Ο Θανάσης Καρτερός με νέο άρθρο του ασκεί... εσωτερική «αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση με στόχο να αποσυμπιεστεί η πίεση που την έχει περικυκλώσει από την κατάρρευση του αφηγήματος της. Ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Αυγή» αποφάσισε μετά από 2 χρόνια που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία να ασκήσει κριτική για τα κυβερνητικά αυτοκίνητα και το προσωπικό ασφάλειας.
Το Σάββατο, ο Θανάσης Καρτερός επέλεξε να αφιερώσει το άρθρο του στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας, σε «κάποιον που ντρέπεται», όπως έγραφε ο τίτλος του κειμένου του.
Ο αρθρογράφος της «Αυγής», αναφερόταν σε κάποιο πρόσωπο της κυβέρνησης που συμπαθεί περισσότερο, επειδή όπως γράφει «δεν χρησιμοποιεί την κρατική αυτοκινητάρα σχεδόν ποτέ, δεν πηγαίνει στην ταβέρνα συνοδεία αστυνομικών και πληρώνει μόνος του ουκ ολίγα γεύματα».
Η στιγμή που επέλεξε να αναφερθεί στο συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο δεν κατονόμασε στο άρθρο του, από πολλούς, θεωρήθηκε ότι δεν ήταν τυχαία, καθώς τις προηγούμενες ημέρες σχολιάστηκε έντονα το ταξίδι του κυβερνητικού εκπροσώπου, στην Τζιά και η χρέωση των 900 ευρώ για την ασφάλειά του.
Σήμερα, επανέρχεται ο Θανάσης Καρτερός, καθώς όπως αναφέρει στο κείμενό του, πολλοί ήταν εκείνοι που τον ρωτούσαν να αποκαλύψει ποιος είναι ο πρωταγωνιστής του άρθρου. Έτσι βρίσκει την ευκαιρία να επιτεθεί σε όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται τα «κρατικά μεγαλεία».
«Δεν είναι εικόνα να πήζει ο χώρος έξω από τις συνεδριάσεις της Κεντρική Επιτροπής από κρατικά αυτοκίνητα και αστυνομικούς με πολιτικά. Αυτό δεν γίνεται να το συνηθίσουμε», γράφει.
Όπως εξηγεί, αναφερόμενος στο άρθρο του Σαββάτου «καίει και τσούζει πολλούς το θέμα. Και το ποιοι είναι όσοι κάνουν όσα κάποιος που ντρέπεται αποφεύγει να κάνει, προφανώς ξέρετε. Απόδειξη ότι κανένας δε ρωτάει για αυτούς. Τους βλέπετε, τους χειροκροτείτε, νιώθετε άβολα με τα κρατικά τους μεγαλεία, ακόμα και σε κομματικές εκδηλώσεις, αλλά ποιείτε τα ξινά γλυκά και πάτε παρακάτω».
Ο Θανάσης Καρτερός, συνεχίζει «η ερώτηση πρέπει να αλλάξει. Όχι ποιος είναι, αλλά ποιοι είναι. Διότι δεν είναι πολλοί, αλλά δεν είναι και ένας. Μπορεί στο μυαλό μου να είχα κάποιον συγκεκριμένο, αλλά δεν είναι μόνος. Ευτυχώς. Υπάρχουν κι άλλοι που αποφεύγουν τις μικρές φθοροποιές, χάρες και χαρές της εξουσίας. Καθώς όμως το κάνουν από πεποίθηση και όχι για φιγούρα, ουδείς οργάνωσε μια πονηρή διαρροή- ο υπουργός που κυκλοφορεί με το δικό του αμάξι, χωρίς οδηγούς και φρουρές, ας πούμε. άσε που βγάζουν κόκκινη κάρτα αν υποψιαστούν ότι έχεις σκοπό να αναφερθείς ονομαστικά σε αυτούς. Διότι κι αυτό έγινε».
