Ο τίτλος δεν έχει σχέση με το ΑΠ- δεν του ταιριάζει αυτή η γλώσσα άλλωστε. Είναι πιστή μεταφορά από ραδιοφωνική συνέντευξη του Θ. Πάγκαλου. Απίστευτο, αλλά αληθινό.
Ένας πολιτικός που τιμήθηκε πρώτα από την Αριστερά και μετά από το ΠΑΣΟΚ. Που υπήρξε βουλευτής και υπουργός. Που προσπάθησε να γίνει δήμαρχος και θα μπορούσε να γίνει και διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου. Βουλιάζει μέρα με τη μέρα στο φραστικό βούρκο που παράγει ο ίδιος κι ακόμη δεν έφτασε τον πάτο.
Ο υπερήλικος -80άρης- πλέον Θ. Πάγκαλος, εγγονός, γιος και ανεψιός στρατιωτικών, μπορεί να πέρασε από τη Σορβόννη και το Γαλλικό Μάη, αλλά ψηφίζει τη ΝΔ, προπαγανδίζει υπέρ του Κυριάκου και μιλάει για τον Αλέξη Τσίπρα σαν αλητάκος του δρόμου και θαμώνας των χειρότερων χαμαιτυπείων.
Δεν είναι εκκεντρικός. απλώς έχει κόψει την αλυσίδα. Γι’ αυτόν πολιτικός λόγος είναι διατυπώσεις όπως «μαλάκας» και «τσογλάνι» για τον εκλεγμένο πρωθυπουργό – ή για οποιανδήποτε άλλον, το ίδιο θα ήταν. Ξεπεσμός χωρίς όρια, από τον οποίο αξίζει να αναδειχθούν δυο θέματα.
Το πρώτο αφορά τη λαϊκή αντίδραση, κατά την πάγια ελληνική παράδοση. Ανέκαθεν όταν κάποιος ξέφευγε και ασχημονούσε στο δρόμο, οι άλλοι έλεγαν: «Μα καλά, δεν έχει κάποιον δικό του να τον μαζέψει;».
Με τον Πάγκαλο δεν ξέρουμε τι συμβαίνει. Με τρεις γάμους και πέντε παιδιά δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποιος να τον περιθάλψει. Άλλωστε τα συμπτώματα εμφανίσθηκαν νωρίς. Αυτός δεν είναι που είπε στα σκαλάκια της Βουλής προ ετών σε μία δημοσιογράφο που τον ρώτησε κάτι: «Δεν γα…σαι κι εσύ πρωινιάτικα;».
Το δεύτερο αφορά την ευθύνη των ΜΜΕ απέναντι σε ιδιάζουσες περιπτώσεις ανθρώπων χωρίς αυτοέλεγχο. Προφανώς δεν νοούνται περιορισμοί και απαγορεύσεις λόγου. Αλλά πόσο είναι θεμιτό να προσφέρουν μικρόφωνο σε κάποιον που είναι βέβαιο ότι θα παρεκτραπεί,- αν δεν του το προσφέρουν ακριβώς για να παρεκτραπεί. Κατά πόσο το ΕΣΡ δεν έχει αρμοδιότητα όταν από μια συχνότητα ακούγονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί για τον πρωθυπουργό από κάποιον που προφανώς δεν έχει πλέον έλεγχο των εκφράσεών του; Aν δεν έχει κιόλας παθολογική ροπή σε πεζοδρομιακούς μονολόγους…
Κατά τα λοιπά είναι λυπηρό ότι ένας πολιτικός που ήταν κάποτε χαρισματικός εκπίπτει σήμερα σε λούμπεν αθυρόστομο σχολιαστή του δρόμου. Προσθέτει έτσι νέα αρνητικά στοιχεία στο επιβαρυμένο προφίλ του. Δεν είναι αυτός που έφρασε ως το ΕΓ του ΠΑΣΟΚ για ωμή χυδαιολογία σε βαρος στελέχους του; Αυτός δεν αποκαλούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου «δωρολήπτη».
Επί της ηγεσίας του στο υπουργείο Εξωτερικών δεν συνέβη να παραδοθεί διωκόμενος στους διώκτες κατά παραβίαση κάθε ουμανιστικής ηθικής; Δεν είναι αυτός που ταπείνωσε στη χώρα, όταν σαν κουτσαβάκης έβριζε του Γερμανούς και μετά σύρθηκε σε συγγνώμη που του προκάλεσε ρινορραγία;
Ο Τσίπρας δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από τον Πάγκαλο. Αντίθετα μετά τον Σαμαρά, που του διαμόρφωσε το αντιμνημονιακό πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε ανοδικά, ήταν ο δεύτερος κατά σειρά χορηγός του καθώς κάθε φορά του τον καθύβριζε ανέβαζε τις μετοχές του. Όπως ακριβώς ο ευπρεπής Δημ. Αβραμόπουλος το 1994 κέρδισε το Δήμο Αθηναίων και θεμελίωσε την πολιτική σταδιοδρομία του αντιμετωπίζοντας με απαξία τον Πάγκαλο που αντί για αντίπαλος τη συμπεριφερόταν σαν υβριστής του.
Υπήρξαν άνθρωποι που είχαν για χρόνια σε εκτίμηση τον Θ. Πάγκαλο. Άλλοι που αναγνώριζαν δημόσια τα προσόντα του και οπαδοί του ΠΑΣΟΚ που θα τον ήθελαν για αρχηγό στο κόμμα τους. Σήμερα τον χρησιμοποιούν οι φανατικότεροι των φανατικών για να κερδίσουν ευτελή ακροαματικότητα και να προσφέρουν υπηρεσίες – όπως μοιάζουν- στους αντίπαλους του Τσίπρα.
Στην απέραντη ζούγκλα της πολιτικής και των ΜΜΕ θα μπορούσε να το καταλάβει κανείς, αν για τον πρώην υπουργό δεν αρχίζαν πλέον να γίνονται ορατοί οι ανθρωπιστικοί λόγοι που πρέπει να ισχύουν στην μεταχείρισή του. Αν έχει το ακαταλόγιστο χρειάζεται φροντίδα, όχι έκθεση στη δημοσιότητα…
Από το ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