Το διήμερο 5-6 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα, σε διπλωματικό επίπεδο, κήρυξε τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Τουρκίας, παρά τω πλευρώ των χριστιανικών συμμάχων κρατών της Βαλκανικής (Σερβίας, Μαυροβουνίου και Βουλγαρίας), ενώ στο αντίστοιχο επιχειρησιακό/πολεμικό οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, ο Στρατός Ξηράς τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, κατήγαγαν τις πρώτες νίκες και απελευθέρωσαν τα πρώτα από αιώνων υπόδουλα εδάφη, εκτοξεύοντας στα ύψη το ηθικό του μαχόμενου Έθνους!
Συνταγματικός άρχων ήταν ο τότε Βασιλεύς Γεώργιος Α’, Πρωθυπουργός της χώρας ο Ελευθέριος Βενιζέλος και Αρχιστράτηγος ο τότε Διάδοχος Κωνσταντίνος Β’, μαζί με εκλεκτό επιτελείο του. Ο Ελληνισμός στην καλύτερη στιγμή του ΕΝΩΜΕΝΟΣ και ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ, με αξεπέραστο Ηθικό και ακλόνητο Φρόνημα!
Στις 5 Οκτωβρίου, ο Ελληνικός λαός πληροφορείται τα της κηρύξεως του Α’ Βαλκανικού πολέμου κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από το διάγγελμα του τότε Βασιλέως Γεωργίου Α', που περιγράφει τη δημιουργηθείσα κατάσταση και τους τεθέντες στόχους (η ορθογραφία και η σύνταξη διατηρούνται ως έχουν):
«Αι ιεραί υποχρεώσεις προς την φιλτάτην Πατρίδα, προς τους υποδούλους αδελφούς μας και προς την ανθρωπότητα, επιβάλλουσιν εις το Κράτος, μετά την αποτυχίαν των ειρηνικών προσπαθειών του προς επίτευξιν και εξασφάλισιν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των υπό τον τουρκικόν ζυγόν Χριστιανών, όπως δια των όπλων θέση τέρμα εις την δυστυχίαν την οποίαν ούτοι υφίστανται από τόσων αιώνων. Η Ελλάς πάνοπλος μετά των συμμάχων αυτής αναλαμβάνει τον ιερόν αγώνα του δικαίου και της ελευθερίας των καταδυναστευομένων λαών της Ανατολής.
Ο κατά ξηράν και θάλασσαν στρατός εν πλήρει συναισθήσει του καθήκοντος αυτού προς το Έθνος και την Χριστιανοσύνην, μνήμων των εθνικών αυτού παραδόσεων και υπερήφανος δια την ηθικήν αυτού υπεροχήν και αξίαν, αποδύεται μετά πίστεως εις τον αγώνα όπως δια του τιμίου αυτού αίματος αποδώσει την Ελευθερίαν εις τους τυραννουμένους.
Η Ελλάς μετά των αδελφών συμμάχων Κρατών θα επιδιώξη πάση θυσία τον ιερόν αυτόν σκοπόν, επικαλούμενοι δε την αρωγήν του Υψίστου εν τω δικαιοτάτω τούτω αγώνι του πολιτισμού, ανακράζομεν:
Ζήτω η Ελλάς. Ζήτω το Εθνος .
Αθήναι τη 5 Οκτωβρίου 1912
Γεώργιος».
Στις 5 Οκτωβρίου 1912, η Ελλάδα μαζί με τους Συμμάχους της Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία κήρυξαν τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τον Ελληνικό Στρατό να διέρχεται την ελληνοτουρκική μεθόριο στα τότε σύνορα των δύο χωρών στη Θεσσαλία. Την ίδια ημέρα, ανιχνευτικές δυνάμεις του Στρατού μας, με το όνομα «Σώματα Προσκόπων» και επικεφαλής αξιωματικούς του Στρατού, αποβιβάστηκαν στη Χαλκιδική, την οποία και σταδιακώς απελευθέρωσαν!
Εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο μακριά, στο Φαληρικό όρμο, ο Ελληνικός Στόλος, με επικεφαλής τον νεοπροαχθέντα σε Υποναύαρχο, Υδραίο στην καταγωγή, Παύλο Κουντουριώτη αποπλέει για το Βόρειο Αιγαίο, ενισχυμένος με το νεότευκτο εύδρομο «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ», υπό τα όμματα του Βασιλέως, της βασιλικής οικογένειας, αλλά και χιλιάδων Αθηναίων και Πειραιωτών!
