Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς τι ακριβώς απασχολεί στα 82 χρόνια του έναν πολιτικό σαν τον Κώστα Σημίτη. Απέκτησε σχεδόν τα πάντα από όσα επιδιώκει κάποιος μετέχοντας στον δημόσιο βίο. Ποιο νόημα έχουν οι σποραδικές δημόσιες παρεμβάσεις του -εκ του ασφαλούς πάντα;
Επιδιώκει την πολιτική υστεροφημία του; Με όλο σεβασμό, αυτήν την έχασε προ πολλού απέναντι στον μέσο πολίτη, ενώ πολλά δείχνουν ότι και ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει γι’ αυτόν πολύ λιγότερα από όσα υπόσχονται οι εν ζωή αγιογράφοι του.
Θέλει κάποιον ρόλο ακόμη; Πολύ δύσκολο να βρεθεί αυτός που θα του τον δώσει, με βάση τα προηγούμενα. Κάτι σαν πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλαδή, όπου θα «ήταν ιδανικός», όπως πετάνε κατά καιρούς κάποια εξαπτέρυγα του σε παρακμή.
Φοβάται μήπως κάτι άλλο και προσπαθεί να το ξορκίσει; Ενώ δεν μιλάει ποτέ για το παρελθόν του, σαν να μην υπήρξε, την πρώτη φορά που μίλησε, λίγο πριν βγει το 2018 με τη συνέντευξη του στο «Βήμα»- ο προσεκτικός αναγνώστης θα αλιεύσει περίεργες διατυπώσεις. Είναι μια περίεργη συνέντευξη- στην οποία λέει απίστευτα πράγματα, για πρώην πρωθυπουργό.
Π.χ. τι εννοεί όταν, μιλώντας για σκάνδαλα, λέει «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», για τη σημερινή κυβέρνηση για την οποία «έχουν προκύψει διάφορα θέματα»; Σαν νύξη συμψηφισμών ακούγεται. Και πώς θυμήθηκε ξαφνικά ότι ως Πρωθυπουργός απέρριψε την αγορά των «Γιουροφάιτερς»;
Από τη μια δημόσια εμφάνιση στην άλλη ο απογοητεύει και τους πιο καλοπροαίρετους απέναντι του. Ειδικά η αυτή η συνέντευξη είναι κάτι σαν «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμμένα». Δύσκολο να βρει κανείς τι θέλει πει και για ποιον.
Αρχίζει με διάλεξη για την Ευρώπη, στην οποία η προσήλωση του είναι αδιαμφισβήτητη. Καλά και σωστά είναι αυτά που λέει , αλλά δεν είναι και τίποτε πρωτοτυπίες. Όλοι οι σοβαροί άνθρωποι αυτά συζητούν. Για το ίδιο όμως δείχνουν σαν εισαγωγή για να πει τα υπόλοιπα- πέρα από τις γνωστές απόψεις του περί της διαφθοράς που «είναι κοινωνικό φαινόμενο».
Ο επί οκτώ χρόνια πρωθυπουργός για πρώτη φορά αποφάσισε να απολογηθεί εν μέρει για τη διαφθορά που χαρακτήρισε τη διακυβέρνησή του. Αλλά για να αρνηθεί την πολιτική ευθύνη του.
Άραγε για τις υπουργικές μίζες επί των ημερών του να κάνουμε απλώς ένα σεμινάριο; Να μην δούμε ποιοι πλούτισαν με δημόσιο χρήμα επί των ημερών του; Να μην μάθουμε ποιος πλήρωσε τις πανάκριβες προεκλογικές καμπάνιες του έκανε το 1996 και το 2000; Να μην απορούμε γιατί το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων εκτινάχθηκε -και υπέρ ποιων;- και μετά πήγαν να τα φορτώσουν στην Αγγελοπούλου που τους έσωσε.
