«Η δημοκρατία είναι σαν ένα δρομολόγιο λεωφορείου. Μόλις φθάσω στη στάση μου κατεβαίνω»! Αυτή είναι μία φράση του Ταγίπ Ερντογάν την οποία ανακάλυψα διαβάζοντας το βιβλίο του διπλωματικού συντάκτη του δικτύου Sky News, Τιμ Μάρσαλ, «Η δύναμη της γεωγραφίας».
Πραγματικά, ο Τούρκος Πρόεδρος, αποτυπώνει, μέσα σε μία μόλις φράση του, όλη την φιλοσοφία του, όχι μόνο για τον τρόπο που ασκεί την εξουσία στην πατρίδα του, αλλά και την αντίληψη που έχει για το πως πρέπει να ασκεί την εξωτερική πολιτική της χώρας του.
Η φράση αυτή δε, εξηγεί –εν πολλοίς- και τις –κατά καιρούς- παλινωδίες του Τούρκου Προέδρου, που, σε πρώτη ανάγνωση, φαίνονται σαν μια αλλοπρόσαλλη στρατηγική, αλλά κατα βάθος υπηρετούν τα σχέδιά του, άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι.
Για παράδειγμα, όταν ο Ερντογάν θεώρησε, ότι πρέπει να διεκδικήσει το ρόλο του Χαλίφη, δηλαδή του πολιτικού και πνευματικού ηγέτη του Ισλάμ, δεν δίστασε να «κατέβει από το λεωφορείο» και να συγκρουστεί με την Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Όταν θεώρησε ότι πρέπει να γίνει βασικός παίχτης στη Μέση Ανατολή, δεν δίστασε «να κατέβει από το λεωφορείο» να συγκρουστεί με την Πρόεδρο της Αιγύπτου, τον αλ Σίσι, στηρίζοντας τους εξτρεμιστές της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας».
Για τον ίδιο λόγο, όταν θεώρησε ότι οι συνθήκες τον ευνοούν, δεν δίστασε να «τα σπάσει» με το Ισραήλ και να «κατέβει από το λεωφορείο» στηρίζοντας τους τρομοκράτες της Χαμάς.
Αλλά και με τον ηγέτη της Συρίας, τον Άσαντ, ο Ερντογάν, όταν αποχώρησαν οι Αμερικανοί από την Μέση Ανατολή, το θεώρησε σαν ευκαιρία, για να λύσει τα θέματά του με τους Κούρδους της περιοχής και –για μία ακόμα φορά- «κατέβηκε από το λεωφορείο» καταλαμβάνοντας μια τεράστια περιοχή της γειτονικής χώρας του... «αδελφού» του, όπως τον χαρακτήριζε όταν... «ανέβαινε στο λεωφορείο»..!
Η λίστα με τα... «δρομολόγια του λεωφορείου» και τις... «στάσεις» στις οποίες επιλέγει να... ανεβοκατεβαίνει ο «γιαλαντζί σουλτάνος» είναι μακρύς...
Θυμηθείτε με ποιες προθέσεις ξεκίνησε τα… «δρομολόγια» του… «λεωφορείου» με τους Κούρδους της Τουρκίας, όταν ανέλαβε την εξουσία και που βρίσκεται η χώρα σήμερα σε σχέση με το θέμα αυτό…
Θυμηθείτε τις σχέσεις με συνοδοιπόρους του, στην πορεία προς την εξουσία και κατά την άσκηση αυτής, πως εκπαραθυρώθηκαν από το… «λεωφορείο», (Γκιουλέν, Νταβούτογλου, Γκιούλ, Μπαμπατζάμ, και τόσοι άλλοι…).
Θυμηθείτε τι έλεγε για το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τις… κυβιστήσεις που κάνει για να αλλάξει τις σχέσεις του με τις χώρες αυτές… Ακόμα, το «Μητσοτάκης γιόκ», αλλά και τη νέα… κυβίστηση που ετοιμάζεται να κάνει(;) με τον Πούτιν!
