Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, εγκαινίασε απόψε στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, την έκθεση «Κυκλαδική Κοινωνία 5.000 χρόνια πριν» και απηύθυνε χαιρετισμό με την ευκαιρία του εορτασμού των τριάντα χρόνων ζωής του μουσείου.
Όπως ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, μέσ' απ' αυτή την έκθεση παίρνει ζωή. Τούτα τα άψυχα αντικείμενα επιστρέφουν στην εποχή τους, δένονται με τους ανθρώπους, με την κοινωνία που τα γέννησε».
Σημείωσε, επίσης, ότι «το μουσείο αυτό, που αποτέλεσε έργο ζωής του ζεύγους Γουλανδρή και ιδίως της Ντόλλης Γουλανδρή, κρύβει μέσα του, σαν πραγματική κοσμηματοθήκη, πολύτιμα πετράδια 5.000 χρόνων κυκλαδικής τέχνης. Της τέχνης με τα αντικείμενα εκείνα, τα οποία μέσ' από την απαράμιλλη λιτότητά τους θυμίζουν τη γραμμή της Ιστορίας που ξεκινάει από το παρελθόν και αδιάλειπτα συνεχίζει στο μέλλον. Της ελληνικής ιστορίας, μα και της παγκόσμιας ιστορίας, της ιστορίας του πολιτισμού».
Παράλληλα, ο κ. Παυλόπουλος έκανε ειδική αναφορά στην διεύθυνση του καθηγητή Νίκο Σταμπολίδη και υπογράμμισε ότι το μουσείο ζωντανεύει επιστρέφοντας στην εποχή η οποία γέννησε αυτά τα απαράμιλλα έργα τέχνης, τα οποία αγάπησε όλος ο κόσμος και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα.
«Έτσι λοιπόν, μέσ’ από αυτήν την Έκθεση, νομίζω πως το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, σιγά-σιγά πάει προς τον τελικό του προορισμό: Τον προορισμό που δείχνει ότι ο πολιτισμός είναι ένα σύνθετο δημιούργημα του φυσικού αλλά και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος», σημείωσε ο κ. Παυλόπουλος.
Καταλήγοντας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επισήμανε ότι «πρέπει να θυμόμαστε πάντα το ζεύγος Γουλανδρή, την Αρχαιολογική Υπηρεσία γενικότερα, και ιδίως την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, αλλά και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Γιατί, μέσα από την δική τους τότε έμπνευση, αυτά τα μοναδικά στοιχεία της ελληνικής τρέχνης και του ελληνικού πολιτισμού δεν εκπατρίσθηκαν. Έμειναν εδώ, στην Ελλάδα, για να είναι αυτό το μουσείο, μια εστία που εκπέμπει φως σ΄ ολόκληρο τον κόσμο». «Αυτά τα αντικείμενα είναι κληρονομιά της Ελλάδας μα και κληρονομιά του κόσμου. Βρίσκονται πάντα εδώ, όπου πραγματικά ανήκουν. Κι εκπέμπουν αενάως το φως, το φως του Αιγαίου, το φως του Απόλλωνα της Δήλου, το φως του Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο αγάπησε, εξέφρασε, έστω κι αν δεν πρόλαβε να γράψει εκείνη την μελέτη που θα ήθελε να ήταν έργο ζωής. Έμεινε ημιτελής, και ίσως έτσι ο Οδυσσέας Ελύτης, απέδειξε αυτό που αποδεικνύουν αυτά τα αντικείμενα: ο άνθρωπος, δεν μπορεί να περιγράψει πιστά αυτό το φως. Τούτα τα αντικείμενα, όμως, το περιγράφουν καλύτερα απ’ τον καθένα».
Παυλόπουλος: Ο Μάριο Βίττι είναι ο μεγαλύτερος ελληνιστής σήμερα διεθνώς
Νωρίτερα, σε εκδήλωση προς τιμή του νεοελληνιστή φιλολόγου Μάριο Βίττι στο μουσείο Μπενάκη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος απηύθυνε χαιρετισμό,υπογραμμίζοντας πως ο Μάριο Βίττι είναι ένας κορυφαίος υπερασπιστής της ελευθερίας στον χώρο της λογοτεχνικής δημιουργίας.