Είναι απλώς «οι ατέλειες στη λειτουργία των θεσμών και το χαμηλό επίπεδο κοινωνικής συνείδησης» που «προκαλούν τη διαφθορά». Κατά τη γνώμη του πολιτική ευθύνη στον ίδιο «θα υπήρχε αν είχαν γίνει γνωστές παρανομίες και δεν τους έδωσα καμία συνέχεια» ή «αν οι υπηρεσίες είχαν επισημάνει παραβατικές συμπεριφορές». Αλλά «κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας μου δεν υπήρξε οποιαδήποτε πληροφόρηση ή στοιχείο για την ύπαρξη παράνομων δραστηριοτήτων».
Κοντή μνήμη. Ευθέως ο Γιάννης Καψής σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής δεν του μίλησε για τη διαφθορά στον Πειραιά και αυτός τον έκοψε, απαντώντας του εκνευρισμένος «να πάει στον εισαγγελέα αν έχει στοιχεία»; Δεν του έστειλε επιστολή για τα φαινόμενα διαφθοράς ο Γεράσιμος Αρσένης, κορυφαίο μέλος του υπουργικού συμβουλίου- και αδιαφόρησε; Δεν του είπε ο σε συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου ότι υπάρχει διαφθορά και αυτός «ενοχλήθηκε, όχι γιατί υπάρχει, αλλά γιατί του το είπα», όπως ανέφερε αργότερα ο Πάγκαλος;
Δεν βοούσε ο κόσμος για το Χρηματιστήριο και την ανάμειξη συνεργατών του; Για πρόσωπα που ανεβοκατέβαζαν τον δείκτη και μπαινόβγαιναν στο Μαξίμου; Δεν άκουσε τίποτε για τις σχέσεις υπουργών και άλλων κυβερνητικών παραγόντων με επιχειρηματίες; Δεν έγραφαν καθημερινά οι εφημερίδες; Και αυτά «κοινωνικά φαινόμενα» ήταν; Σε ποιον πλανήτη ζούσε ; Και σε ποιους απευθύνεται σήμερα;
«Επί της πρωθυπουργίας μου, όταν είχα οποιαδήποτε ορθή πληροφόρηση για πρόσωπα του περιβάλλοντός μου ή υπουργούς (ότι δεν έχουν την επιβεβλημένη συμπεριφορά), τους απομάκρυνα αμέσως από τη θέση τους». Σε ποιους ακριβώς αναφέρεται;
Αν μιλήσουμε για υπουργούς ο μόνος που απομακρύνθηκε- παραιτούμενος ο ίδιος – ήταν ο Χάρης Καστανίδης από το υπουργείο Μεταφορών τον Σεπτέμβριο του 1997 για να πάρει τη θέση του ο … Τάσος Μαντέλης– εξ απορρήτων του Σημίτη ως πρώην γραμματέας του πρώτου υπουργικού συμβουλίου του. Ο Καστανίδης αργότερα, κατηγόρησε τον πρώην πρωθυπουργό ότι τότε «έθαψε» νομοσχέδιο που θα έφερνε διαφάνεια στη διαδικασία προμηθειών… Λέγε με Siemens.
Να εννοεί άραγε την καρατόμηση του αφελούς, αλλά αμέμπτου υφυπουργού Βαγγέλη Μαλέσιου, μετά από δημοσίευμα της «Αυριανής» -που είχε κάνει αγώνα για την επικράτηση του Σημίτη- ότι φιλοξενήθηκε στο σπίτι επιχειρηματία με τον οποίο όμως ο Σημίτης είναι απευθείας επαφές;
Να λέει άραγε για τον Θ. Τσουκάτο τον οποίο έκοψε από τον «πρωινό καφέ» χωρίς τις οφειλόμενες εξηγήσεις παρότι δεν ήταν τυχαίος, αλλά αυτός που τον ανέδειξε στην κομματική ηγεσία: τις εσωκομματικές μάχες του 1996 δεν τις κέρδισαν τα φίλια συγκροτήματα Τύπου, αλλά ο Τσουκάτος. Αυτός άλλωστε παρέλαβε -όπως βεβαίωσαν μάρτυρες στο δικαστήριο- το ένα εκατομμύριο μάρκα, και ακόμη δεν εξήγησε ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ γιατί έστελνε λεφτά στο κομματικό ταμείο, ο Χριστοφοράκος.
