Η είδηση πέρασε στα «ψιλά», για να μην πούμε ότι αγνοήθηκε παντελώς από τα ελληνικά μέσα ενημερώσεως, ακόμα και τις εξειδικευμένες αμυντικές ιστοσελίδες, αν και κατά την προσωπική μας άποψη, θα έπρεπε να μας απασχολεί πολύ, καθώς έτσι υλοποιείται η λεγόμενη “soft diplomacy”, τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε θρησκευτικό επίπεδο.
Στις 5 Ιουνίου 2023 το Υπουργείο Αμύνης του Ηνωμένου Βασιλείου, στον επίσημο λογαριασμό του στο τουίτερ, δημοσιοποίησε την είδηση, συνοδευόμενη μάλιστα από τέσσερις φωτογραφίες (που βλέπετε και στο κείμενό μας), ότι Ουκρανοί Ορθόδοξοι Στρατιωτικοί Ιερείς εκπαιδεύονται στη…Βρετανία από τον Βρετανικό Στρατό και ότι η εκπαίδευσή τους θα είναι συνολικής διάρκειας δύο εβδομάδων.
Αυτά λέει η είδηση.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν αρκετά και πιστεύουμε εύλογα:
Πρώτο, πως έγινε το γεγονός ότι Ουκρανοί ΟΡΔΟΔΟΞΟΙ Στρατιωτικοί ιερείς μετέβησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο για εκπαίδευση και όχι σε μία άλλη Ορθόδοξη χώρα, που αποδεδειγμένα βοηθάει την Ουκρανία με κάθε τρόπο, όπως η Ελλάδα;
Δεύτερο, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει ως επίσημη θρησκεία του την Αγγλικανική Εκκλησία, επικεφαλής της οποίας είναι παραδοσιακώς ο ίδιος ο εκάστοτε Βασιλεύς της χώρας, με πάρα πολλές «ιδιαιτερότητες» και διαφορές – για να το πούμε «κομψά» - σε σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία, μεταξύ των οποίων δέχονται και γυναίκες ιερείς σε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης, μέχρι και του Επισκόπου. Επομένως, τι και πόσα είναι τα «κοινά σημεία» για να μπορέσουν να εκπαιδεύσουν Ορθόδοξους Ιερείς, οι αντίστοιχοι Βρετανοί συνάδελφοί τους;
Τρίτο, εξ όσων γνωρίζουμε, το Σώμα των Βρετανών Στρατιωτικών Ιερέων (“Chaplains” ή “Padres”) είναι κατά βάση βεβαίως του Αγγλικανικού Δόγματος, υπάρχουν ωστόσο αρκετοί Διαμαρτυρόμενοι και Καθολικοί Στρατιωτικοί Ιερείς, ενώ ελάχιστοι - μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού – είναι οι ραβίνοι και τα τελευταία χρόνια και ιμάμηδες. Ορθόδοξου Δόγματος Χριστιανοί Στρατιωτικοί Ιερείς ΔΕΝ υπάρχουν στις Βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Τέταρτο, θα μπορούσε ίσως κάποιος να αντιτείνει, και θα συμφωνούσαμε ίσως, ότι η δύο εβδομάδων εκπαίδευση των Ορθόδοξων Στρατιωτικών Ιερέων από την Ουκρανία δεν αφορά εκκλησιαστικά/θρησκευτικά θέματα, αλλά γενικότερα θέματα ψυχολογικής υποστηρίξεως των μελών των μαχόμενων τμημάτων και των στρατιωτών της πρώτης γραμμής, όπου η παρουσία των Στρατιωτικών Ιερέων είναι ένας «πολλαπλασιαστής ισχύος» για το ηθικό του μαχητή και γι’ αυτό άλλωστε υφίσταται ως Σώμα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα, διαθέτει υπό το ΓΕΕΘΑ, Θρησκευτικό Σώμα, με επικεφαλής ανώτατου (Εκκλησιαστικού) βαθμού ιερέα, ο οποίος φέρει τον (στρατιωτικό) βαθμό του ταξιάρχου και στο οποίο υπάγονται όλοι οι Στρατιωτικοί ιερείς, όλων των Κλάδων, οι οποίοι υπηρετούν στις έδρες όλων των Μειζόνων Σχηματισμών (από επίπεδο Μεραρχίας και άνω).
