Βιοί Αγίων: Την μνήμη του Αγιόυ Σεβαστιανού και του Οσίου Φλώρου, επισκόπου Αμισού, εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.
Ο Άγιος Σεβαστιανός λέγεται ότι θανατώθηκε κατά τη διάρκεια του διωγμού των Χριστιανών που έκανε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός. Συχνά, απεικονίζεται στην τέχνη και τη λογοτεχνία δεμένος σε ένα δέντρο και καρφωμένος με βέλη. Αυτή είναι η πιο κοινή καλλιτεχνική απεικόνιση του αγίου. Ωστόσο, σύμφωνα με έναν θρύλο, ο ίδιος διασώθηκε και θεραπεύθηκε από την Ειρήνη της Ρώμης. Λίγο αργότερα επέκρινε το πρόσωπο του Διοκλητιανού και ως εκ τούτου χτυπήθηκε με ρόπαλα μέχρι θανάτου. Τιμάται στην Καθολική και στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Οι λεπτομέρειες του μαρτυρίου του Αγίου Σεβαστιανού πρώτη φορά ειπώθηκαν τον 4ο αιώνα από τον επίσκοπο Αμβρόσιος Μεδιολάνων, στο κήρυγμά του (αριθμός 22) στον Ψαλμό 118. Ο Αμβρόσιος δήλωσε ότι ο Σεβαστιανός ήρθε από το Μιλάνο και ότι είχε ήδη τιμηθεί εκεί εκείνη τη στιγμή. Θεωρείται ως άγιος των ανδρών, ειδικότερα των στρατιωτών και των αθλητών, που φορούν συχνά μετάλλιο του ως ευσεβής. Είναι κοινώς γνωστός ως «Πολιούχος των Αθλημάτων».
Ο Όσιος Φλώρος επίσκοπος Αμισού
Ο Όσιος Φλώρος, έζησε την εποχή που βασίλεψαν οι Ιουστίνος Β' (565 - 578 μ.Χ.), Τιβέριος (578 - 582 μ.Χ.) και Μαυρίκιος (582 - 602 μ.Χ.) και επί των πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως Ευτυχίου και Ιωάννου του Γ'. Ο πατέρας του ονομαζόταν και αυτός Φλώρος η δε μητέρα του Ευφυΐα.
Επειδή ήταν μορφωμένος και γνώριζε τις Θείες Γραφές διακρίθηκε στην Κωνσταντινούπολη και προσλήφθηκε σαν γραμματέας στο παλάτι. Σύντομα λόγω των ικανοτήτων του αναδείχθηκε σε πατρίκιο. Νυμφεύτηκε κόρη σεμνή και πιστή και απέκτησε ένα τέκνο. Όμως είδε να πεθαίνουν και η σύζυγός του και το παιδί του. Γι' αυτό αποφάσισε να αποσυρθεί σε ένα μικρό κτήμα στην τοποθεσία Ανάπλουν, αφού μοίρασε όλη του την περιουσία πρώτα.
Εκεί καθώς μελετούσε τα θρησκευτικά βιβλία και προσευχόταν, αποφάσισε να ενταχθεί στον κλήρο. Διακρίθηκε για την διδακτικότητά του και την αρετή του και έγινε επίσκοπος Αμισού που είναι πόλη της Καππαδοκίας. Υπήρξε αρχιερέας από τους λέγοντας και τους ποιούντας.
Παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο, σε βαθιά γεράματα, εν ειρήνη.