Ως ευκαιρία για την αναδιανομή των ρόλων, υπό το φως της κατάρρευσης του υπάρχοντος παγκόσμιου συστήματος και των νέων στρατηγικών δεδομένων που έχει επιφέρει η κρίση του κορονοϊού, βλέπει ο Ερντογάν την αντιπαράθεσή του με την Ευρώπη λόγω των συνεχών προκλήσεων του και την εμπλοκή στα ανοιχτά μέτωπα της Αντολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και του Καυκάσου.
Για αυτό το λόγο, όπως αναφέρει ο Δρ. Σαλέμ Αλ Κετμπι, πολιτικός αναλυτής με έδρα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και πρώην υποψήφιος στο Ομοσπονδιακό Εθνικό Συμβούλιο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, σε άρθρο του στην ισραηλινή εφημεριδα Jerusalem Post, η αντιπαράθεση αυτή δεν τρομάζει τον Τούρκο Πρόεδρο.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Αναλυτικά το ενδιαφέρον αυτό άρθρο του Δρ. Σαλέμ Αλ Κέτμπι στην Jerusalem Post:
«Σε πολλές περιπτώσεις, διαβάζουμε δηλώσεις των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με τη συνοχή και τη δύναμη της Ένωσης και την επιθυμία των ηγετών της να έχει το διεθνές καθεστώς που της ταιριάζει. Δεν ξέρω γιατί η ΕΕ στέκεται «ήσυχη» ενάντια στις τουρκικές προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας, που είναι μέλος της Ένωσης, την ίδια ώρα που τα τρία πιο ισχυρά κράτη της Ένωσης (σ.σ. Γαλλία, Γερμανία, Μ. Βρετανία) τον περασμένο Αύγουστο, κατέκριναν την αυστηρή αμερικανική στάση εναντίον των Ιρανών μουλάδων.
Πράγματι, η Γαλλία, η Γερμανία και η Βρετανία ανακοίνωσαν τότε σε μια κοινή επίσημη δήλωση ότι δεν θα υποστηρίξουν το αίτημα της Ουάσινγκτον στα Ηνωμένα Έθνη να επιβάλουν εκ νέου κυρώσεις στο Ιράν στο πλαίσιο κατηγοριών κατά της Τεχεράνης για παραβίαση της πυρηνικής συμφωνίας που έγινε το 2015. Απέτρεψαν τις προσπάθειες των ΗΠΑ να ενεργοποιήσουν τον λεγόμενο μηχανισμό «snapback», ο οποίος στοχεύει να επιβάλει εκ νέου κυρώσεις στο Ιράν, στο βαθμό που ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο κατηγόρησε τις τρείς ευρωπαϊκές χώρες ότι συμμάχησαν με το Ιράν.
Η παραπάνω στάση των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως αντίθετη με τις ευρωπαϊκές αντιδράσεις στις διαδοχικές τουρκικές προκλήσεις, που δεν περιορίστηκαν μόνο στην απειλή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, αλλά επεκτάθηκαν σε επανειλημμένες προσβολές κατά του Γάλλου Προέδρου Εμμάνουελ Μακρόν και σε απειλές για τα συμφέροντα των χωρών της ΕΕ με την τουρκική παρουσία στη Λιβύη, της οποίας η σταθερότητα και η ασφάλεια είναι ένα από τα κλειδιά της ευρωπαϊκής ασφάλειας και σταθερότητας.
Είναι αλήθεια ότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες δεν παραμένουν σιωπηλές για την Τουρκία, αλλά οι αντιδράσεις τους εξακολουθούν να είναι χλιαρές και δεν ανταποκρίνονται στο επίπεδο των τουρκικών απειλών. Ειδικά την στιγμή που οι φιλοδοξίες του «Σουλτάνου» Ερντογάν δεν είναι απλά κρυφές του σκέψεις αλλά πλέον μιλά ανοιχτά για αυτές όπως η πρόσφατη αναφορά του πως η χώρα του επιδιώκει να επεκτείνει την ειρήνη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ως «κληρονόμος του οθωμανικού πολιτισμού».
Έχει καταστεί σαφές ότι η επιδείνωση της τουρκικής οικονομικής κρίσης «πνίγει» τον Ερντογάν και τον ωθεί να διαπράξει περισσότερες προκλήσεις. Στοχεύει τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με λόγια και πράξεις, αφού έχει βεβαιωθεί για τον «θάνατο» της ιδέας της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Αυτό τον οδηγεί να υιοθετήσει μια διαφορετική γλώσσα και προσέγγιση απέναντι στην Ευρώπη, πιστεύοντας ότι αυτή περνάει μια περίοδο αδυναμίας και υποχώρησης που την δυσκολεύουν να σταθεί εμπόδιο στις συνεχείς φιλοδοξίες και προκλήσεις του.
