Η Πλεύση Ελευθερίας, το one woman show κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, βρίσκεται στην επικαιρότητα λόγω της πρωτοφανούς εργαλειοποίησης του δυστυχήματος των Τεμπών και της συνεργασίας της προέδρου του με δύο οικογένειες των θυμάτων.
Μια συνεργασία που συχνά τους έχει φέρει σε αντιπαράθεση με όλους τους υπόλοιπους συγγενείς, ωστόσο είναι φανερό πλέον ότι υπάρχουν ξεκάθαρες πολιτικές στοχεύσεις μέσα από δήθεν αιτήματα για Δικαιοσύνη. Όμως πέρα από τα Τέμπη, τι ακριβώς πρεσβεύει η Πλεύση Ελευθερίας; Και πού είναι τα στελέχη του κόμματος;
Αρχικά να πούμε ότι η Πλεύση Ελευθερίας πράγματι στερείται από σοβαρά και ικανά στελέχη. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία μιλάει διαρκώς για νομιμότητα, δικαιώματα και ελευθερίες, μάλλον τα λέει μόνο για τους τρίτους διότι η ίδια φρόντισε να κάνει πέρα τους πρώτους σε σταυρούς υποψήφιους του κόμματος της στις εθνικές εκλογές του 2023 και έβαλε στη λίστα εκλογής τον κύκλο της, όπως τον σύντροφό της και τον... προσωπικό της γυμναστή. Φανταστείτε να έκανε κάτι τέτοιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή ο Στέφανος Κασσελάκης.
Θα τους είχαν κρεμασει στα μανταλάκια. Τα παραπάνω κατήγγειλαν πολλοί υποψήφιοι του κόμματος, με αποτέλεσμα να υπάρξει κύμα φυγης από την Πλεύση Ελευθερίας. Μάλιστα υποψήφια του κόμματος την κατήγγειλε δημοσίως για μισαναπηρική συμπεριφορά. Με αυτά και με εκείνα και με τον εκρηκτικό χαρακτήρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δύσκολα κάποιο σοβαρό στέλεχος θα είχε θέση στο κόμμα.
Άλλωστε η ίδια είναι που θέλει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον, αφού τα μονοθεματικά ουρλιαχτά της πουλάνε σε μια μερίδα ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται διαχρονικά ως δήθεν αντισυστημικοί. Οι ίδιοι που κάποτε πίστευαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα τους σώσει. Δεν είναι περίεργο λοιπόν πως πέρα από την Ζωή Κωνσταντοπούλου, άντε και τον... Σπύρο Μπιμπίλα που έχει και άλλες ιδιότητες ως ηθοποιός, δεν βλέπουμε σχεδόν κανένα βουλευτή και στέλεχος να αναλύει τις θέσεις του κόμματος στα μέσα ενημέρωσης. Μια ένα λεπτό. Για ποιες θέσεις μιλάμε;
Το ιδεολογικό της στίγμα
Αν και η ίδια λέει ότι είναι Αριστερή, το ιδεολογικό της στίγμα μάλλον είναι θολό καθώς οι προτάσεις της δεν είναι συγκεκριμένες αλλά αποτελούν μια μορφή ουτοπικών και γενικόλογων διακηρύξεων, τύπου κάνουμε αγώνα για τις γερμανικές αποζημιώσεις και καταγγέλουμε το δημόσιο χρέος. Πολλές δε από τις προτάσεις της είναι από την εποχή των...μνημονίων. Αν και η ιστοσελίδα της έχει μόνο μια γενική διακήρυξη, στην Wikipedia διαβάζουμε ότι κατά καιρούς θέσεις του κόμματος αποτελούν η διαγραφή του παράνομου χρέους, ο πόλεμος στη διαφθορά, κατασχέσεις περιουσιών τραπεζιτών και πολιτικών που ευθύνονται για τα μνημόνια, συμμετοχή των πολιτών στις...μονάδες αποκατάστασης τάξης της αστυνομίας (!), εθνικοποίηση των τραπεζών, αμφισβήτηση της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, ρυθμίσεις άμεσης Δημοκρατίας, χρήση...εναλλακτικών νομισμάτων και μέσων πληρωμής. Μάλιστα προτείνει να αποχωρήσουμε από τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τη φύλαξη των συνόρων και η Ε.Ε. να δίνει άσυλο σε κάθε άνθρωπο που το έχει ανάγκη, κοινώς ανοιχτά συνορα.
Όλα αυτά ήταν οι θέσεις πάνω κάτω του ΣΥΡΙΖΑ πριν την μετάλλαξη του 2015. Όταν δηλαδή αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει με ρεαλισμό την κατάσταση της χώρας, ώστε να μην χρεοκοπήσουμε. Και όταν φυσικά είδε κατά την διακυβέρνηση του οτι πολλες απο όλες αυτές τις διακηρύξεις της Αριστεράς είναι πράγματι μια ουτοπία και όμορφα παραμυθάκια για παιδιά. Αλλά η Ζωή επιμένει στις ίδιες θέσεις, κυρίως επειδή δεν έκανε ποτέ τον κόπο να δει σοβαρά και ρεαλιστικά τι χρειάζεται η χώρα, άλλωστε πάντα θα υπάρχει κοινό που θα αγοράζει τα όμορφα πολιτικά παραμύθια. Ωστόσο πόσο μπορεί να κρατήσει τα Τέμπη στην επικαιρότητα; πολύ, πάρα πολύ είναι η απάντηση διοτι όχι μόνο τη συμφέρει αλλά έχει βοήθεια σε αυτό διαφορά κέντρα που θέλουν το θέμα στην επικαιρότητα αποκλειστικά για πολιτικούς λόγους.
Οπότε θα πουλάει τηλεοπτική και κινηματική Δικαιοσύνη, όσο οι δημοσκοπήσεις της δίνουν τη δεύτερη θέση. Οι θέσεις της για τα υπόλοιπα προβλήματα της χώρας είτε δεν υπάρχουν, είτε έμειναν στην εποχή των μνημονίων. Αλλά ούτε σοβαρό στελεχιακό δυναμικό υπάρχει για να επεξεργαστεί και να προβάλλει τις όποιες προτάσεις. Πρόκειται για ένα κόμμα διαμαρτυρίας που στοχεύει στο συναίσθημα και όχι στη λογική, στοχεύει στη μάζα και όχι στον πολίτη. Και ας κάνει όσες καρδούλες θέλει στα social.
Πηγή: tomanifesto.gr