Εισαγωγή
Σε μια εποχή που δεν υπήρχε διαδίκτυο, που δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση και που η ενημέρωση γινόταν μόνο από τις εφημερίδες, που και αυτές ήταν μετρημένες στα δάκτυλα των χεριών μας, αρθρογραφούσα περιστασιακά σε κάποια ημερήσια έντυπα. Ήταν δύσκολο να δημοσιεύσεις τις απόψεις σου γιατί ο ανταγωνισμός ήταν τεράστιος, έντονος, τα διάφορα ψώνια πολλά, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις εποχές.
Η μόνη διαφορά σήμερα είναι ότι όλοι μπορούν να εκτονωθούν γράφοντας στις σχεδόν αμέτρητες ιστοσελίδες του διαδικτύου. Σε όλες τις εργασίες και σε όλους τους χώρους, ιδιαιτέρως στην πολιτική.
Θεωρείσαι επιτυχημένος εάν προηγείσαι της εποχής σου, ανάλογα με τη γονιμότητα σκέψεως που διαθέτει ο καθένας μας. Ξεκινάς από ταλέντο και εξελίσσεσαι. Προσωπικά στην πολιτική όπως και πολλοί άλλοι παρέμεινα ταλέντο. Γεγονός άλλωστε σύνηθες λόγω της ανθρωποφαγίας που προκύπτει από την αδυναμία χαλιναγώγησης του ανθρώπινου συναισθήματος που ακούει στο όνομα «φθόνος».
Με ευγνωμοσύνη μεγάλη στο πρόσωπο του φίλου μου Γιώργου Ματσόπουλου, την περίοδο της προεδρικής θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχα πρόσβαση στις εφημερίδες αρχείου της Προεδρίας της Δημοκρατίας γιατί ο σημαντικός μου φίλος Γ.Μ. εργαζόταν ως επιστημονικός συνεργάτης με προϊστάμενο τον αείμνηστο δημοσιογράφο Παπαθανασόπουλο τον τότε Δ/ντή Τύπου της ΠτΔ.
Την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου του 1983 στην εφημερίδα «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ», σε νεαρή ηλικία και εργαζόμενος σε τρεις δουλειές για να συντηρώ την οικογένειά μου, δημοσίευσα μια μελέτη για το «Μακεδονικό ζήτημα» όταν την ίδια περίοδο σημερινοί «βαρύγδουποι» δημοσιογράφοι έγραφαν επαγγελματικά τις στήλες των «Φαρμακείων»!
Τίτλος της μελέτης ήταν «Το Μακεδονικό, το ΚΚΕ, και η εθνική μειοδοσία»! Θυμίζω ότι οι περισσότεροι σημερινοί πρωταγωνιστές που προσπαθούν να διαχειριστούν το όνομα της Μακεδονίας σήμερα, ήταν τότε μέλη του ΚΚΕ.
Όσοι από τους αναγνώστες έχουν το κουράγιο, την αντοχή και έχουν απαλλαγεί από τον πολιτικό φανατισμό τους, ας διαβάσουν τη σύντομη μελέτη που δημοσιεύτηκε όταν η Γιουγκοσλαβία ήταν ακόμη ενωμένη.
Η αφορμή για να γράψω το κείμενο μου δόθηκε από την επίσκεψη της τελευταίας ιστορικά πρωθυπουργού γυναίκας στην Αθήνα, της Μίρκα Μπλάνιτς, της τότε ακόμη ενωμένης Γιουγκοσλαβίας.
«ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 1983
ελευθερες σκεψεις
Το Μακεδονικό, το ΚΚΕ
και η εθνική μειοδοσία
__________________________
Του ΝΙΚ. KOΥKOYΛAPH
Συνδικαλιστή, εκπροσώπου της Ομοσπονδίας
και μέλους του Δ.Σ. Εργαζομένων Νοσοκομείου «Αγία Όλγα»,
μέλους του ΚΕ.Σ.Υ.