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ιδίως εμείς οι Έλληνες, ότι ο Μάριο Βίττι είναι ο μεγαλύτερος ελληνιστής σήμερα διεθνώς. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Δεν έχει καμία υπερβολή αυτό το οποίο λέω», ανέφερε ο κ. Παυλόπουλος και έκανε την εξής επισήμανση:
«Ο 20ος αιώνας, που ευτυχώς για τον Μάριο Βίττι συνεχίζεται και κατά τον 21ο, σημαδεύτηκε από δυό μεγάλες προσωπικότητες της ελληνικής γραμματολογίας: Η Ζακλίν ντε Ρομιγί υπήρξε η μεγαλύτερη ελληνίστρια στο πλαίσιο της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματολογίας, και ο Μάριο Βίττι ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος στον χώρο της Νεοελληνικής Γραμματολογίας. Συμβολικά, σαν παρομοίωση, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ζακλίν ντε Ρομιγί μέσα από το έργο της και ιδίως μέσα από την έρευνα του Θουκυδίδη εκφράζει τις ρίζες και τον κορμό της Ελληνικής Γραμματολογίας.
Ο Μάριο Βίττι είναι τα κλαδιά, τα φύλλα, η διαρκής ανθοφορία της Ελληνικής Γραμματολογίας. Του εύχομαι αυτό να συνεχίζεται για πολλά ακόμα χρόνια, το έχει ανάγκη η Ελλάδα, νομίζω όμως το έχει ανάγκη και ο κόσμος.
Δεν χρειάζεται να πω ποιος είναι ο Μάριο Βίττι. Όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά, ιδίως όσοι βρισκόμαστε εδώ, και πρέπει να το ομολογήσουμε ότι, μεταξύ άλλων, είναι ο άνθρωπος ο οποίος έκανε πολλούς από μας να γνωρίσουν τη Νεοελληνική Λογοτεχνία. Πρώτα ξεκινήσαμε από τον Μάριο Βίττι, και ύστερα μάθαμε να διαβάζουμε τους μεγάλους λογοτέχνες μας. Ως παράδειγμα θέλω να φέρω τις μελέτες του για τον Αντρέα Κάλβο, φυσικά για τον Σεφέρη και τον Ελύτη που τους έζησε από κοντά και αυτή η μαρτυρία είναι αναντικατάστατη, και κυρίως θέλω να τον ευχαριστήσω γιατί μας μύησε, κυριολεκτικώς, στη μεγάλη Γενιά του ’30.
Αυτή τη γενιά, η οποία είχε την μοναδικότητα ν’ απορροφήσει όλα τα ρεύματα της εποχής της , ιδίως από την Ευρώπη, να τα συνθέσει και να μπορέσει μέσα απ’ αυτά να βγάλει μια νέα πτυχή της ελληνικής λογοτεχνίας χωρίς η Ελλάδα να χάσει τίποτε από τη συνέχεια του πνεύματός της και της γλώσσας της. Αυτό είναι ένα μοναδικό επίτευγμα το οποίο ανέδειξε ο Μάριο Βίττι σ’ όλη του την έκταση. Και μακάρι αυτή η γενιά να βρει συνεχιστές. Τα δείγματα είναι ήδη καλά. Εύχομαι και οι καιροί να μπορέσουν να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Πάντως ο Μάριο Βίττι, εδώ μαζί μας, δείχνει πάντα τον ίδιο δρόμο και προς τη νέα γενιά, της νέας-νέας ελληνικής λογοτεχνίας».
Σε ό,τι αφορά τον Μάριο Βίττι και το έργο του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπογράμμισε πως αν θέλαμε να βάλουμε ένα «μότο» στο έργο του Μάριο Βίττι, τούτο συνοψίζεται στο ότι «είναι ένας κορυφαίος υπερασπιστής της ελευθερίας στον χώρο της λογοτεχνικής δημιουργίας. Υπερασπίζεται την ελευθερία, την ελευθερία του δημιουργού, και σε ό,τι αφορά την σύλληψη και σε ό,τι αφορά την έκφρασή του. Και αυτό το έχουμε πολύ ανάγκη σήμερα, όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα, παντού.
Έχουμε την αίσθηση ότι με την πρόοδο της δημοκρατίας, που είναι αναμφισβήτητη, η ελευθερία δεν κινδυνεύει. Φοβάμαι ότι κινδυνεύει κ. Βίττι, κι εσείς το ξέρετε καλύτερα. Κινδυνεύει από εχθρούς που είναι εμφανείς, αλλά κινδυνεύει, επίσης, από εχθρούς που είναι υποδόριοι. Δεν τους καταλαβαίνουμε, και συμβιβαζόμαστε με αυτούς μές΄από μια ιδιότυπη νοοτροπία μιθριδατισμού. Και πρέπει μέσα από την υπεράσπιση της ελευθερίας ν’ αντισταθούμε σε κάθε μορφή δεσποτισμού. Όποια λεοντή κι αν κρύβει αυτό τον δεσποτισμό.
Αυτό το διδάσκει ο Μάριο Βίττι μέσα από το έργο του. Και πρέπει αυτό να το αξιοποιήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο. Κλείνω λέγοντας μόνο τούτο: Μάριο Βίττι, άρρωσο ω δημιουργία και έν αενάω εμπνεύσει.»