Ο Αλέξης Παπαχελάς, σε παλαιότερο άρθρο του, αναφερόμενος σε, μη κατονομαζόμενο, «εκλιπόντα επιχειρηματία» χαρακτήριζε «σοφή» την συμβουλή του τελευταίου σύμφωνα με την οποία: «Ποτέ δεν μπλέκεις ή αγοράζεις Μέσα, είναι πολύ πιο εύκολο να τα νοικιάσεις».
Επομένως και στον βαθμό που ισχύει αυτή η εκτίμηση αυτοί που δαπάνησαν δεκάδες εκατομμύριων για να αποκτήσουν ένα κανάλι, αυτοί που ξενύχτισαν έγκλειστοι, σαν φυλακισμένοι, για τον ίδιο σκοπό δεν είναι σοβαροί. Μάλλον κάτι δεν είχε καταλάβει σωστά ο κύριος Α.Π. και ο επιχειρηματίας στον οποίον αναφέρεται. Η πράξη απέδειξε ότι το «χρήμα» ποθεί διακαώς την 4η εξουσία γι’ αυτό κάνει τα πάντα για να την κάνει δική του.
Έχει δίκιο ο Α.Π. όταν, στο ίδιο άρθρο, αναφέρει ότι: «Οι πολιτικοί είναι κατά κανόνα ιδιαιτέρως ανασφαλή άτομα. Ιστορικοί - ψυχαναλυτές εξηγούν πως η δίψα για αναγνώριση και αποδοχή τούς ωθεί στην πολιτική. Εκεί που την πατάνε όμως, διαχρονικά και σε πολύ διαφορετικές χώρες και περιπτώσεις, είναι όταν επιχειρούν να ελέγξουν το σκηνικό των μέσων ενημέρωσης για να προστατευθούν από την κριτική». Το άρθρο γράφτηκε το 2016 και είχε στόχο την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ελέγξει το τηλεοπτικό τοπίο. Όμως αν ανατρέξουμε τρεις δεκαετίες πίσω θα δούμε ότι έχει ευθεία αντιστοιχία με τις επανειλημμένες προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ -με αποκορύφωμα το σκάνδαλο Κοσκωτά- να ελέγξει τον τύπο. Αυτές οι αποτυχημένες προσπάθειες συνέβαλαν εντέλει στο να γίνει κατανοητό ότι αντί να κάνεις τους «λύκους κατοικίδια», πράγμα ανέφικτο, είναι καλύτερα να τους κρατάς χορτάτους. Βεβαίως οι πραγματικοί πολιτικοί αντί να «ταΐζουν τους λύκους» οφείλουν να τους κρατάνε μακριά από το «κοπάδι».
Βεβαίως είχε δίκιο ο επιχειρηματίας: «Ποτέ δεν μπλέκεις ή αγοράζεις Μέσα, είναι πολύ πιο εύκολο να τα νοικιάσεις». Μόνο που η «σοφή», κατά τον Παπαχελά, συμβουλή δεν αφορά κυρίως τους επιχειρηματίες αλλά τους πολιτικούς και τα κόμματα. Όταν μάλιστα διαθέτεις για το «ενοίκιο» τα οικονομικά και νομοθετικά «καλούδια» της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας είσαι άρχοντας. Ο καλύτερος πελάτης. Ας είναι καλά οι πολίτες που πληρώνουν τον λογαριασμό. Έτσι είδαμε σε προηγούμενες δεκαετίες να απογειώνονται οικονομικά οι «εθνικοί» εργολάβοι και προμηθευτές. Είδαμε την βιομηχανία των μόνιμων διαχειριστών των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων να ανθίζει. Είδαμε πολιτικούς νάνους καλυπτόμενους με τα «επτά πέπλα» της διαπλοκής να εμφανίζονται ως σύγχρονοι «Τιτάνες».
Αυτή η «οικονομική και νομοθετική ευχέρεια», της πολιτικής πελατείας, εξηγεί γιατί τελικά στην πράξη διαψεύδεται και ο εκλιπών επιχειρηματίας. Η «αγορά» των ΜΜΕ έχει χρήμα, αφού όπως γράφει και ο Α.Π.: «Στην Ελλάδα είχε αναπτυχθεί εδώ και μερικές δεκαετίες η ενημέρωση της “προστασίας” ή και του εκβιασμού». Είναι φυσιολογικό λοιπόν οι οικονομικά ισχυροί να «επενδύουν» -επεκτείνοντας την επιχειρηματική τους δραστηριότητα στην μέσω των ΜΜΕ «προστασία»- με στόχο αν όχι να καθορίσουν τουλάχιστον να επηρεάσουν αποφασιστικά τους κανόνες του παιχνιδιού υπέρ τους.
Σε όσους θεωρούν ότι η χειραγώγηση της 4ης εξουσίας συνιστά σοβαρή αλλοίωση του πολιτεύματος, σε όσους πιστεύουν ότι είναι μια κεκαλυμμένη μορφή εκτροπής, ότι συνεπώς τα συναφή αδικήματα δεν είναι λογικό να χαρακτηρίζονται πλημμελήματα, σε όσους, συμφωνώντας με την διαπίστωση του Α. Παπαχελά για την «ενημέρωση της “προστασίας” ή και του εκβιασμού», αναρωτιούνται αν η εξουσία εξακολουθεί να «απορρέει από τον λαό» θα όφειλε ίσως μια απάντηση η Π.τ.Δ. αν δεν είχε τόσα άλλα σοβαρά θέματα να την απασχολούν...