__________________________
Ζωηρή έκπληξη προκάλεσε στους πολιτικούς κύκλους και στον ελληνικό λαό ή ομιλία του μέλους του Π.Γ. του ΚΚΕ Κ. Τσολάκη σε συγκέντρωση πολιτικών προσφύγων στα Ιωάννινα. Μιλώντας για τα προβλήματα που απασχολούν τους επαναπατριζόμενους μεταξύ άλλων ισχυρίστηκε ότι:
«Το πρόβλημα του επαναπατρισμού δεν έχει λυθεί. Υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι που φθάνει περίπου τις 20.000 που βρίσκονται έξω. Και δυστυχώς και με τη σημερινή κυβέρνηση υπάρχουν προβλήματα που δυσκολεύουν τον επαναπατρισμό αυτών που μένουν εκεί. Έχουμε συντρόφους που ζούνε έξω και όταν πάνε να πάρουν διαβατήριο και εφ’ όσον διαπιστώσουν ότι ανήκουν σε μια μειονότητα που ζει στην Ελλάδα τους στερούν τη δυνατότητα επαναπατρισμού, ενώ είναι φανερό ότι πρόκειται για πολιτικούς πρόσφυγες, πράγμα που δεν γίνονταν προηγούμενα».
Με την αποστροφή του αυτή ο Κ. Τσολάκης, υιοθετεί την ύπαρξη ψευδομακεδονικής μειονότητας, την οποία προβάλει πλέον μόνο η κυβέρνηση των Σκοπίων, και επαναφέρει στη μνήμη των Ελλήνων, ένα μελανό ζήτημα που το ΚΚΕ πολύ θα ήθελε να λησμονήσει.
Και πράγματι ο αντικειμενικός ιστορικός ερευνητής κάνοντας μια επί τροχάδην αναδίφηση των θέσεων - κειμένων του ΚΚΕ διαπιστώνει μια σειρά μειοδοτικές απόψεις, πάνω στο θέμα αυτό.
Το Μακεδονικό ζήτημα απασχόλησε το ΚΚΕ για πρώτη φορά τον Μάιο του 1921, όταν ο Βασίλης Κολάρωφ, αρχηγός της Βουλγαρικής αντιπροσωπείας στο Συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς στη Μόσχα, πίεσε τον αντιπρόσωπο του ΚΚΕ Γ. Γεωργιάδη να δεχτεί τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης Μακεδονίας, αποσκοπώντας αφ’ ενός στον προσπορισμό κομματικών οφελών από τις ψήφους των προσφύγων Μακεδόνων της Βουλγαρίας και αφ’ ετέρου στη στελέχωση του ΚΚΕ σε αμφισβητούμενες μειονότητες στη Μακεδονία. Ο Γ. Γεωργιάδης μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εκφράζει δημόσια τη ριζική διαφωνία του στην πρόταση αυτή και διαγράφεται από το κόμμα.
Στα τέλη του 1923 η Κομιτέρν υιοθετεί την αρχή της «ανεξαρτησίας» της Μακεδονίας, την οποία επιβάλλει σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα ενώ το 1924 οι Έλληνες κομμουνιστές μετά από ορισμένες αμφιταλαντεύσεις και υπεκφυγές εξαναγκάζονται κάτω από την ασφυκτική πίεσή της, στο Πέμπτο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομιτέρν, να δεχθούν «μια ενότητα εργασίας για το ζήτημα της Μακεδονίας και της Θράκης». Το έκτακτο συνέδριο του ίδιου χρόνου στο μανιφέστο του αναφέρει σαφώς ότι σκοπός του κόμματος είναι η ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη».
Ενώ σε άρθρο του Ριζοσπάστη με τίτλο «Το Μακεδονικό ηφαίστειο» αναπτύσσονται τα ακόλουθα: «…η απελευθέρωση των λαών αυτών από τον ζυγό της σερβικής, βουλγαρικής, ελληνικής και τουρκικής μπουρζουαζίας ή συνένωση όλων των τμημάτων της διαμελισμένης μεταξύ Βουλγαρίας, Σερβίας και Ελλάδος Μακεδονίας και της διαμελισμένης μεταξύ Βουλγαρίας, Ελλάδος και Τουρκίας Θράκης, σε μια ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία, σε μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη, ή Ομοσπονδιακή Ένωση όλων των Βαλκανικών λαών σε μια Βαλκανική Ομοσπονδία, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο θα καταπαύσει κάθε εθνική καταπίεση στα Βαλκάνια, θα σταματήσει μια για πάντα ο αλληλοσπαραγμός των λαών…».
