Στις 15 Δεκεμβρίου 1025, πεθαίνει ο Βυζαντινός Αυτοκράτωρ Βασίλειος Β’ ο επονομαζόμενος και «Βουλγαροκτόνος», μέλος της Μακεδονικής Δυναστείας και ένας από τους μακροβιότερους αυτοκράτορες στην υπερχιλιετή ένδοξη ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Πεθαίνοντας ο Βασίλειος, άφησε μία πανίσχυρη Αυτοκρατορία με έκταση 2.000.000 τετρ.χλμ, 18.000.000 κατοίκους, 230.000 στρατό, απόθεμα 200.000 λίτρων χρυσού και όλους τους εχθρούς της αυτοκρατορίας πλήρως εξουδετερωμένους. Από τις 15 Δεκεμβρίου 1025 και μετά η Βυζαντινή Αυτοκρατορία θα έχει μία συνεχώς φθίνουσα πορεία για να φτάσει στην οριστική ήττα το 1453 από τους Οθωμανούς Τούρκους, με την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Βασίλειος Β’, ο οποίος γεννήθηκε το 958 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Αυτοκράτορος Ρωμανού Β’ και της Ελληνίδος στην καταγωγή Αυτοκράτειρος Θεοφανούς, ανήλθε στο θρόνο του στις 10 Ιανουαρίου 976 μ.Χ., σε ηλικία μόλις 18 ετών, και παρέμεινε ως το θάνατό του χαρίζοντας στην Αυτοκρατορία την τελευταία περίοδο πολιτικής (και όχι μόνο) ακμής στην αυτοκρατορία.
Αρχικώς, αν και νεότατος στο πρώτο μέρος της βασιλείας του αναλώθηκε σε εμφυλίους πολέμους έναντι διεκδικητών του θρόνου Στρατηγών από την Ανατολία, οι οποίοι πίστευαν ότι ακριβώς επειδή ήταν νέος, δεν θα μπορούσε είτε να κυβερνήσει, είτε να αντισταθεί εναντίον τους.
Μετά την επιβολή του επ’ αυτών, επεδίωξε και επέβλεψε τη σταθεροποίηση και την επέκταση των ανατολικών συνόρων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ιδίως δε τη νίκη επί των Βουλγάρων, που αποτελούσαν τότε τον κυριότερο επιβουλέα εδαφών της Αυτοκρατορίας στον ευρωπαϊκό χώρο, μετά τον θρίαμβο επί των οποίων έλαβε το προσωνύμιο «Βουλγαροκτόνος» με το οποίος έμεινε και στην Ιστορία.
Στις 29 Ιουλίου 1014, ο Βασίλειος Β΄ και ο ικανότατος στρατηγός του Νικηφόρος Ξιφίας, διέλυσαν το βουλγαρικό στρατό στη Μάχη του Κλειδίου, στην οροσειρά Μπέλλες. Ο Βούλγαρος βασιλιάς Σαμουήλ απέφυγε την αιχμαλωσία, λόγω της επιδειχθείσας ανδρείας του γιου του, Γαβριήλ. Ο Αυτοκράτωρ Βασίλειος Β’ έχοντας πετύχει συντριπτική νίκη επί των Βουλγάρων, κατάφερε να αιχμαλωτίσει 15.000 άνδρες του Σαμουήλ, τους οποίους και τύφλωσε αφήνοντας μόνο έναν μονόφθαλμο ανά 100 τυφλούς άνδρες, ως οδηγό τους, προκειμένου να μπορέσουν έτσι να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Όταν ο Σαμουήλ αντίκρισε το θέαμα του τυφλού στρατού του να περνά μπροστά του, συγκλονίστηκε και δύο μέρες αργότερα πέθανε από συγκοπή. Αν και η έκταση της κακομεταχειρίσεως των Βουλγάρων αιχμαλώτων «μπορεί να έχει μεγαλοποιηθεί» (wikipidia.org), το περιστατικό αυτό βοήθησε στο να δοθεί αργότερα στον Βασίλειο Β' το προσωνύμιο «ο Βουλγαροκτόνος», με το οποίο και έμεινε στην ιστορία ως τις μέρες μας. Γεγονός αδιαμφισβήτητο πάντως είναι ότι έκτοτε ο Βουλγαρικός κίνδυνος έπαψε υφιστάμενος για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέχρι και την πτώση της.
Όταν πέθανε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία εκτεινόταν από τη Νότια Ιταλία, μέχρι τον Καύκασο και από τον ποταμό Δούναβη μέχρι την Παλαιστίνη.
Στον Διοικητικό τομέα ο Βασίλειος ο Β’ πέτυχε αφενός να μειωθεί η δύναμη των μεγάλων γαιοκτημόνων, οι οποίοι κυριαρχούσαν στη διοίκηση και στο στρατό, και αφετέρου να γεμίσει τα θησαυροφυλάκια της αυτοκρατορίας.
Εξαιρετικά σημαντική και στρατηγικής σημασίας απόφαση του Βασιλείου Β΄ ήταν να προσφέρει το χέρι της αδελφής του, Άννας, στον Βλαδίμηρο Α’ του Κιέβου, σε αντάλλαγμα για τη στρατιωτική του υποστήριξη, γεγονός που οδήγησε στον εκσυγχρονισμό των Ρώς και την ενσωμάτωση της Ρωσίας, πολιτιστικά, θρησκευτικά, κλπ, στην ευρύτερη πολιτιστική σφαίρα του Βυζαντίου.