Ο αρθρογράφος καταλήγει, «να κόψουμε τις δικαιολογίες. Ούτε λόγοι ασφαλείας υπάρχουν, ούτε εκ του νόμου υποχρέωση, ούτε και είναι εικόνα ενός άλλου στυλ εξουσίας, που αυτό τουλάχιστον δεν εξαρτάται από Μνημόνια, να πήζει ο χώρος έξω από τις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, για παράδειγμα, από κρατικά αυτοκίνητα και αστυνομικούς - που κακώς κάνουν και τον οδηγό- με πολιτικά. Αυτό δεν γίνεται να το συνηθίσουμε. Γιατί έτσι, ακόμα ι αν γλιτώσουμε από τα θηρία, θα μας φάνε οι κοριοί...».
Το άρθρο του Σαββάτου 10/06/2017
Ο κάποιος που ντρέπεται
Ονόματα δεν λέω, για να μη θεωρηθεί ότι θέλω να επηρεάσω κανέναν, αλλά υπάρχει κάποιος στην κυβέρνηση που συμπαθώ περισσότερο από άλλους. Και όχι γιατί κάνει τη δουλειά του καλύτερα από τους πολλούς. Αλλά με τα κριτήρια εκείνου του λαϊκίστικου ρομαντισμού που μελώνει κάθε αριστερή καρδιά. Έτσι που να βρίθει ο χώρος από ερωτευμένους, ας πούμε, μ' εκείνον τον πρώην Πρόεδρο της Ουρουγουάης, πρώην μέλος των Τουπαμάρος, που πήγαινε στο προεδρικό μέγαρο με το "κατσαριδάκι" του, έμενε στο εξοχικό του χαμόσπιτο, και τον έπαιρνε ο ύπνος στον πάγκο περιμένοντας τη σειρά του στο ΙΚΑ. Μια εικόνα ίση με χίλια ταρατατζούμ.
Τι να κάνουμε; Υπάρχει και μια τρυφερότητα των απλών αξιών στην Αριστερά. Κι αυτός ο κάποιος κέρδισε τη συμπάθειά μου με την τρυφερότητα που τα μικρά διαχέουν στο περιβάλλον μιας εξουσίας, υπονομευμένης από τα μεγάλα. Δεν χρησιμοποιεί, για παράδειγμα, την κρατική αυτοκινητάρα σχεδόν ποτέ. Προτιμά το δικό του, που οδηγεί μόνος. Δεν πηγαίνει στην ταβέρνα με φίλους, αν δεν στείλει στα σπίτια τους τους αστυνομικούς που είναι υποχρεωμένοι να τον φυλάγουν. Δεν δέχεται ποτέ, στις ολιγοήμερες διακοπές του, αστυνομική συνοδεία. Και πληρώνει μόνος του ουκ ολίγα γεύματα, που θα μπορούσε να χρεώσει στο Δημόσιο.
Σιγά τον πολυέλαιο, θα πείτε. Ακριβώς, σιγά τον πολυέλαιο. Γιατί εδώ μιλάμε για το καντηλάκι του καθενός που βρέθηκε υπό το φως των πολυελαίων, αλλά -οφείλει να- κουβαλάει μαζί του τις νύχτες και τις μέρες μιας σεμνότητας, που η Αριστερά σφυρηλάτησε μέσα σε υπόγεια και πίσω από σύρματα. Τον ρώτησαν κάποτε γιατί αποφεύγει τα παραφερνάλια της εξουσίας, που στο κάτω - κάτω τα δικαιούται. Ντρέπομαι, απάντησε. Ντρέπεται! Τον κόσμο εννοούσε, που τρέχει για το μεροκάματο, τα ταμεία ανεργίας, τις εφορίες, τα ιδρύματα βασανισμού του πολίτη. Κι αυτός να περνάει δίπλα του, προστατευμένος από φιμέ τζάμια.
Και να που βγαίνει κάτι χρήσιμο από τον λαϊκίστικο ρομαντισμό. Διότι να αισθάνεται κανείς αυτού του είδους την ντροπή, τη συστολή, το τσίμπημα της ενοχής, όταν, εν ονόματι των φτωχών που εκπροσωπεί, απολαμβάνει μικρές ή μεγάλες εξουσίες, σημαίνει ζώσα συνείδηση. Τι κάνει, τι πρέπει να μην κάνει, για ποιους κάνει, ό,τι κάνει. Ε, γι' αυτό συμπαθώ κι εγώ τον κάποιον. Γιατί ντρέπεται...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Π.Πολάκης: Η παράδοση επιβάλλει τους πυροβολισμούς σε γλέντια και σημαντικές στιγμές