Η γραμμή αυτή υιοθετείται πλήρως με εξαίρεση τις εκλογές του 1926 για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Αλλά μετά τη συντριβή του ΚΚΕ στις εκλογές του 1928, ο Ν. Ζαχαριάδης επιβάλλει περισσότερο ακραίες θέσεις.
Στις αποφάσεις της IV Ολομέλειας (Κομμουνιστική Επιθεώρηση Γενάρης 1933) περιλαμβάνονται παρόμοιες απόψεις.
Το ίδιο ακριβώς πνεύμα διέπει την απόφαση του Πέμπτου Συνεδρίου, η οποία επισημαίνει ότι:
«Η υποστήριξη και ενίσχυση των εθνικοεπαναστατικών οργανώσεων των εθνικών μειονοτήτων και η στερέωση των δικών του οργανικών θέσεων μέσα σ’ αυτές, δίπλα στη σημερινή τους πάλη για όλα τα ζητήματα, και τα πιο ελάχιστα, των εθνικών μειονοτήτων, που παλεύουν ενάντια στην εθνική, οικουμενική και κοινωνική καταπίεση της αστικοτσιφλικάδικης Ελλάδας και η αναγνώριση στις μειονότητες αυτές του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης μέχρι και του αποχωρισμού».
Στα 1935 όμως η Κομιτέρν αντιλαμβάνεται ότι ο λανθασμένος δρόμος που ακολουθούσε, δεν έβγαζε συγκεκριμένα οφέλη για το κίνημα και εμπόδιζε τους σοσιαλιστές και τις ευρύτερες λαϊκές μάζες να συσπειρωθούν στα λαϊκά μέτωπα, που έκρινε ότι απαιτούσαν οι καιροί. Και δεν δίστασε στην υιοθέτηση της νέας γραμμής. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους το ΚΚΕ με απόφαση του Έκτου Συνεδρίου αντικαθιστά το σύνθημα της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας» με την αρχή της ισότητας των μειονοτήτων.
Ενώ ο Ν. Ζαχαριάδης μιλώντας στην 2η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ την 15η Ιανουαρίου 193 ισχυρίζεται ότι:
«Η πλουτοκρατία και η αντίδραση, αν και τρέμουν για τη Μακεδονία και τη Θράκη, όμως, παραγνωρίζοντας τις ιδιομορφίες των επαρχιών αυτών και πρώτ’ απ’ όλα την πολυεθνική σύνθεσή τους και εφαρμόζοντας αυτού επάνω πολιτική οικονομικής αποστράγγισης και τρομοκρατικού ξεφαντώματος, δεν φτάνουν παρά σε αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που θέλουν… Το χειρότερο ακόμα, είναι η πλουτοκρατία της χώρας μας και ο φασισμός αντιπροβάλλουν και αυτοί καταχτητικές βλέψεις πάνω στη Βόρεια Ήπειρο, το Μοναστήρι είτε την Ανατολική Ρωμυλία και έτσι, σπρώχνουν τα πράγματα πιο γοργά προς πολεμικές καταστροφικές περιπέτειες».
Κατά τη διάρκεια της κατοχής οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές παρτιζάνοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες, που αργότερα θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην προσάρτηση εδαφών της Ελληνικής Μακεδονίας. Το 1943 αποστέλλουν τον Βουκμάνοβιτς • Τέμπο ό όποιος ζητεί από το ΚΚΕ την ίδρυση σλαβομακεδονικών ανταρτικών ομάδων, που θα υπάγονταν στη διοίκηση του Γιουγκοσλαβικού ΚΚ. Ο ΕΛΑΣ απέρριψε το αίτημα αυτό αλλά ίδρυσε χωριστά σλαβομακεδονικά τάγματα, στα πλαίσια των τμημάτων του επανδρωμένα με άτομα Σλαβικής συνειδήσεως, τα οποία είχαν οργανωθεί στο «Σλαβομακεδονικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» (ΣΝΟΦ).
