Το μοναστήρι αυτό βρίσκεται βορειοδυτικά της πόλεως της Ξάνθης. Πότε πρωτοκτίσθηκε μας είναι άγνωστο μια και δεν σώζεται καμιά ενεπίγραφη πλάκα αλλά ούτε καμιά άλλη μαρτυρία ή ενθύμηση.
Μόνο απο το καθολικό (ο Ναός) του μοναστηριού με τις τοιχογραφίες που διασώζονται στο εσωτερικό του τρούλου του μπορούμε να συναγάγουμε μερικές έμμεσες πληροφορίες για το μοναστήρι αυτό. Ο τρόπος της κατασκευής του τρούλου (τυφλός με μικρούς φεγγίτες αντί μεγάλων παραθύρων) μαρτυρεί ότι πρόκειται για κτίσμα των μέσων του 16ου αιώνα.
Ο ναός του μοναστηριού άντεξε ακόμα και στους μεγάλους σεισμούς που συντάραξαν την Ξάνθη κατά το 1829 και είναι το μόνο κτίσμα που φαίνεται ότι διασώθηκαν από εκείνο τον εγκέλαδο σ” ολόκληρη την περιοχή.
Το υπόλοιπο μοναστήρι φαίνεται ότι γκρεμίστηκε αλλά με τη σύμπραξη όλων των Ξανθιωτών ξανακτίσθηκε. Αργότερα το ανατολικό μέρος του μοναστηριού είχε υποστεί νέες ζημίες και ο τότε μητροπολίτης Ξάνθης Ιωακείμ Σγουρός (γύρω στα 1907 ) με την συμπαράσταση των καπνεμπόρων και καπνεργατών της πόλεως θέλησε να το ανοικοδομήσει μεγαλοπρεπέστερο και πολύ πιο ευρύχωρο με σκοπό να το χρησιμοποιήσει ως νοσοκομείο η ορφανοτροφείο των χριστιανών της επαρχίας του.
Ο τούρκος όμως Νομάρχης της Κομοτηνής όταν πληροφορήθηκε το έργο θέλησε να σταματήσει τουλάχιστον την επικεράμωση.
Πριν όμως προλάβει να μεταβεί επί τόπου οι Ξανθιώτες μέσα σε μια και μόνο νύκτα δουλεύοντας ασταμάτητα και μεταφέροντας χέρι με χέρι τα υλικά απο την περιοχή του Ακαθίστου Ύμνου κατόρθωσαν να σκεπάσουν την στέγη.
Την ίδια εποχή επεκτάθηκε ο μικρός ναός του μοναστηριού προς τα δυτικά και προστέθηκε η δυτική πτέρυγα αυτού ενώ ταυτόχρονα ανοίχθηκε και ο δρόμος, με εθελοντική εργασία των κατοίκων της πόλεως, που φέρνει απο την δημοσία οδό Ξάνθης – Εχίνου στο μοναστήρι.
Το μοναστήρι αυτό μετά την μικρασιατική καταστροφή και την συσσώρευση των προσφύγων δόθηκε για να στεγάσει ορφανά του ξεριζωμού, και σαν τέτοιο παρέμεινε μέχρι το 1936.
Τότε μετατράπηκε σε στρατώνες μέχρι την είσοδο των Γερμανών στην πόλη (8 Απριλίου 1941).
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος και από το 1946 στεγάζει την εκκλησιαστική Σχολή.
Την νύκτα όμως της 23ης προς την 24η Φεβρουαρίου του 1974 φοβερή πυρκαγιά αποτέφρωσε όλο τον ξενώνα και τα παλαιά κελιά .Παρά την καταστροφή άρχισε άμεσα η εκκαθάριση των ερειπίων και μέχρι του1979 κτίστηκε ένα σύγχρονο κτίριο .