Η αποστολή του Ελληνικού Στόλου διπλή: Αφενός να προστατεύσει τις ελληνικές νηοπομπές που μετέφεραν τις μονάδες των επιστράτων, τις ενισχύσεις και τα κάθε είδους εφόδια προς το μαχόμενο κατά ξηρά Στρατό, από τον τουρκικό στόλο. Αφετέρου δε να εμποδίζει με κάθε τρόπο ενισχύσεις προς τον τουρκικό στρατό της Μακεδονίας και της Ηπείρου, από μονάδες και σχηματισμούς που έδρευαν στη Μικρά Ασία, των οποίων η παρουσία θα ενίσχυε καθοριστικώς τις χερσαίες δυνάμεις της Βαλκανικής.
Στις 6 Οκτωβρίου 1912, ο Ελληνικός Στρατός μετά από αγώνα με τις προωθημένες τουρκικές δυνάμεις , απελευθερώνει την Ελασσόνα και τη Δεσκάτη, ενώ η Στρατιά της Ηπείρου διέρχεται τον Άραχθο και καταλαμβάνει την τοποθεσία του Γριμπόβου!
Μετά σκληρότατες μάχες, ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωνε την μία πόλη μετά την άλλη τις πόλεις της Κεντρικής Μακεδονίας κατευθυνόμενος προς τα βόρεια, προτού στρέψει ανατολικά και εισέλθει θριαμβευτικώς στη Θεσσαλονίκη, προτού συνεχίσει εκ νέου προς βορρά απελευθερώνοντας ολόκληρη τη δυτική Μακεδονία, φθάνοντας μέχρι την Κορυτσά!
Ταυτόχρονα το Πολεμικό Ναυτικό (τότε «Βασιλικό Ναυτικό») απελευθέρωσε όλα τα νησιά του Κεντρικού και Βορείου Αιγαίου, το Άγιον Όρος, με την πολύτιμη Ορθόδοξη, πνευματική, παρακαταθήκη του, ενώ κατανίκησε δύο φορές τον τουρκικό Στόλο, ο οποίος επιχείρησε να εξέλθει των Στενών των Δαρδανελλίων και να βγει στο Αιγαίο, ανεπιτυχώς, εγκαθιδρύοντας έτσι την απόλυτη ελληνική κυριαρχία στα νερά αυτά!
Στην άλλη πλευρά, στην Ήπειρο, η Στρατιά της Ηπείρου, κατέλαβε την Πρέβεζα και το Μέτσοβο αλλά η προέλασή της ανακόπηκε έξω από τα Γιάννενα, στην απόρθητη και κατασκευασμένη συμφώνως με τις οδηγίες Γερμανών αξιωματικών και μηχανικών, οχυρωματική γραμμή του Μπιζανίου!
Με την άφιξη στρατιωτικών ενισχύσεων από το Μέτωπο της Μακεδονίας, όπου ο Ελληνικός Στρατός είχε θριαμβεύσει και οι επιχειρήσεις είχαν ουσιαστικώς σταματήσει, αλλά και με την προσωπική διεύθυνση των επιχειρήσεων από τον Αρχιστράτηγο, τότε Διάδοχο του Θρόνου, Κωνσταντίνο του Β’, τελικώς στις 21 Φεβρουαρίου 1913 απελευθερώθηκε η πρωτεύουσα της Ηπείρου, Γιάννινα, ενώ αμέσως μετά ο προελαύνων Ελληνικός Στρατός απελευθέρωσε και τη Βόρειο Ήπειρο!
Τελικώς, ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος έληξε στις 17 Φεβρουαρίου 1913 με ήττα της Τουρκίας σε όλα τα Μέτωπα, ενώ τον Ιούνιο του 1913 θα άρχιζε ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος με την Ελλάδα, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο εναντίον των Βουλγάρων, που θα έληγε με την συντριβή των Βουλγάρων και την απελευθέρωση ολόκληρης της Ανατολικής Μακεδονίας, που πέρασε υπό ελληνικό έλεγχο και διοίκηση!