Τον Ιανουάριο του 1944 υπογράφεται στις Καρυδιές Εδέσσης σύμφωνο μεταξύ του Βουλγάρου Κάλτσεφ και του Ανδρέα Τζήμα, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, με το οποίο μεταξύ άλλων οι επαρχίες Κιλκίς, Παιωνίας, Αλμωπίας, Γιαννιτσών, Αριδαίας, Φλωρίνης και Καστοριάς εκχωρούνται από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και υπάγονται στη ζώνη δράσεως της ΣΝΟΦ, με απώτερο σκοπό «τη δημιουργία αυτονόμου Μακεδονικού κράτους Σοβιετικής Οργάνωσης, το οποίο θα ζητήσει να μπει κάτω από την προστασία της Ρωσίας».
Κατά τον ανταρτοπόλεμο (1946-49) οι Σλαβομακεδόνες, οι οποίοι λόγω της προσκολλήσεως στις επιταγές των Γιουγκοσλάβων λίγο πριν την απελευθέρωση, είχαν αναγκάσει το ΕΛΑΣ να τους απωθήσει βορειότερα, επιστρέφουν στη Μακεδονία και οργανώνουν δικό τους κίνημα το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΝΦΟ), το οποίο θεωρεί τον αγώνα τους ως «εθνικοαπελευθερωτικό για τους Μακεδόνες του Αιγαίου» και «πραγμάτωση των εθνικών τους δικαίων», της προσαρτήσεως δηλαδή των βουλγαρικών και ελληνικών μακεδονικών εδαφών μέσα στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η ρήξη όμως μεταξύ Τίτο - Στάλιν το 1948 εξαναγκάζει το ΚΚΕ να ευθυγραμμισθεί με την Κομινφόρμ στις επιθέσεις της κατά του Τίτο και να υιοθετήσει με απόφαση της 5ης Ολομέλειας της Κ.Ε. τον Ιανουάριο του 1941, το παλαιότερο αίτημά του «για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία στα πλαίσια μιας μελλοντικής Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας».
Μετά το 1956 το ΚΚΕ εγκατέλειψε το σύνθημα της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας» σε συμφωνία με το βουλγαρικό ΚΚ και ξαναγύρισε στην αρχή της «ισότητας των μειονοτικών δικαιωμάτων» ενώ οι προσπάθειες της Γιουγκοσλαβίας να αναγνωριστούν οι ψευδομακεδονικές μειονότητες στις γειτονικές χώρες προκάλεσε σ’ όλο το διάστημα από το 1950 μέχρι σήμερα, την οργισμένη αντίδραση της κοινής γνώμης και των υπευθύνων κυβερνήσεων των χωρών αυτών.
Μετά από τη σύντομη ιστορική αναδρομή, γίνεται αντιληπτό, ότι πράγματι ο έμπιστος της Μόσχας Κ. Τσολάκης δημιουργεί γενικότερο θέμα σε μια περίοδο κατά την οποία οι σχέσεις μεταξύ Σόφιας και Βελιγραδίου περνούν κρίση λόγω της προσπάθειας των δύο πλευρών να οικειοποιηθούν την πατρότητα της εξεγέρσεως κατά των Οθωμανών στο Ίλιντεν και της τάσεως του Βελιγραδίου για τη σταδιακή υιοθέτηση των απόψεων Σκοπίων, όσον αφορά τις σχέσεις της Ομοσπονδίας με τις γειτονικές χώρες. Σε συνέντευξή του ο Γκρλίτσκωφ (μέλος του προεδρείου του ΚΚ Σκοπίων) τονίζει τα εξής:
«Οι θέσεις των Ελλήνων κομμουνιστών κατά το παρελθόν πέρασαν διάφορα; στάδια - από την αναγνώριση και την υποστήριξη της Μακεδονικής μειονότητας μέχρι ίσως και τη μη αναγνώριση. Εμείς, αγωνιζόμαστε να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματα της εθνικής Μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και το δικαίωμα της Γιουγκοσλαβίας να ενδιαφέρεται, καθώς και της Δημοκρατίας των Σκοπίων σαν κράτος του Μακεδονικού λαού, για το μέλλον του τμήματος αυτού του λαού της».
