Στο βουνό που υψώνεται πάνω από την πόλη της Ξάνθης και σε σχήμα τριγωνικό βρίσκονται χτισμένα τρία μοναστήρια:
Η ανδρώα Ιερά Μονή της Παναγίας της “Αρχαγγελιωτίσσης” στα βορειοανατολικά της πόλεως.
Η γυναικεία Ιερά Μονή της Παναγίας της “Καλαμούς” στα βόρεια της πόλεως.
Η ανδρώα Ιερά Μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών που φιλοξενεί την Εκκλησιαστική Σχολή της Ξάνθης στα βορειοδυτικά της πόλεως.
Οι ανωτέρω ιερές Μονές μαζί με την ανδρώα ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου στο Πόρτο Λάγος σχηματίζουν ένα νοητό Σταυρό Στο μοναστηριακό συγκρότημα της πόλεως, πλάι στα ιστορικά μοναστήρια ήρθε να προστεθεί μόλις το 1972 η γυναικεία Ιερά Μονή της Αγίας Ειρήνης της Μεγαλομάρτυρος πάνω σε λόφο απέναντι απο το 412 Στρατιωτικό Νοσοκομείο στα βορειοανατολικά της πόλεως.
Ιδρυτής της Ιεράς Μονής υπήρξε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου κυρός Αντώνιος Κλαουδάτος ) ενώ κτήτωρ ο μακαριστός Πρωτοσύγκελλος Μητροπόλεως, πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Αντώνιος Δαλάτσης .
Αρχική σκέψη των Πατέρων ήταν να ίδρύσουν ένα ιεραποστολικό κέντρο με πλούσια φιλανθρωπική και κοινωνική δράση. Κύριο έργο και μέλημα του κέντρου θα ήταν η φιλοξενία, μόρφωση και ανατροφή απορφανισθέντων τέκνων και μάλιστα απο χώρες που είχαν εμπλακεί σε πόλεμο. Προστάτης ʼγιος της Μονής ορίστηκε η Αγία Μεγαλομάρτυς και Ιεραπόστολος Ειρήνη που θα κρατούσε στη στοργική αγκαλιά της όλους όσους εξαιτίας του πολέμου υπέφεραν χάνοντας την επί γης ειρήνη.
Στις 18 Οκτωβρίου 1978 έφτασαν στην Ελλάδα οι Παλαιστίνιες μοναχές, οι οποίες άρχισαν να εργάζονται με δύο σκοπούς:
α) Την ανάπτυξη της Μονής σε πρότυπο γυναικείο Κοινόβιο το οποίο έλειπε απο τη Μητροπολιτική περιφέρεια και το οποίο θα διακονούσε στο κοινωνικό και λειτουργικό έργο της Εκκλησίας.
β) Τη σύσταση του Ιεραποστολικού κέντρου (εκκλησιαστικού ορφανοτροφείου θηλέων). Έτσι ατύπως και προτού εκπνεύσει το 1978 άρχισαν να καταφθάνουν ένα-ένα τα κορίτσια απο την εμπόλεμη ζώνη της Παλαιστίνης. Εκτός από τα ορφανά καταφύγιο στα χέρια της Αγίας Ειρήνης μπορούσαν και μπορούν να βρουν παιδιά αναξιοπαθούντων πολυτέκνων οικογενειών η απροστάτευτα. Το Μοναστήρι οφείλει να τους παρέχει στέγαση, σίτιση, εκπαίδευση και αποκατάσταση, κάθε οικονομική-υλική αλλά και ηθική δυνατότητα μέχρι τα 24 τους χρόνια,.