη πριν 200 χρόνια, μία θλιβερή ιστορία, που στη Βρετανία λίγο πολύ ήθελαν να ξεχάσουν, για ευνόητους λόγους, καταπιάνεται εδώ, στην τελευταία του ταινία, ο καταξιωμένος Μάικ Λι, δημιουργός του “Μυστικά και ψέματα” και άλλων σημαντικών ταινιών.
Ο Μάικ Λι, κάνει μια δυνατή ταινία πολιτική ταινία, αποφεύγοντας τον εύκολο εντυπωσιασμό, εστιάζοντας στην ακριβή αποτύπωση της εποχής, τις άθλιες συνθήκες που ζούσαν οι εργατικές οικογένειες του Μάντσεστερ, οι οποίες είχαν αρχίσει να αφυπνίζονται από επαναστατικές φωνές και από τις κακουχίες, που ζητούσαν να τους δοθούν φθηνότερο ψωμί, δουλειά, αλλά και δικαίωμα ψήφου, που τότε στην Αγγλία είχαν μόνο όσοι είχαν περιουσία. Απ’ την άλλη, το απέναντι στρατόπεδο, η ελίτ της εποχής, πολύ πιο σκληρό, σχεδόν απάνθρωπο, γεμάτο μισάνθρωπους, που απαρτίζεται από εργοστασιάρχες, πολιτικούς, αυλικούς και δικαστικούς, παρουσιάζεται από τον Λι ως μία αγέλη τεράτων που το μόνο που τη νοιάζει είναι η διατήρηση του πλούτου της και της επιβολής της στο λαό. Μία μικρή μειοψηφία, που έχει συγκεντρώσει όλη τη δύναμη, φτιάχνει τους νόμους στα μέτρα της και χρησιμοποιεί στρατό, δικαιοσύνη και αστυνομία μόνο για τα συμφέροντά της.
Είναι φανερό ότι ο Μάικ Λι δεν κάνει την ταινία για να θυμίσει απλώς αυτό το ιστορικό γεγονός του 1919, λίγα χρόνια μετά τη νίκη του Γουέλικγτον στο Βατερλό, αλλά για να αφυπνίσει και σήμερα τις συνειδήσεις, να βγάλει από την αποχαύνωση τεράστια μερίδα ανθρώπων, καθώς η δυναμική του μισανθρωπισμού έχει ανακάμψει και πάλι από μικρές μειοψηφίες, που κρυμμένες πίσω από υπερεθνικούς οργανισμούς και από διάφορα οικονομικά και πολιτικά κέντρα, ανεξέλεγκτους μηχανισμούς, ακόμη και πολιτικά κόμματα που ιδρύθηκαν για να υπηρετούν “τα συμφέροντα των λαού” επηρεάζουν καθοριστικά τις πολιτικές και φυσικά τη ζωή σχεδόν όλων των ανθρώπων του πλανήτη.
Επιπλέον, ο Λι επιχειρεί και τα καταφέρνει να επαναφέρει στη συλλογική μνήμη τους κοινωνικούς αγώνες, που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μόδα να λοιδορούνται ή εντέχνως να απαξιώνονται, να θεωρούνται ξεπερασμένοι.
Ένα μπράβο και για το πως “τρέχει” και πως κλιμακώνει την ιστορία του. Από τη νίκη στο Βατερλό, την προετοιμασία της εξουσίας μπροστά στο διαφαινόμενο ξεσηκωμό των φτωχών του βορρά, την επιστροφή του ψυχικά και σωματικά κατεστραμμένου στρατιώτη, στο ρημαγμένο σπιτικό, τη ζοφερή ατμόσφαιρα στις εργατικές συνοικίες, την αλληλεγγύη μεταξύ των φτωχών, τα μικρά προσωπικά δράματα, τη δικαστική αυθαιρεσία (8 χρόνια φυλακή για ένα ψωμί, εις θάνατον για ένα πανωφόρι), τις συγκεντρώσεις των εργατών σε καφενεία, την καθοδήγηση από τους ριζοσπάστες πολιτικούς, τους πληροφοριοδότες της αστυνομίας, την προετοιμασία για τη μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Σαιντ Πήτερς, με τις οικογένειες να βάζουν τα καλά τους σα να πηγαίνουν σε πανηγύρι. Και βεβαίως με τη σφαγή, που θα ακολουθήσει όταν θα μπουν οι καβαλάρηδες μέσα στο πλήθος και θα αφηνιάσουν (όχι τα άλογα) σκορπώντας το θάνατο, αφήνοντας πίσω τους περίπου 20 νεκρούς, ανάμεσά τους παιδιά, γυναίκες και γέροντες, αλλά και εκατοντάδες τραυματίες. Μία σφαγή που παρακολουθούσαν από παρακείμενο κτίριο, οι δικαστές με τους βιομηχάνους, που πίεσαν να ληφθεί η απόφαση της κτηνωδίας, πίνοντας το κρασί τους και απολαμβάνοντας το θέαμα.