Δεν ξέρω αν η λέει κάτι σε όσους φαντασιώνονται, ότι το όποιο αλισβερίσι με τον Ερντογάν έχει τόση αξία όσο μια συμφωνία γραμμένη… στην άμμο!
Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι πρέπει, να ζήσουμε με τους Τούρκους χωρίς εντάσεις.
Είμαι επίσης απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι το πρόβλημα με την Τουρκία δεν βρίσκεται στον λαό της, αλλά στις, κατά καιρούς, ηγεσίες της, που δεν εννοούν να αντιληφθούν, ότι το Οθωμανικό παρελθόν τους έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όπως ανεπιστρεπτί έχει περάσει και η «μεγάλη ιδέα» με την οποία γαλουχήθηκαν οι γενιές των Ελλήνων πριν από την Μικρασιατική καταστροφή…
Είναι μονόδρομος και για μας, αλλά και για εκείνους να τα βρούμε!
Όμως, πρέπει να βάλουμε «κόκκινες γραμμές»… Και να τις εννοούμε! Και για το θέμα της αποστρατικοποίησης των νησιών και για το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη και για το θέμα της ΑΟΖ και για το θέμα των χωρικών μας υδάτων και για το θέμα του χώρου ευθύνης μας για Έρευνα και Διάσωση.
Επίσης, πριν κάτσουμε στο τραπέζι για να συζητήσουμε, να έχουμε «διαβάσει» καλά τον Ερντογάν…
Για παράδειγμα γιατί τώρα εγκατέλειψε τις απειλές τύπου «θα έρθουμε μια νύχτα», ή γιατί ξαφνικά σταμάτησαν οι υπερπτήσεις, ή γιατί στην τελευταία NAVTEX δεν έχουν παραβιαστεί οι Ελληνικές θαλάσσιες ζώνες…
Και βέβαια, να κάτσουμε στο τραπέζι, αλλά όχι με την λογική, για παράδειγμα, ότι το Καστελόριζο είναι μικρό και μακριά, ή ότι και η Κύπρος είναι μακριά, ή ότι, τι να τα κάνουμε τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο αφού θα έχουμε πράσινη ενέργεια..!
Και τέλος, κρίσιμο και καθοριστικό για εμάς είναι όταν θα κάτσουμε στο τραπέζι να είμαστε ισχυροί.
Είναι ντροπή μας να αγνοούμε τον Θουκυδίδη, όταν ο Νταβούτογλου τον αξιοποιεί για να φτιάξει το «Στρατηγικό Βάθος» της Τουρκίας, την σημερινή ιδεολογική πλατφόρμα του Ερντογάν.
«Στις ανθρώπινες σχέσεις, τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισόπαλοι σε δύναμη και ότι, αντίθετα, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του» έγραφε ο Θουκυδίδης στο έργο του «Ιστορίαι» στον Διάλογο Αθηναίων και Μηλίων
Και αυτή η αρχή, δυστυχώς, ισχύει μέχρι σήμερα στις διεθνείς -και όχι μόνο- σχέσεις!
Και η Τουρκία την αρχή αυτή την έχει εμπεδώσει για τα καλά. Γι’ αυτό και χτίζει έναν ισχυρό στρατό, γι’ αυτό και χτίζει μια ισχυρή πολεμική βιομηχανία!
Και όσοι, πρόσφατα, στην πατρίδα μας, έχουν αρχίσει να μετρούν πόσα έχουμε ξοδέψει σε εξοπλισμούς, ξεχνάνε ότι η Ελευθερία κοστίζει…
Δυστυχώς σε αίμα -κύρια- αλλά και σε όπλα. Καλή η λεβεντιά και αντριοσύνη, αλλά με γυμνά χέρια δεν πας πουθενά.
Εκτός αν θέλεις να γίνεις προτεκτοράτο..!
Συμπερασματικά: Να κάτσουμε στο τραπέζι; Ναι, να κάτσουμε! Όμως, να φροντίσουμε να είμαστε ισχυροί!!!
Και να μην ξεχνάμε τον Θουκυδίδη: …Δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν…»!
ΠΗΓΗ: Realnews