Ορισμένοι παρατηρητές πιστεύουν ότι η κλιμάκωση με την Ευρώπη δεν τρομάζει τον Ερντογάν, αλλά την βλέπει ως μια ευκαιρία για αναδιανομή ρόλων υπό το φως της κατάρρευσης του υπάρχοντος παγκόσμιου συστήματος και της επιθυμίας των διεθνών δυνάμεων να αναδιανείμουν και να τακτοποιήσουν ρόλους σύμφωνα με τα νέα στρατηγικά δεδομένα που επέφερε η κρίση του κορονοϊού.
Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στο μίσος που έχει ο Ερντογάν απέναντι στην Ευρώπη και στις ιδεολογικές, πολιτικές του απόψεις και προσανατολισμούς. Επιπρόσθετα σημαντικό ρόλο παίζει και το γεγονός πως η κλιμάκωση των εντάσεων από την Τουρκία αντιμετωπίζεται με αμερικανική σιωπή, η οποία εκφράζει τη θέση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ έναντι των Ευρωπαίων εταίρων του.
Όποιοι και αν είναι οι λόγοι και τα κίνητρα, οι συνεχείς τουρκικές προκλήσεις και η ωμές παρεμβάσεις σε πολλές κρίσεις ταυτόχρονα (σ.σ. Λιβύη, Ναγκόρνο Καραμπάχ) παραμένουν χωρίς σοβαρή απάντηση από τις μεγάλες δυνάμεις, ειδικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, που είναι αυτή που επηρεάζεται περισσότερο από τη συμπεριφορά της Τουρκίας, και αυτό ενθαρρύνει τον Ερντογάν να συνεχίσει αυτήν τη συμπεριφορά.
Η τελευταία ευρωπαϊκή αντίδραση απέναντι στην Τουρκία μετά την νέα έξοδο του Oruc Reis για έρευνες προήλθε από τον Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών Χάικο Μας, που ζήτησε από την Άγκυρα να σταματήσει τις προκλήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και να μην ανεβάζει την ένταση με την Ελλάδα. Ο ύπατος εκπρόσωπος της Ε.Ε. για ζητήματα εξωτερικής υποθέσεων Ζοζέπ Μπορέλ για το ίδιο θέμα απλά προειδοποίησε την Άγκυρα, ενώ η Ελλάδα μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου ζήτησε κυρώσεις κατά της Τουρκίας δηλώνοντας ότι η γειτονική χώρα έχει αποδείξει ότι είναι αφερέγγυα και ότι η ΕΕ δεν πρέπει να περιμένει δύο μήνες για να λάβει δράση.
Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να «κολλάει» σε ένα λεπτό νήμα που τη συνδέει με την Τουρκία, καθώς απλά αρκέστηκε να καταγγείλει τις τουρκικές προκλήσεις και υπαινίχθηκε κατά τη διάρκεια της συνόδου που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του μήνα ότι θα επιβάλει κυρώσεις εάν η Τουρκία δεν σταματήσει τις παράνομες δραστηριότητες γεώτρησης και εξερεύνησης σε θαλάσσιες περιοχές που διεκδικεί η Κύπρος και η Ελλάδα.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μετά την σύνοδο κορυφής στις αρχές του μήνα σε ανακοίνωση του τόνισε ότι η Τουρκία προβαίνει σε μονομερείς πράξεις που έρχονται αντίθετες με τα συμφέροντα της ΕΕ και παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο και τα κυριαρχικά δικαιώματα μελών της ΕΕ. Ενώ η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντε Λάιεν, προειδοποίησε την Άγκυρα ότι αν συνεχίσει τις παράνομες δραστηριότητες της η ΕΕ θα απαντήσει με οικονομικές κυρώσεις.
Είναι σαφές ότι το ζήτημα έγκειται στην ευρωπαϊκή διχογνωμία για την τιμωρία της Τουρκίας. Αυτό είναι ένα από τα διλήμματα της κοινής ευρωπαϊκής δράσης και της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής γενικά. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες υποτίθεται ότι μελετούν αυτό το δίλημμα που αποδυναμώνει το καθεστώς και το κύρος της Ευρώπης και περιορίζει την αποτελεσματικότητά της στις διεθνείς κρίσεις. Πρέπει να ακουστεί μια ενωμένη Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αφήσει τον κόσμο να ακούσει την ενωμένη ισχυρή φωνή της σε όλες τις κρίσεις, ιδίως εκείνες που συνδέονται με τα στρατηγικά της συμφέροντα, διαφορετικά κινδυνεύει να μην έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα στον κόσμο μετά την πανδημία του κορονοϊού».