Το “Peterloo” (συνδυασμός της πλατείας Σεντ Πίτερς με το Βατερλό, μία έμπνευση των τριών δημοσιογράφων που βρέθηκαν στη σφαγή) στο τέλος αφήνει μία πίκρα, κάτι που μάλλον επιδιώκει και ο Μάικ Λι. Όχι μόνο για αυτούς που σφαγιάστηκαν, θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους, αλλά κυρίως για αυτούς που την έκαναν, τη μεθόδευσαν, την επέτρεψαν και έμειναν ατιμώρητοι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά συνειδητοποιείς -μέσα και από την αφήγηση του Λι -ότι η σπορά αυτών των μισάνθρωπων βρίσκει συνεχώς γόνιμο έδαφος, λιπαίνεται από “ρεαλιστές”, που αποδέχονται έναν άδικο κόσμο και το χειρότερο καρπίζει συνεχώς.
“Suspiria”
(“Suspiria”) Ταινία τρόμου αμερικανοϊταλικής παραγωγής 2018, σε σκηνοθεσία Λούκα Γκουαντανίνο, με τους Ντακότα Τζόνσον, Τίλντα Σουίντον, Μία Γκοθ, Τζέσικα Χάρπερ κ.α.
Σαράντα χρόνια και κάτι ψιλά μετά την προβολή της θρυλικής ταινίας του “Ιταλού Χίτσκοκ, όπως είχαν χαρακτηρίσει στα χρόνια της ακμής του, τον Ντάριο Αρτζέντο, ο Γκουαντανίνο, που έχει μία έφεση στα ριμέικ κλασικών ταινιών (πριν δυο χρόνια είχε παρουσιάσει το ερωτικό θρίλερ “Κάτω από τον ήλιο”, βασισμένο στην διάσημη ταινία του Ζακ Ντερέ, “Η πισίνα”) επιχειρεί να δώσει τη δική του οπτική στη “Suspiria”.
Ο ίδιος ο Αρτζέντο, όταν είδε την ταινία, είπε ότι δεν είναι η ίδια ταινία, έχει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση απ’ αυτόν ο Γκουαντανίνο, εξηγώντας ότι “αυτός έκανε μία πιο ντελικάτη ταινία, λιγότερο τρομακτική, που δεν αντανακλά την αυθεντική ταινία”. Και πως είναι άλλωστε δυνατόν. Οι εποχές έχουν αλλάξει, τα χρόνια εκείνα μοιάζουν πλέον πολύ μακρινά σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει και δεν αποδέχεται τις ακραίες αντιλήψεις ή τις κινηματογραφικές φόρμες, όπως αυτές του Αρτζέντο.
Στη δεκαετία του ‘70, στο Βερολίνο, μια νεαρή Αμερικανίδα χορεύτρια, πηγαίνει στη γερμανική πρωτεύουσα να πάρει μέρος σε μια οντισιόν, για μία παγκόσμιας φήμης ομάδα χορού. Η Αμερικανίδα, αφού εντυπωσιάσει τη χορογράφο της ομάδας, θα πάρει τη θέση της κορυφαίας χορεύτριας, ενώ η προκάτοχός της, πρώτη χορεύτρια, σωστό ψυχολογικό ερείπιο, κατηγορεί ως μάγισσες τις υπεύθυνες της χορευτικής ομάδας. Στην ιστορία θα εμπλακεί και ένας ψυχοθεραπευτής, ο οποίος θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τα σκοτεινά και απόκοσμα μυστικά που κρύβονται κάτω από τα καμαρίνια...
“Οι Στάχτες Μιας Αγάπης”
(“Ash is Purest White) Κοινωνική ταινία κινεζογαλλικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία του Ζία Ζάνγκε, με τους Ζάο Τάο, Λιάο Φαν, Ξου Ζενγκ κ.α.
Ακόμη μία ενδιαφέρουσα ταινία από την Κίνα και τον Ζία Ζάνγκε (“Πέρα από τα βουνά”, “Ακίνητες ζωές”), ο οποίος στέκεται για μια ακόμη φορά στη σύγκρουση της παράδοσης με τον βίαιο εκμοντερνισμό, την επιβολή του δυτικού τρόπου ζωής, αλλά και στο κτίσιμο του δραματικού χαρακτήρα της ηρωίδας του.
Ένας μικρομαφιόζος, μιας παρακμασμένης κινεζικής επαρχιακής πόλης, πέφτει θύμα απόπειρας δολοφονίας, από μία συμμορία περιθωριακών νεαρών, που θέλουν να τον βγάλουν από τη μέση. Η σύζυγός του, αποτρέπει τη δολοφονία του, αλλά ένα παράνομο όπλο που βρίσκεται στην κατοχή της τη στέλνει στη φυλακή...
“Ο Καρυοθραύστης και τα Τέσσερα Βασίλεια”
(“The Nutcracker and the Four Realms”) Παιδική ταινία αμερικανικής παραγωγής 2018, σε σκηνοθεσία των Λάσε Χάλστρομ και Τζο Τζόνστον, με τους Κίρα Νάιτλι, Μακένζι Φόι, Έλεν Μίρεν, Μόργκαν Φρίμαν, Ρίτσαρντ Γκραντ κ.α.