Η κατακραυγή για τις δηλώσεις αυτές ανάγκασε το ΚΚΕ να δώσει στη δημοσιότητα την ακόλουθη αποπροσανατολιστική ανακοίνωση, στην οποία μόνο για την «ταμπακιέρα» δεν γίνεται λόγος:
«Ο Τύπος της Δεξιάς, δίνοντας ύποπτες ερμηνείες σε ένα σημείο της ομιλίας ηγετικού στελέχους του κόμματος προσχωρεί σε μια ενορχηστρωμένη προβοκατόρικη καμπάνια προβάλλοντας ότι τάχα το ΚΚΕ ανακινεί μακεδονικό πρόβλημα. Στην πραγματικότητα ο Τύπος της Δεξιάς πλασάρει από καιρό σχέδια αμερικάνικων υπηρεσιών, τα οποία το κόμμα μας έγκαιρα έχει καταγγείλει, που αποβλέπουν στην ανακίνηση τέτοιου είδους θεμάτων, με σκοπό να πλήξουν τις σχέσεις της χώρας μας με τις γειτονικές, να υπονομεύσουν τις προσπάθειες για απύραυλη Βαλκανική και να αποπροσανατολίσουν τον λαό μας».
Για το ίδιο αυτό θέμα ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Γεννηματάς, απαντά εκ μέρους της κυβερνήσεως τα εξής:
«Η ατυχής απόπειρα ανακίνησης ενός εντελώς ανύπαρκτου για την Ελλάδα θέματος αλλά και η προβολή του με οποιονδήποτε τρόπο από οποιαδήποτε πλευρά, προσφέρουν κακές υπηρεσίες στην εθνική μας υπόθεση, όταν δε εξυπηρετούν αντικειμενικά περίεργες σκοπιμότητες».
Αν στα παραπάνω προστεθούν οι δραστηριότητες των λαϊκομετωπικών κοινοτικών και δημοτικών συμβουλίων, ορισμένων παραμεθορίων περιοχών, που δεν διστάζουν να αντικαταστήσουν σειρά μνημείων και τάφων Μακεδονομάχων με ονόματα στελεχών της ΣΝΟΦ, όπως πρόσφατα καταγγέλθηκε από τη Ν.Δ. στη Βουλή (περί Μακεδονικού Κράτους των Σκοπίων Ειρήνης Μίρκας Γκίνη, για την οποία έχει στηθεί προτομή στα Σκόπια) το πρόβλημα παίρνει άλλη διάσταση. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο χαρακτηρισμός της «ατυχούς απόπειρας» δίδεται από μια κυβέρνηση, η οποία πολλές φορές χωρίς περίσκεψη και φειδώ, κατηγόρησε τους αντιπάλους της για «εθνική μειοδοσία» και ισχυρίστηκε ότι η στάση της ήταν πάντα «εθνικά υπερήφανη» ενώ θα έπρεπε, στη συγκεκριμένη περίπτωση να καταδικάσει αναφανδόν την εθνικά απαράδεκτη πρόταση του Κ. Τσολάκη, χωρίς μάλιστα να θεωρήσει ίσης βαρύτητας τα λεγόμενα του ΚΚΕ, με τη δικαιολογημένη αντίδραση του Τύπου και της κοινής γνώμης προς αυτά.
Ο κάθε αμερόληπτος και αντικειμενικός αναγνώστης με μεγάλη ευχέρεια μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για τη σκοπιμότητα που κρύβεται πίσω από τη στάση αυτή.