Τον Χειμώνα μια σιδερένια μπάρα κλείνει τον δρόμο που οδηγεί στην κορυφή μιας μικρής κοιλάδας στη ρίζα του βράχου όπου υψώνεται η ιστορική μονή του Αγίου Νικολάου Καρυών. Οι εναπομείναντες μοναχοί λόγω των καιρικών συνθηκών τον Χειμωνα αποσύρονται στα μετόχια του μοναστηριού και επιστρέφουν την Άνοιξη.
Στη διακλάδωση του δρόμου Αγίου Ανδρέα-Ορθοκωστάς-Πραστού στην Κυνουρία, του νομού Αρκαδίας και σε υψόμετρο 600 μέτρων βρίσκεται η μονή του Αγίου Νικολάου.
Η παράδοση συνδέει την ίδρυσή της με το Αγιο Ορος , αφού όπως υποστηρίζουν διάφοροι μελετητές , μοναχοί από τις Καρυές του Άθω το 1580 κατέφυγαν εδώ προκειμένου να γλυτώσουν από τους πειρατές. Άγνωστο ωστόσο παραμένει πώς οι μοναχοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με πειρατές και πως έφτασαν ως τον Πάρνωνα.
Μια άλλη εκδοχή θέλει το μοναστήρι να κτίζεται το 1620 ή το 1621. Ένα χρόνο πάντως αργότερα έγινε σταυροπηγιακό.
Μέχρι το 1692 η είτε με δωρεές είτε με αγορές αποκτά μια σημαντική περιουσία κυρίως, κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας το μοναστήρι ευημερεί. Όμως μετά τα ορλωφικά η κατάσταση αλλάζει και "στίφη αρβανιτάδων" προκαλούν μεγάλες ζημιές.
Η επανάσταση του 1821 βρίσκει τη μονή οργανωμένη. Το 1822 δανείζει την Πελοποννησιακή Γερουσία 850 γρόσια, ενώ προσφέρει και ασήμι για τις ανάγκες του αγώνα στη δημογεροντία του Πραστού. Ο ηγούμενος της μονής παίρνει ο ίδιος προσωπικά μέρος στον αγώνα και μάλιστα το 1844 τιμάται με παράσημο από τον Οθωνα.
Το 1826 ο Ιμπραήμ έφτασε και εδώ και προκάλεσε μεγάλες ζημιές.
Με την απελευθέρωση η μονή ανταποκρίθηκε στην έκκληση Καποδίστρια και προσέφερε χρήματα για την ανέγερση σχολείων. Μάλιστα τα χρήματα τα δανείστηκε από εύπορους πολίτες συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην αναγέννηση της Παιδείας.