Πριν ένα μήνα άνοιξαν τα πρώτα καταστήματα με τα χριστουγεννιάτικα, άρα φαντάζει λογικό να ρίχνεται στη μάχη ένα κλασικό χριστουγεννιάτικο παραμύθι στις αρχές Νοεμβρίου. Πάντως, ίσως θα δούλευε καλύτερα αυτή η φαντασμαγορική παραγωγή του διάσημου παραμυθιού, με την υπογραφή της Disney και την ύπαρξη δημοφιλών ηθοποιών στο καστ, αν έβγαινε κοντά στα Χριστούγεννα. Πολλά παιδάκια θα γλυκαίνονταν μαζί με τους γονείς τους προσαρμοσμένοι στο κλίμα των γιορτών.
Όταν η Κλάρα βρίσκεται στη χώρα των Ζαχαρωτών, η Ζαχαρένια νεράιδα, έχοντας δίπλα της και συμπαραστάτη της τον Καρυοθραύστη, πρέπει να διασχίσει το Τέταρτο Βασίλειο και να αντιμετωπίσει την Κόκκινη Μητέρα για να ξαναφέρει την αρμονία, που έχει διαταραχθεί στην περίεργη αυτή χώρα. Η ταινία θα προβληθεί και σε αυθεντική εκδοχή, με υπότιτλους και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
Η Κατηγορούμενη
(“Acusada”) Δικαστικό θρίλερ μεξικανοαργεντίνικης παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία του Γκονζάλο Τομπάλ, με τους Μαριάνα Λαλί Εσπόζιτο, Λεονάρντο Σμπαράλια, Ντανίελ Φανέγκο κα.
Ακόμη ένα συνηθισμένο δικαστικό θρίλερ, με έντονες δραματικές πινελιές και την απαραίτητη κοινωνική κριτική, που έχει ως εφόδια την υποψηφιότητα για το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, αλλά και τη γοητευτικότατη και σέξι ποπ σταρ της Αργεντινής Λαλί Εσπόζιτο.
Μία φοιτήτρια που χάνει την καλύτερη φίλη της, η οποία δολοφονείται άγρια, δύο χρόνια μετά παραμένει ως η μόνη κατηγορούμενη για το έγκλημα, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται και στη δημοσιότητα. Με τη στήριξη της οικογένειάς της, η φοιτήτρια προετοιμάζει την υπεράσπισή της, αλλά θα ανακαλύψει ότι μπορεί να μην είναι και τόσο αθώα...
“Bohemian Rhapsody”
(“Bohemian Rhapsody”) Βιογραφική μουσική ταινία, αμερικανοβρετανικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία του Ντέξτερ Φλέτσερ, με τους Ράμι Μάλεκ, Λούσι Μπόιντον, Μάικ Μάγιερς, Γκουίλουμ Λι, Μπεν Χάρντι κ.α.
Βιογραφική ταινία για τον Φρέντυ Μέρκιουρυ και το διάσημο συγκρότημα “Queen” που απευθύνεται αποκλειστικά στους θαυμαστές τους.
Ο Φρέντυ Μέρκιουρυ, γνωρίζοντας την αποθέωση, με το βρετανικό συγκρότημά του, θα χωρίσει το δρόμο του απ’ αυτό και θα ακολουθήσει σόλο καριέρα. Μετά από περιπέτειες, όχι και τόσο ευχάριστες, ο Μέρκιουρυ θα καταφέρει να επιστρέψει στο συγκρότημα, το οποίο θα οδηγήσει στη μεγάλη συναυλία “Live Aid”, παρότι έχει διαγνωστεί με Aids.
“Motherland”
(“Motherland”) Ψυχολογικό δράμα ελληνικής παραγωγής 2018, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Ευθυμίου, με τους Γιάννη Ευθυμίου, Γιάννη Δεληβέη, Μαίρη Τσώνη, Αντώνη Σπίνουλα κ.α.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Ευθυμίου, που είναι φανερό ότι αγαπά τον κινηματογράφο (γι’ αυτό και οι εκτεταμένες σινεφίλ αναφορές του) είναι μία περίεργη ιστορία ενός ράπερ που προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να επικοινωνήσει με τη νεκρή μητέρα του και σε αυτή του την προσπάθεια θα συναντήσει φανταστικούς χαρακτήρες, που όμως είναι αθάνατοι.
Για την ταινία του, που βγαίνει απόψε στον κινηματογράφο "Μικρόκοσμος", ο Γ. Ευθυμίου επισημαίνει: “Η μητρότητα, η ζωή, ο θάνατος ήταν τα κύρια ζητήματα που μ’ απασχόλησαν, όπως και η αναζήτηση μιας περιοχής όπου τα σύνορα μεταξύ αυτών καταργούνται. Μια ταινία για εκείνο που δίνει κι εκείνο που παίρνει ζωή, και κυρίως μια ταινία για εκείνα χάρις τα οποία δεχόμαστε πρόθυμα να υποφέρουμε”.-