Αναφέρεται άραγε στον Γ. Πανταγιά με τον οποίο συνδέεται ακόμη; Τέτοιες απομακρύνσεις έκανε ; Ο -επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ τότε- Κώστας Μητσοτάκης είχε σχολιάσει για τη συγκεκριμένη απομάκρυνση «Σιγά μη στάξει η ουρά του ποντικού, αυτό μας μάρανε; Η ευαισθησία εδώ εκδηλώθηκε;».
Ένα ακόμη μυστήριο σ’ αυτή τη συνέντευξη είναι η εξής διατύπωση: «Ήμουν και είμαι αντίθετος με την άποψη ότι οι υπουργοί θα πρέπει να παρακολουθούνται από μυστικές υπηρεσίες, ώστε ο πρωθυπουργός να γνωρίζει τι συμβαίνει». Πότε και από ποιον συνέβαινε αυτό; Ποιος του το πρότεινε και δήλωσε αντίθετος; Τι υπάρχει πίσω από τα μισόλογα; Για τους γνωρίζοντες ίσως κάτι συνδέεται με τη δραματική συνεδρίαση του Ε.Γ. του ΠΑΣΟΚ στις 21 Ιουνίου 2001- όταν πάλι έκανε αντίστοιχες αναφορές…
Για πρώτη φορά ο πρώην πρωθυπουργός δέχεται σε συνέντευξη ερώτηση για τον και τον Άκη Τσοχατζόπουλο, αλλά για να τους χρεώσει στον… Ανδρέα Παπανδρέου , ως υπουργούς του και στελέχη με αγώνες, που δεν έδωσαν ως τότε αφορμή. «Τα πρώτα ερωτήματα για ον κ. Τσοχατζόπουλο» τότε αφορμή προέκυψαν το 2006 και για τον κ. Παπαντωνίου πολύ αργότερα». «Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας μου δεν υπήρξε οποιαδήποτε πληροφόρηση ή στοιχείο για την ύπαρξη παράνομων δραστηριοτήτων». Αντιλαμβάνεται, άραγε, τι λέει;
Τότε γιατί δεν πήγε στο Δικαστήριο να τα πει αυτά για τον Άκη, ούτε θα πάρει προφανώς θα πάει για τον Γιάννο; Υπουργοί του ήταν. Τζάμπα φώναζε ο Βενιζέλος στην πρώτη εξεταστική για την «τιμή και την υπόληψη της κυβέρνησης Σημίτη». Όσο για προνόμιο του πρωθυπουργού να αναθέτει υπουργεία με αποκλειστικό κριτήριο την εμπιστοσύνη του, πάει περίπατο. Ο Σημίτης λέει ότι τους υπουργούς του τους διόριζε ο… προκάτοχός του.
Ίσως ο πρώην πρωθυπουργός, χάνει την επαφή με τα πράγματα. Π.χ. μιλώντας για την μεταμνημονιακή Ελλάδα αποφαίνεται: «Στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρείται βέβαιο ότι η Ελλάδα μετά το 2018 θα προσφύγει γρήγορα στον δανεισμό από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESΜ). Αναπόφευκτη συνέπεια θα είναι η επιβολή νέων όρων στην οικονομική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης». Σε ποια Ευρωπαϊκή Ένωση συμβαίνει αυτό και δεν το πήρε κανείς είδηση, ούτε αναφέρθηκε από κανέναν; Από πού προκύπτει αυτή η αβάσιμη κινδυνολογία και πού αποσκοπεί;
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελελίδα «anoixtoparathyro.gr»