Μάλιστα το προαναφερθέν Θρησκευτικό Σώμα του ΓΕΕΘΑ, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, μετά τη διάλυση της τότε Σοβιετικής Ενώσεως και την προσπάθεια αναδιοργανώσεως του Ρωσικού πλέον στρατού σε νέες – «μη κομμουνιστικές» – βάσεις, στο πλαίσιο της προσπάθειας αυτή είχε αποφασιστεί η δημιουργία ενός Σώματος Στρατιωτικών Ιερέων για να βοηθήσουν με τον μοναδικό τους τρόπο στην αναστήλωση του Ηθικού του προσωπικού, είχε υλοποιήσει επιτυχώς μία παρόμοια με την τωρινή των Βρετανών αποστολή. Επίσης τότε και στο ίδιο πνεύμα είχαν επανέλθει στο Ρωσικό Στρατό οι μορφές των Αγίων ως Προστατών των διαφόρων Όπλων και Σωμάτων, όπως του Αγίου Γεωργίου για το Στρατό Ξηράς, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ για τους αλεξιπτωτιστές ή του Αγίου Ανδρέα για το Ναυτικό τους κλπ. Μην ξεχνάμε ότι την ίδια περίοδο ο Ρωσικός Στρατός είχε εμπλακεί σε πολύ σκληρές και άγριες μάχες στην Τσετσενία και γενικότερα στην περιοχή του Καυκάσου, και το θέμα της ενισχύσεως του ηθικού των στρατιωτών ήταν εμφανές και έντονο.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, τότε – μέσα της δεκαετίας του ’90 – αν θυμόμαστε καλώς με Αρχηγό ΓΕΕΘΑ τον Στρατηγό ε.α. Μανούσο Παραγιουδάκη, μόλις το ΓΕΕΘΑ είχε πληροφορηθεί αυτό το ενδιαφέρον των Ρώσων είχε προτείνει, και η πρόταση είχε γίνει ασμένως αποδεκτή από τους τελευταίους, να εκπαιδεύσει εδώ στην Ελλάδα έναν πυρήνα τεσσάρων Στρατιωτικών Ιερέων που είχαν επιλέξει οι Ρώσοι. Όπερ και εγένετο. Μάλιστα, ως μεταφραστής είχε χρησιμοποιηθεί τότε ένας Ρώσος καλόγερος της Ιεράς Μονής του Αγ.Παντελεήμονος του Αγίου Όρους, της λεγόμενης «Ρωσικής Μονής», ο οποίος μιλούσε απταίστως την ελληνική, ενώ και όλοι οι Ιερείς είχαν γνώσεις της Ελληνικής γλώσσης, λόγω του Ευαγγελίου!
Ολοκληρώνοντας την εκπαίδευση αυτή, που είχε κρατήσει αρκετά, έγινε ειδική τελετή στον αύλειο χώρο του Στρατοπέδου «Παπάγου», όπου τους επεδόθη ένα είδος «πιστοποιητικού», μία εικόνα, και διάφορα άλλα είδη χρήσιμα για την εκτέλεση των καθηκόντων τους, ως Στρατιωτικών Ιερέων, πίσω στην πατρίδα τους!
Συμπερασματικώς λοιπόν, δεν θα μπορούσαμε στη θέση των Βρετανών Αγγλικανικού Δόγματος Στρατιωτικών Ιερέων, να βρίσκονται οι Έλληνες Ορθόδοξοι Στρατιωτικοί Ιερείς για να εκπαιδεύσουν τους Ορθόδοξους Ουκρανούς συναδέλφους τους; Άλλωστε τόσα και τόσα (εκκλησιαστικά, και όχι μόνο) ζητήματα προέκυψαν από την απόφαση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως να αναγνωρίσει την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία ως ξεχωριστή, αποσπώντας την έτσι από τα (εκκλησιαστικά) «δίχτυα» του κατ’ όνομα «Πατριαρχείου Μόσχας»; Ενώ ταυτόχρονα θα είχαμε ως χώρα και ως Ένοπλες Δυνάμεις συνεισφέρει σε έναν ακόμα τομέας βοήθειας προς τους Ουκρανούς, πέραν του να δίνεις μερικά BMP-1 και πυρομαχικά;
“Elementary Mr. Watson”, όπως θα έλεγε και ο αγαπητός Σέρλοκ!