Ένα ακόμη βήμα πιο μακριά από το Πατριαρχίο Μόσχας έκανε η Ουκρανική Εκκλησία.Η Εκκλησία με επιστολή της ενημερώνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ότι θα ακολουθήσει το νέο (Γρηγοριανό) ημερολόγιο και έτσι ο εορτασμός των Χριστουγέννων θα γίνει φέτος στις 25 Δεκεμβρίου σε αντίθεση με τη Μόσχα και άλλες σλαβικές εκκλησίες που τα γιορτάζουν με διαφορά 13 ημερών σύμφωνα με το ιουλιανό ημερολόγιο.
Το Τοπικό Συμβούλιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, το οποίο συνήλθε υπό την προεδρία του μητροπολίτη Επιφανίου στο Κίεβο, επικύρωσε την απόφαση της 24 Μαΐου της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας «Περί διευθετήσεως του ημερολογιακού ζητήματος στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας».
Το Συμβούλιο, υπενθυμίζει στον Οικουμενικό Πατριάρχη, την προηγούμενη έκκληση να καταδικαστεί το δόγμα του «ρωσικού κόσμου» ως αιρετική εκδήλωση του εθνοφυλετισμού, καθώς και να καταδικασθεί και να καθαιρεθεί ο Πατριάρχης Κύριλλος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για τη διάδοση αυτού του δόγματος και για την ευλογία και τη νομιμοποίηση των εγκλημάτων της ρωσικής επίθεσης κατά της Ουκρανίας.
Στην επιστολή αναφέρεται ότι το Συμβούλιο εργάζεται για να εφαρμοστούν οι αποφάσεις της Ενωτικής Συνόδου (2018) και οι κανονικές επιταγές του Τόμου (2019) και από εκείνους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς στην Ουκρανία που, για διάφορους λόγους, εξακολουθούν να παραμένουν υπό ρωσική μη κανονική δικαιοδοσία.
«Δυστυχώς, μέχρι στιγμής, η άλλη πλευρά έχει θέσει όρους για διάλογο που θα σήμαιναν την παραβίαση του κανονικού δικαίου, την παραίτηση μας από τον Τόμο και την αυτοκεφαλία, ακόμη και από την ιερωσύνη μας, κάτι το οποίο είναι σαφώς συνειδητά απαράδεκτο» σημειώνεται στην επιστολή.
Εκ μέρους του πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, το Συμβούλιο ευχαριστεί «ειλικρινά και από καρδιάς την εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, τη Μητέρα μας, και την Παναγιότητά Σας προσωπικά για την αμέριστη υποστήριξη, που έλαβε και συνεχίζει να λαμβάνει η Εκκλησία μας, ιδιαίτερα τώρα, κατά τη διάρκεια του πολέμου».
Το Γρηγοριανό ημερολόγιο
To Γρηγοριανό ημερολόγιο είναι αυτό που χρησιμοποιείται σήμερα στον Δυτικό Κόσμο. Είναι μία παραλλαγή του Ιουλιανού ημερολογίου το οποίο χρησιμοποιούνταν από τον 1ο αιώνα π.Χ., η οποία προτάθηκε από τον Ναπολιτάνο γιατρό Αλοΐσιους Λίλιους και θεσπίστηκε από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄, από τον οποίο πήρε το όνομά του, στις 24 Φεβρουαρίου του 1582.
Επινοήθηκε γιατί σύμφωνα με το Ιουλιανό, η εαρινή ισημερία μετατοπιζόταν κατά μία μέρα κάθε 128 χρόνια, γεγονός μη επιθυμητό. Έτσι, αντικαταστάθηκε από το Γρηγοριανό, σύμφωνα με το οποίο η εαρινή ισημερία μετατοπίζεται μόλις μία ημέρα κάθε 3.300 χρόνια, και η αλλαγή στη μέση διάρκεια του ημερολογιακού έτους έγινε από 365,25 ημέρες (365 ημέρες και 6 ώρες) του Ιουλιανού, 365,2425 ημέρες (365 ημέρες 5 ώρες 49 λεπτά 12 δευτερόλεπτα), μια μείωση 10 λεπτών και 48 δευτερολέπτων ανά έτος. Οι περισσότερες καθολικές χώρες υιοθέτησαν το ημερολόγιο κατά τον 16ο, 17ο και 18ο αιώνα, ενώ από τις μη καθολικές η Ελλάδα και η Κύπρος ήταν οι τελευταίες Ευρωπαϊκές χώρες που υιοθέτησαν το νέο ημερολόγιο το 1923.
Το κίνητρο της Καθολικής Εκκλησίας στην αλλαγή του ημερολογίου ήταν να εορτάζεται το Πάσχα τον καιρό που πίστευαν ότι είχε συμφωνηθεί στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ.. Παρ' όλο που ένας κανόνας της Συνόδου υπονοεί ότι όλες οι εκκλησίες χρησιμοποιούσαν την ίδια ημερομηνία για το Πάσχα, δεν ήταν έτσι. Για παράδειγμα, η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας εόρταζε το Πάσχα την Κυριακή μετά την 14η ημέρα της σελήνης που πέφτει πάνω ή μετά από την εαρινή ισημερία, την οποία τοποθετούσαν στις 21 Μαρτίου. Ωστόσο, η Εκκλησία της Ρώμης ακόμη τοποθετούσε την ισημερία στις 25 Μαρτίου και χρησιμοποιούσε διαφορετική ημέρα της σελήνης. Μέχρι τον 10ο αιώνα, όλες οι εκκλησίες (εκτός από μερικές στα ανατολικά σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) είχαν υιοθετήσει το Αλεξανδρινό Πάσχα, το οποίο ακόμη τοποθετούσε την εαρινή ισημερία στις 21 Μαρτίου, παρότι o Βέδας (Venerable Bede, μοναχός, 672 - 735 μ.Χ.) είχε ήδη παρατηρήσει την μετακίνησή του το 725 μ.Χ. - και είχε μετακινηθεί ακόμη περισσότερο μέχρι τον 16ο αιώνα (αφού μετακινούταν μία ημέρα κάθε 128 χρόνια). Παράλληλα, οι φάσεις της Σελήνης που χρησιμοποιούνταν για να υπολογιστεί το Πάσχα στο Ιουλιανό ημερολόγιο ήταν σταθερές με αποτέλεσμα να χάνεται μία ημέρα κάθε 310 χρόνια. Έτσι τον 16ο αιώνα, οι φάσεις του Σεληνιακού ημερολογίου απέκλιναν κατά τέσσερις ημέρες σε σχέση με τις πραγματικές.